het leven van Chaimae

hoofdstuk 20 Los laten

De wekker ging en ik zette het uit.
Het was 7u20. Nog 5 minuten.

De wekker ging weer en zonder te kijken zette ik em weer uit. Echt nog 10 minuten.
Weer ging de wekker en ik opende rustig mijn ogen. Ik keek, 10uur. Shit , wel dan kan ik gelijk doorslapen.

De wekker ging weer om 11uur en ik zette hem uit. Ik bleef liggen en staarde naar boven. Ik moest opstaan. Mijn hoofd zei sta op maar mijn lichaam bewoog niet. Het lukte me niet om uit bed te geraken. Ik was op. Geen zin , geen reden om op te staan. Ik sloot mijn ogen en viel weer in slaap.

P.O.V Safouane

Ik reed rondjes in de wijk. Langs elke hoek. Ik moest vandaag de jongeren in de gaten houden. Kijken of de dealers hun werk goed doen en niet opvallend te werk gaan.
Wat een kut werk. Babysitten op kleine dealertjes.

Na wat uren heb ik het gehad. Mijn hoofd dacht maar aan één iemand. Ik moest haar weer zien.
Ik stuurde een bericht naar haar

Ik: hey, kan ik je zien?
Chaimae: sorry, voel me niet lekker
Ik: hoezo , ben je ziek?
Chaimae: nee nee gwn m'n dag niet.
Ik: ik kom eraan.

De jongeren kunnen het wel een dagje zonder mij.

Ik kwam aan en zag chaimae al voor de deur staan. Een lach verscheen spontaan en ik was de stress van daarnet al weer vergeten. Ik deed mijn raam omlaag en gebaarde om in te stappen. Ze schudde haar hoofd.
Ik stapte uit en liep naar haar toe.

" hey, wat is er?"

"Kunnen we wandelen. Er is een parkje hier dichtbij. Ik heb geen zin om te rijden."

"Natuurlijk".

Het was rustig in het park. Het was best wel koud en je zag de mist in de verte.
We liepen dicht bij elkaar en onze armen botsten langs elkaar.

"Ben je zeker dat je niet ergens warmer naartoe wilt? straks wordt je nog ziek"

Ze glimlachtte en schudde haar hoofd.
"Het is stil hier, hoor je? Ik ... ik heb geen zin in drukte of mensen".

Ik knikte en begreep het. Ik zag de verandering. Hoe ze was toen ik haar voor het eerst ontmoette en nu. Ze was moe, en dat zag je uit meer dan alleen de wallen onder haar ogen. Het leek alsof glimlachen echt energie zoog uit haar en ze het met moeite deed. De blik in haar ogen bestond uit pure verdriet.
Ik wou haar in mijn armen vasthouden. Ik wou maar dat ik alle verdriet kon overnemen en haar kon vullen met geluk. Ik wou haar zo graag in mijn armen. Ik zweer het je ik zou haar nooit meer loslaten.

We gingen zitten op een bankje.
Ik zag haar wrijven in haar handen.

"Ik heb geen zakken" lachtte ze toen ze opmerkte dat ik haar kant op keek.

Ik moest spontaan lachen. Wat was ze mooi. Niet alleen haar gezicht maar alles. Karakter, manier van praten.
Ik nam haar hand in de mijne en wreef over ze.
Ik zag vanuit mijn ooghoek dat ze me aanstaarde.
Ik keek haar diep in de ogen aan. De kriebels in mijn buik, teringg.
Ze trok plots haar handen weg en keek naar voor.
Ik bleef even stil en keek vragend.

"Wat? Wat is er schat?"

Ze bleef stil en schudde zacht haar hoofd. Er passeerden 2 minuten voor ze antwoordde.

" leila, ze.. ze was verliefd op je".

"Wat?"

"Ja, ze vertelde me dat ze je echt zag zitten. Voor haar was je gelijk haar droomman."

