I'm Pregnant, Shan ✔

Chapter 13

Unnice's POV:

That familiar voice...

Halos mabingi ako sa lakas ng tibok ng puso ko. H-He's here...

"Koyah Shan!" rinig ko ang yapak ng pagtakbo ni Hendry sa kanyang kapatid. Hindi man ako lumingon ay nakikita ko sa aking isipan ang pagyakap nito sa kanyang nakakatandang kambal na parang koala. Hindi ko lang talaga kaya na lumingon at harapin siyang muli. Ilang taon akong nagtiis at nagpakahirap pero wala akong pinagsisihan. Kung may pinagsisihan man ako, yun yung nagpauto ako sa kanya.

"Bwakit ngayon kwa lang?" He said between his sobs. I hate to admit it but, I kinda feel bad for Hendry cause his disease was no joke.

Nanatili lamang akong nakatalikod sa magkambal. Sinubukan kong kalimutan muna sila at magpatuloy sa ginagawa ko kanina. Sadly, hindi nga pala nakikisama si height.

Naman.

"Sorry, tinawagan ako ni Hazel. May importante lang kaming pinag-usapan," he said in a soothing tone. Clearly, he cares for his twin brother.

To the point that he hid it from me. But right now, who cares?

"Swinermwonan kwa na naman bwa?" Hendry asked, his voice was filled with concern. I'm questioning myself right now, why am I even in here again? Right, to take care of Hendry.

"Don't worry about it. By the way, how are you?" Inipon ko ang aking lakas at huminga ng malalim. Dahan-dahan akong lumingon sa dalawa at hindi maiwasang mapabuntong-hininga. Hindi ko tiningnan ng matagal si Shan at mas tinuon ko ang aking pansin kay Hendry. Ang tanging problema ko lamang ay magkamukhang-magkamukha sila kung kaya't wala ring silbi kahit iwasan kong tingnan si Shan.

Ngunit kahit na magkamukha sila, ramdam ko pa rin ang pagkakaiba ng aura nung dalawa. Hendry, due to his disease, wears something cute and pastel plus oversized sweater. Shan, due to him being bastard, wears black and plain plus jacket kahit mainit.

"I'm not fine," Hendry responded, wiping his tears by the hem of Shan's black t-shirt. I can say that he doesn't really mind even if his t-shirt got soaked by his brother's tears. I take a glance at his face for a second before looking away.

He's more pale than before. Skinner than the day we met. What happened?

"Anong problema?" I awkwardly stood here, waiting for them to leave eventhough this is their Dad's office. Dahil sa hindi ko na makayanan ang awrang pumapalibot sa kwartong ito ay dahan-dahan akong lumakad sa gilid, nagbabakasakaling makatakas.

"Doc. Lee h-hates meh." I immediately stopped. Bakas sa mukha ko ang pagkagulat. Sandali lang, kailan ko sinabi yun?

Shan raised his eyebrow and looked at my direction. Nabasa niya ang aking ekspresyon kung kaya't alam niyang hindi totoo ang sinasabi ni Hendry. Damn it, ayokong binabasa niya ang nasa utak ko.

"So, you're the one who's incharge on taking care of my brother?" He held Hendry closer to him tightly while straightly looking at me.

"Yes I'am," pormal kong saad. At this point, kailangan kong umakto na para bang walang nangyari sa aming dalawa ngunit dapat alam niya ang kanyang limitasyon.

"I'm Unnice Lee, came from the Patient Hospital and was transferred here to take care of your brother," I introduced. Sana lang ay walang masabi si Hendry kay Shan tungkol sa naganap sa Patient Hospital kung saan napagkamalan ko siyang si Shan.

"I'm Shan West, the owner's son. Hendry's twin and old brother." Inilahad niya ang kanyang kamay. Hindi na ako nagmatigas. I moved closer to him, still creating a good distance before shaking his hand.

"Hendry," tawag ni Shan ng kumawala ito sa kanya. Gusto ko mang ibigay ang pacifier ngunit hindi ko maabot. Hindi ko naman magawang utusan ang taong nasa harapan ko.

"Yes?" sabay pout ng nakakabata.

"Pwede bang maglaro ka muna sa kwarto ni Dad o sa labas? May pag-uusapan lang kami ni Doc. Lee," mahinahong paliwanag nito. Pipigilan ko na sana siya ng bigla itong tumango. Tumakbo ito sa labas at biglang naglaho na parang bula.

Ngayon ay nandito na naman ako sa sitwasyong, mananahimik na lamang ba ako o aalis. Sa puntong ito ay nakakabingi ang katahimikan sa aming dalawa.
Walang nagbabalak magsalita.

"If wala ka pong sasabihin Mr. Shan, I would like to leave since mag-aayos pa ako ng aking gamit." I tried to say in the nicest way it could be. He just stared at me making me uncomfortable.

Mukha namang wala siyang balak na magsalita kung kaya't tumagilid na ako at sinimulang maglakad patungo sa aking bag. Binitbit ko ito at lumingon muli sa lalaking iyon, nagbabakasakaling may nais siyang sabihin na bilin o kung anuman. Nang maramdaman ko talagang wala ay tumungo ako at pumunta sa pintuan. I was about to turned the knob when he suddenly speak.

"If only you knew," bulong niya ngunit agad ko itong narinig. I looked at my shoulder and gritted my teeth. "Why I left you."

Inaamin kong hindi ko inaasahan na sasabihin niya iyon. Itatanong ko pa sana kung ano ang ibig niyang sabihin nang marinig ko ang pagbukas ng elevator, senyales na umalis na siya. Napahigpit ako sa pagkakahawak sa knob. Bakit hindi niya na lang sabihin sa akin ang totoo? Hindi yung pinagmumukha niya pa akong tanga, hindi ako manghuhula.

Pero kahit na malaman ko pa ang rason niya, ano pang silbi nun? Matagal na kaming tapos.