het leven van Chaimae

hoofdstuk 12 de man in mijn huis

"Mohiem ik ga maar" zei Leila.
"Ja mijn tante enzo kunnen elke moment komen dus maak je geen zorgen" stelde ik haar gerust.
Ze bleef even stil.
"Trouwens, wat vind je ervan?"
"Van wat?" Vroeg ik verward.
"Je bent mijn beste vriendin ,je mening betekent veel voor mij. Wat vind je van mij en Safouane?"
Ik zag dat ze nerveus was.
"Jullie zouden een mooie koppel vormen" zei ik.
Ik voelde een steek in mijn hart. Niet dat het gelogen was. Waarom moest mijn beste vriendin uit alle jongens op hem vallen. Ik zou nooit haar geluk afpakken, nooit.
Het is goed zo. Ik ben toch niet gemaakt voor liefde.
Leila lachtte en liep een paar stappen weg.
Ze draaide haar weer om. " ik hou van je chaimae."
Ik keek haar aan en glimlachtte, oprecht. Ik hield van deze meid. Ze is mijn zus.
"Ik hou van jou Leila." Ze kwam op me af en trok me in een knuffel.
Na een tijdje lieten we los en ze liep weg.

Ik liep binnen en verwachtte een gevulde huis maar werd ontmoet met leegte.
"3amoe? Khaltoe?".
Geen antwoord.
Ik nam mijn gsm erbij en zag een bericht van mijn oom.

Salam chaimae
We zijn hier nog steeds in nederland. Ik weet dat we normaal moesten terugkomen, maar omdat het weekend is hebben we besloten om maar te blijven. We komen dus zondag terug. Ik laat je wel weten als we onderweg zijn. Sorry om je nog langer alleen te laten. Er is extra geld in mijn kamer. Onder mijn kussen. Heb het daar verstopt voor de zekerheid. Bel als er iets is en pas goed op jezelf.

Pffff. Dit meen je niet. Hier ben ik dan alleen, in dit horrorhuis.
Mijn oog gleed automatisch op de kelderdeur die open stond.
Stond hij niet dicht voor we naar buiten gingen? Whatever.

Ik stond in de keuken te snacken toen ik geklop op de deur hoorde. Ik liep naar de voordeur en opende het. Hmm wat gek. Er staat niemand hier. Ik kon zweren dat ik geklop hoorde.
Ik liep maar naar boven en deed de gebruikelijke routine. Douchen, wassing , bidden.
Eenmaal klaar checkte ik de schoolapp en zag een taak voor wiskunde. Nooit kon ze ons gewoon laten. Ik nam mijn boek en liep naar beneden waar ik aan de tafel begon te werken aan de taak.

Ik keek op de klok en zag dat het ondertussen 23u was. Ik zat aan mijn laatste oefenig en plots gebeurde het. Een kei harde klap.
De deur van de kelder vloog open. Ik schrok me zo hard.
Mijn hart stond even stil en ik bibberde helemaal. Ik sloot mijn ogen en raapte alle moed bij elkaar. In danger situaties heb je een vluchter, je hebt een vechter en dan heb je nog een ignorer. Hey, ik ben de ignorer. Ja hoor want in plaats van dat ik maakte dat ik wegkwam bleef ik zitten en probeerde de oefening verder te maken.
Het lukte niet doordat mijn aandacht bij die deur was. Dus ik bleef de oefening maar lezen en lezen.
Na een tijdje lukte het me om me te focussen.
Ik maakte het af. Eindelijk klaar.

Ik keek naar mijn boek maar ik kon zo alles zien wat voor me gebeurde.
Ik zag de kelderdeur zachtjes dichtgaan.
Ik wou zien of er iemand was die aan de deur trok. Ik zag een hand, ja een hand.

Mijn hart begon sneller te slaan. Het was ondertussen middernacht.
Plots ging mijn telefoon af.
TERING.
Ik nam trillend mijn gsm en zag een nummer die ik niet kende.
Ik voelde me verstijfen en nam toch op.
Ik bracht de gsm naar mijn oor.

"h h halo?"

Ik hoorde weer alleen geruis van de andere kant.
Tot ik weer een zware mannelijke stem hoorde.
" kijk achter je."

Ik kreeg rillingen over mijn rug
Mijn handen trilden zo erg dat ik mijn gsm niet meer kon vasthouden. Natuurlijk ben ik niet zo dom om te kijken. Want als er iemand daar staat dan is het gewoon slashhh.
Ik pakte rustig mijn gsm en mijn boeken. Geen idee waarom ik die ook pakte. In zo een situatie pak ik mijn schoolboek wiskunde.
Uit angst liet ik een boek vallen.

En dit was het moment dat ik weer Usain bolt werd.
Ik spurtte de trap op naar mijn kamer.
Aangekomen klapte ik het dicht en deed de deur snel op slot.
Ik begon smeekbedes te doen en zei van alles en nog wat. Mijn hart.
Ik was bang. Echt bang.
Ik trilde zo hard dat ik niet kon blijven staan.
Zou ik nu ayoub moeten bellen? Nee niet doen. Of wel? Ik weet het niet.
Ik ging zitten op mijn bed en pakte mijn gsm erbij en toen werd ik weer gebeld.
Uit angst gooide ik mijn gsm weer weg. Mijn gsm viel op de grond maar met de scherm naar boven. Ik zag leila staan.
Ik nam snel op.

Telefoongesprek

Leila: iwaa schattie

Ik: h hey schat

Leila: huhh is er ietss

Ik: nee nee er is niets

Leila: ja ik wou zeggen dat ik morgen gereserveerd heb bij bowling.

Ik: ahh s safi d dan

Leila: ejh er is wel iets.

Ik: nee n niks.

Leila: neej zeg nu of ik kom naar jouw.

Ik wou echt niet dat ze kwam dus legde ik haar alles uit. Ik had moeite met het vertellen omdat ik zo hard trilde en telkens naar adem hapte.

Leila: wjw chaimae en wat was er achter jou.

Ik: ja dat weet ik niet. Ik heb niet gekeken

Leila: wjw safi schat ik kom nu naar je

Ik: nee nie komen NIET KOMEN.

Leila: waarom niett

Ik: niet komen. Ik ben in mijn kamer en de deur is op slot dus het hoeft niet.

Leila: hmm safi is goed.

Leila: ik hou van je chaimae

Ik: ik ook van jou leila. Niet komen.

En ik hing op.
Ik bleef zitten op mijn bed. Ik was toch te bang om te slapen en ik wil horen wat er beneden gebeurt.

Na een tijdje werd ik weer gebeld. Ik keek weer op mijn gsm. Het was weer die nummer.
Trillend nam ik op.
Er klonk weer geruis aan de andere kant.
"Ik laat je nooit gaan" zei die zware stem.
"W wie ben.." en voordat ik mijn zin kon afmaken hing hij op.

Juist op dat moment ging de bel. Ik durfde niet te gaan kijken.
Zot dat ik nu nog naar beneden ga. Hij probeert me zowiezo te lokken.
Ik keek uit het raam maar kon niet zien wie er aan de deur stond.
Wie zou er nu komen bellen na middernacht?
De angst overwon. Ik bleef zitten op mijn bed.
Ondertussen hoorde ik soms iets wat leek op geschreeuw. Het was zo zacht en gedempt. Ik vond het raar maar dacht dat het van buiten kwam, anders zou ik nooit in mijn kamer zijn gebleven.
Ik denk dat er ongeveer tien minuten voorbij gingen toen de bel weer ging. En ik wist al wie er aan de deur stond.