Ik bleef stil. Ik voelde een steek in mijn hart. Ik wist wat er aan zat te komen. Ik ga haar verliezen. Al heb ik haar nooit gehad ,ik ga haar echt verliezen.

"Wat voor vriendin zou ik zijn als ik nu vrolijk met jou door zou gaan?"

Ik fronstte en keek haar aan. In de hoop dat hoe dieper ik haar in de ogen aankeek, ze van gedachte zou veranderen.

"Wil je de waarheid?". Ze draaide haar naar me om en kwam dichterbij. Ze keek me recht in de ogen.

"Vanaf het moment dat ik je zag had je mijn hart gestolen. Jij was het, mijn droomman. Alles wat ik wou in de liefde van mijn leven. Je was een mooie droom.". Ik zag een traan rollen langs haar wangen. Uit instinct bracht ik mijn hand en nam haar gezicht vast. Met mijn vinger veegde ik de traan af. Ze sloot haar ogen en leunde op mijn hand.

"Maar het leven is geen droom, en de dingen gaan niet zoals wij ze willen".

Ze nam mijn hand en verwijderde em van haar gezicht.

"Ik moet je los laten Safouane. Dit mag niet. Ik moet je vergeten."

Ik schudde mijn hoofd in protest.

"Nee hbiba, laten we hierover praten. Dit .. dit kan niet gewoon zo. Ik heb niet eens de kans gehad om je te  leren kennen".
Ze nam met haar beide handen mijn gezicht vast en ik keek haar stil aan.

"Van jou houden zou mij meer pijn doen. Laat me niet kiezen tussen jou en mijn beste vriendin aub. Als je ook maar iets om mij geeft, moet je mij ook loslaten."

Ze stond op , gekeerd met haar rug naar mij.
"Gewoon zo? Klaar, is het zomaar voorbij?"

"Voor wat het waard is. In een andere wereld zou ik de jouwe zijn en jij de mijne" zei ze.

Ik stond op en trok haar in mijn armen. Ik verstevigde mijn grip en weigerde los te laten. Ik voelde haar tegenstribbelen maar dan voelde ik haar handen om mijn middel grijpen. Haar hoofd rustte op mijn borstkas en ik voelde haar ontspannen. Het duurde nog geen minuut of ze liet los en trok haar zelf vrij.

" zorg goed voor jezelf safou. Ik hoop dat je gelukkig wordt. Al is het niet met mij". Ik zag de tranen vallen over haar wangen en ze draaide haar om.

Als ik ook maar iets om haar geef moet ik haar loslaten zei ze. Het is meer dan dat, ik hou van haar. In mijn hoofd was ze al de mijne. Zo moest dat gaan. Hoe kan dit dan allemaal plots voorbij zijn?
Hoe zou ik haar moeten loslaten als ik haar al in mijn hart heb toegelaten.
Fuck die andere wereld. Ze zou de mijne worden in de deze.

Ik werd uit gedachte getrokken door mijn telefoon die afging. Het was Amir, ik nam op.

Telefoongesprek

Amir: shitt, safouane waar ben je?

Ik: wat? Wat is er aan de hand.

Amir: een groepje jongeren is aangevallen op hoek f. Eén dode, hij is neergestoken.

Ik: wat? Hoe ?

Ik rende het park uit richting mijn auto. Shit, ik had toezicht.

Amir: waar the fuck ben je safouane. Je moet daar in de buurt zijn. Heb je niks gezien.

Ik: nee, ik ben daar zo.

Amir: wees voorzichtig. We weten niet wie of dat ze er nog zijn.

Ik: altijd.

Ik stapte in en startte de auto. Ik hoorde een bericht binnenkomen.

Ayoub

Ik weet dat je niet toezicht aan het houden was. Hou het stil. Niets zeggen tegen niemand. Als Hassan het hoort krijg jij de schuld.

Ik gaf gas en reed weg.