If I See You Again

Chapter 35 Let's Stop This Game

Lance' Pov

Mariin akong napapatitig sa mga painting na puro gawa ng anak ko raw, no I should own him, it's too obvious that he's mine. Could you believe it? My son, yes my son is one of the promising artist of his generation. I'm a one super proud Dad!

All his pieces are abstract but colorful paintings. Kung deep man ang mga gawa ni Channel ay nababasa ko parin because there are particular objects in each of her paintings. But as for Chance, wala kang makikitang definite object. Kailangan malikot ang imahinasyon mo in order to understand his works. And at that mas lalo tuloy akong napahanga sa sarili kong anak. I can't believe nananalaytay sa mga ugat niya ang dugo ko.

And wow! In an instant, I'm a Daddy! Hindi pa yata lubusang nagsisink in sa akin ang kaalamang isa na akong ama ng isang napaka talino at gifted na limang taong gulang na bata. I should celebrate today's happenning. I will have an open gate sa Gasthaus bukas. It wouldn't hurt my pocket anyways, and finding out about my son's existence is priceless.

"Do you know that the painting you are looking at is you Dad?" Napukaw ako sa iniisip ko nang humigpit ang paghawak ni Chance sa kamay ko. I looked at him with a questioning look.

Pansamantala kaming iniwan ni Channel dahil may inasikaso siyang bibili yata ng tatlo sa mga display niya. As for me, I already had the Red Moon taken down because I would never let anyone bring it home other than me or Channel. Or both and I will make it possible for the latter to happen.

Bumalik ang tingin ko sa painting and without looking down, I asked my son. My son. Ang sarap pakinggan.

"Why is that so? How come this painting is me? Is this how I look to you little pea?" I asked at matamang ina-analisa ang painting sa aking harapan. Gaya ng karamihan, it's an abstract painting with many colors in it, shades of red, green, yellow purple at halos lahat yata ng kulay na nasa color wheel ginamit dito.

"Look closer Dad, and look at the title." Suhestiyon ni Chance.

At iyon nga ang ginawa ko, pinakatitigan ko ang buong kwadro ng ilang minuto na hindi kumukurap. Umahon ang pagkamangha ko nang unti-unting lumitaw ang isang imahe. And it's none other than me. Indeed it is me. Kahit hindi man kuha ang kulay at iba pang detalye ay hindi maipagkakailang ako talaga ito. Mula hugis ng mukha, panga, ilong, mata at pati mga labi. How brilliant my son could be. And when I look at the title na nakadikid sa wall sa gilid nito. My heart ache but not with sadness but with so much joy! How blessed I could be huh! The title says.

My.Great.Dad!

Pero nakaramdam din ako ng galit at panghihinayang. Galit kay Channel kung bakit hindi niya sinabi sa akin na may Chance pala kami. Galit sa sarili dahil hindi ko man lang pinaglaban ang pagmamahal ko kay Channel noon. At panghihinayang sa mga taong nagdaan na wala ako sa tabi ng aking anak. Panghihinayang sa sarili dahil wala ako sa tabi ng babaeng pinakamamahal ko nang pinagbubuntis niya pa lamang si Chance. Paano kaya kung nahirapan siya noon? Sino'ng naging katuwang niya? Ang Steven na iyon? Napakuyom ang aking kamao sa isiping iyong lalaking iyon ang kasa-kasama niya noong mga panahong ako dapat ang nasa tabi niya. Mali pala, I should never be angry with Channel. I should remember what that bastard Steven told me earlier. That she could have done it sa isiping iyon ang makakabuti sa akin. But damn! Why make such decision on her own kaya naiinis parin akong isipin ang ginawa niyang iyon. So yeah, partly galit parin pala talaga ako. Hindi lang sa kanya kundi sa pagkakataon na parang pinaglaruan yata ang buhay naming tatlo nina Channel at Chance.

"Oh little pea! Daddy is so, so proud of you! Way to go little pea!" Sambit ko bago ko siya kinarga upang mayakap ko nag mahigpit na mahigpit. I am so happy I get to hug my son.

"Daddy! Put me down! So embarrassing po na kargahin at yakapin mo ako ng ganito." I was caught off guard sa sinabi niya.

"And why is that?" Nagtataka kong tanong.