နှလုံးသားစီရင်ခန်း (ႏွလုံးသားစီရင္ခန္း )

Part-11

" ခင်ဗ်ားကလေ တော်တော်နှာဗူးထတဲ့လူ သိလား....."

ဖိုးသားတစ်ယောက် ဖုန်းထဲ၌ မိန်းကလေးတွေ၏အသားပေးရိုက်ချက်တွေကို ကြည့်ရင်း သဘောတွေ့နေလေသည် ။ သိပ်မကြာပါ သူနားသို့လာကာ ပူညံပူညံလာလုပ်နေသော ညိုဆက်သွင်ကြောင့် ဖီးလ်ပျက်ရလေသည် ။

" ဘာဖြစ်လဲ ယောကျာ်လေးပဲ ကြည့်မွာပေါ့ ၊ မင်းကမှ ငါကိုမြင်ရင် အပြစ်တင်ဖို့ချည်းပဲ နေပါအုန်း ဧကန္တ မင်းငါကို ကြိတ်crushနေတာလား...."

ဖိုးသားပြောလိုက်သောစကားကြောင့် သွင်၏အကြည့်တို့သည် ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်လာလေသည် ။ မသိမသာလှုပ်ရှားသွားသော နှလုံးသားကို မျက်ကွယ်ပြုရင်း အသံဖြင့် ပြဲလန်စြာ အော်လေသည် ။

" ဘာ .....ခင်ဗျားလို လူယုတ်မာကို ကြိုက်စရာလား"

" မသိပါဘူး မင်းငါ့ကိုများ သဝန်တိုနေတာလားလို့..."

" သဝန်တိုတယ် ဟုတ်လား ...ခင်ဗျားရုပ်ရည်ကို မှန်ထဲမွာသေချာကြည့်ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို အဲ့စကားလာပြော..........."

" မင်းကလေ သူများအိမ်ကိုလည်း လာလည်သေးတယ် စွာတာကလည်း ကပ်ကပ်လန်နေတာပဲ......"

" ဒါခင်ဗျားအိမ်မှ မဟုတ်တာ ကိုခေတ်အိမ်......"

မိမိရှေ့တွင် ကပ်ကပ်လန်အောင် ရန်တွေ့နေသော ထိုလူသားအား ထုထောင်းပစ်ချင်သည့့်တဖွားဖွားထွက်ပေါ်လာသည် ။ အလုပ်ပိတ်ရက်လေး ခေတ်ကဉာဏ်နဲ့တွေ့ချင်သည်ကြောင့် မိမိမွာ ဦးဆက်သွင်ဆီတွင် ခွင့်တောင်းကာ ခေါ်ခဲ့သည် ။

ဒါကိုပင် အထူအပါးနားမလည်သော အဖျက်သမားက လိုက်မယ်တကဲကဲလုပ်နေသဖြင့် ခေါ်ခဲ့ရသည် ။ အခုတော့ ဉာဏ်နဲ့ခေတ်က မုန့်လုပ်စားဖို့ပြင်နေသည်ကို သူက ဝိုင်းမလုပ်ဘဲ မိမိအနားသို့လာကာ စကားပြောနေသည် ။

" မလောက်လေး မလောက်စားနဲ့ ငါနော် .....ဟင်း......."

ဘာမှမပြောချင်တော့သည်မို့ နားကြပ်ကို တပ်ဆင်ကာ ဆိုဖာပေါ်တွင် လှဲအိပ်ပြီး အသံကို အမြင့်ဆုံးလုပ်လိုက်သည် ။ ဒါကိုပင်မကျေနပ်သောသူက နား အနားတွင်ကပ်ကာ အော်ပြောနေသေးသည် ။