Jaehyun's POV
ပဲြပီးသြားေသာ္လည္း က်ေနာ္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းအဝင္ေပါက္မွာပဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိတယ္
"ဟူးးးး အဆင္ေျပပါ့မလား"
အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာဖို႔ပါပဲ
က်ေနာ့္ ႏွလံုးကလည္း အခုလို အခ်ိန္မွာမွ သာမန္ထက္ႏွစ္ဆေတာင္ ပိုခုန္ေနတယ္..က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လန္႔ေနရေလာက္တဲ့အထိ
ပဲြကၿပီးသာ ၿပီးသြားတယ္..လူေတြက အခုထိမျပန္ၾကေသးတာလား မသိ။ ေက်ာင္းဝင္ေပါက္မွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးႀကီးသာက်န္ေနတယ္..ဒါလည္း က်ေနာ့္အတြက္ အခြင့္ေကာင္းပဲလို႔ေတြးၿပီး
"Hyung...က်ေနာ္ Hyungကို အရမ္းခ်စ္တယ္...ေကာင္းပါ့မလား??"
"Hyungကို က်ေနာ္ ခ်စ္ေနတာၾကာၿပီ..ဒါလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး...."
"Hyung! က်ေနာ့္အခ်စ္ကိုလက္ခံေပး! ဒါက်ေတာ့လည္း ဓားျပတိုက္တဲ့ေလသံနဲ႔..မေကာင္းပါဘူး"
တစ္ခ်ိန္လံုး dialogueေတြေလ့က်င့္ရင္းသာ Hyungကိုစာင့္ေနမိတယ္..
က်ေနာ္ မလာ မလာနဲ႔ ေစာင့္ေနတာ ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိေနပီ..
အခုက Hyungပဲ မလာတာမဟုတ္။ လူအရိပ္အေယာင္ဆိုတာ အၿမီးေလးေတာင္ မေတြ႔ရတာ
က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔ မေနတတ္ေတာ့လို႔ လူသံေလးၾကားလိုရျငား ဖုန္းကိုထုတ္ပီး သူငယ္ခ်င္းေတာ္ႀကီးဆီ အၾကံလွမ္းေတာင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္
*Ring~~ring*
📱Winwin
📱...Jaehyun....
📱မင္း အသံမေကာင္းပါလား?ဘာျဖစ္လို႔လဲ
📱&$&$^ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး $&$^^#
📱အားးး ဆူညံေနတာပဲ..မင္း ဘယ္ေရာက္ေနလို႔လဲ?
📱ဟမ္ မဟုတ္ပါဘူး..ဘယ္မွမဟုတ္ဘူး။ မင္းေရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီလား?
📱nope!ငါ ဒီေန႔ Babyကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မွာ
📱ဘာာာ?!ေနာက္ေန႔မွ လုပ္ပါလား...
📱ဟ!မနက္ကက် မင္းပဲ တက္ႂကြတဲ့ၾကက္ဖႀကီး ျဖစ္ေနပီး ခုက် ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?
YOU ARE READING
Desire (Complete)
RandomJaehyun: က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆႏၵက သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈသာ... Taeyong: က်ေနာ္ဟာ အျပစ္ကိုထိုက္တန္လို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနရမယ့္သူ။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဆႏၵက သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔မယ့္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ဆိုင္းခြင့္... Jaehyun: ကျနော့်ရဲ့ ဆန္ဒက သူ့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုသာ... Taeyong: ကျနော်ဟာ...
