het leven van Chaimae

hoofdstuk 31leeg

We keken elkaar recht in de ogen aan. En zijn lach verdween meteen. Woede dat is alles wat je zag. "Wat doe je hier" zei hij met een stem van woede. Ookal schreeuwde hij niet, de woede was zo hard...
______________________________________

Ik was stil.
"IK VROEG JE WAT DOE JE HIER" zei hij deze keer op een luide toon. Zijn ogen spuugden vuur.
"I ik..." hij liet me niet uitpraten.
"MOORDENAAR WAT WIL JE JE BENT EEN MOORDENAAR" schreeuwde hij met woede.
"Ik had je toch gewaarschuwd voor als je nog 1 keer zou komen" zei hij. "E euh m maar..."
"Nikste maar je wilt graag dood gaan of niet, anders zou je hier niet zijn" zei hij nog en kwam dichterbij.
Ik zag zijn handen dichterbij komen.
En meteen stond marouane naast me. Hij duwde de neef naar achter. En kwam voor me staan. "Raak haar niet aan" zei marouane boos.
"Hoezo niet, je beschermt een moordenaar, ze heeft je bloedeigen zus gedood" zei de neef ook boos.
"Wie heeft gezegd dat ze haar heeft gedood eh heb je geluisterd naar haar verhaal" hoorde ik hem boos zeggen. "Ik hoef niets te horen van deze..." en hij kon niet verder gaan.
Marouane greep hem bij zijn kraag. "Als ze het echt heeft gedaan dan zou ik haar niet beschermen, want ik hield van mijn zusje meer dan ik van mezelf hield, dus ofwel ga je naar binnen en ga je luisteren ofwel bol je af" zei marouane. Hij zweeg, hij keek me nog 1 keer aan en liep naar binnen.
"D dankje" zei ik tegen marouane.
"Is niks" zei hij en liep naar binnen.
Ik volgde hem.
We kwamen aan in de woonkamer. Daar was zijn moeder, vader, zusje, de neef dus, ayoub, nog een vrouw, en nog een meid, waarschijnlijk zijn ze moeder dochter en dus de tante en nicht van leila. De moeder van leila zag me en keek meteen naar de grond. Toen de vader me zag stond hij meteen op" wat d doet zij.."
"Rustig baba (vader)ze is hier om iets te zeggen" zei marouane meteen.
"Weldi we willen niks.."
"Baba 3afak (alstublieft) luister gewoon voor één keer" zei marouane nog en zijn vader ging zitten.
"Ejh kifash zei is hier tfoe moordenaar" zei ilhem meteen.
"Sanae kijk zij is die slet die ik bedoel" zei ilhem boos tegen dat andere meisje die er was.
Die meid keek me vies aan maar ik negeerde het gewoon.
"Ilhem je gaat nu je bek houden en als je haar nog 1 keer een slet noemt ga je zien" zei marouane boos.
"Wat bescherm je nu ook al een slet" zei ze boos. Waarom noemt ze me een slet. Ik weet dat ze boos is maar je gaat toch niet zomaar met woorden gooien.
"Wat heb ik gezegd" zei marouane en liep naar haar toe. Maar ik hield hem tegen want ik was er 100% zeker van dat hij haar een klap wou verkopen.
"Ze heeft onze zus gedood" zei ilhem met tranen in haar ogen.
"Dat heeft ze niet gedaan" zei hij zachtjes.
"Jawel ze zij dat het haar schuld.." en marouane liet haar niet uitspreken.
"We horen zoveel maar luisteren nooit naar het verhaal daarachter" zei hij. Dit vond ik zo een mooie boodschap.
"Wat bedoel je weldi niet haar s schuld" vroeg de moeder van marouane in de war.
Marouane ging zitten en klopte naast hem als gebaar dat ik daar moest gaan zitten. "Jallah begin" fluisterde hij zachtjes en daar begon ik met het hele verhaal. Ik vertelde alles. Toen ik klaar was kwam ik even op adem want dit was een heel lang verhaal.
Ik was klaar en keek op. Ik zag verbaasde blikken. Blikken van spijt. De neef kwam naar me toe en ging voor me zitten op de grond. " chaimae , i ik weet niet hoe ik.."
"Het is je vergeven" zei ik met een glimlach.
Ik zag dat hij blij was en opgelucht. Ik keek naar de moeder en zag dat ze naar de grond keek.
Ik zag ilhem vies kijken.
"Het is nog steeds haar schuld, als ze naar beneden was gegaan zou dit niet zijn gebeurd" zei ze boos. Ze heeft wel gelijk dacht ik in mezelf.
"Iwa dan is dit ook mijn schuld " zei marouane meteen. "Ik ben haar grote broer, ik had haar niet alleen mogen laten gaan in de midden van de nacht, ik moest meegaan" zei hij vol spijt.
Daarna sprak zijn vader" dat is waar benti ilhem(mijn dochter ilhem) dit is niet haar schuld anders is het ook marouane zijn schuld, dit is niemand zijn schuld , haar tijd was gekomen om te gaan, en hier konden we niks aan doen".
Hij had het geaccepteerd. Ik zag nog wel verdriet in hem maar het was alsof hij het een plekje heeft gegeven.
"Sory benti dat ik daarnet zo reageerde"zei de vader van marouane tegen mij. " is niks 3amou" zei ik.
"Benti wolah sory we hadden moeten weten dat je nooit zoiets zou doen, zowiezo ik, je bent hier vaak geweest met leila en hoe ik jullie samen zag was te mooi, ik had moeten weten dat je leila nooit zou aanraken, dat dit niet jou schuld is en hoe we jou behandelden, je had het al moeilijk en wij maakten het erger voor je" zei de moeder.
Ik zag dat ze een traan liet gaan. Ik stond meteen op en ging naast haar zitten. Ik omhelsde haar en zei:" is niks khalti, jullie wisten het niet en ik gaf mezelf ook de schuld, laten we dit gewoon vergeten."
We lieten elkaar los en ze pakte mijn gezicht in haar handen. Dit voelde zo moederlijk. Ik heb zelf nooit liefde gevoeld van een moederlijke kant en dit was zo vertrouwd. " lah yardi 3lik benti, je hebt zo een mooie karakter masha allah, moge allah je beschermen van het boze oog" zei ze met een lach. "Amien" zei ik.
En zo begon de vrede. De moeder van marouane ging de keuken in en maakte thee en hapjes, we aten wat en praatte over van alles en nog wat. Die jongen was dus wel de neef van leila. Het was ondertussen tijd om naar huis te gaan. "Moet ik je brengen" vroeg marouane. "Nee broer hoeft niet ik ga zowiezo naar huis dus ik kan haar wel afleggen" zei ayoub terwijl hij een koek in zijn mond propte. "Ah wie heeft er wat tegen jou gezegd vreetzak" lachte marouane. Ayoub legde zijn hand op de plaats van zijn hart als teken dat hij gekwetst is.
En we lachten allemaal.
Ik en ayoub stonden op. Toen ik zat voelde ik even geen pijn maar nu dat ik terug ben opgestaan voelde ik een pijnelijke steek door mijn hele lichaam. "Wat is er benti" vroeg de vader van marouane. "Niks 3amou" zei ik snel.
"Ze is net uit het ziekenhuis gekomen, en ze heeft nog pijn" zei marouane meteen. Ik keek hem boos aan. "Wat ze mogen het toch weten" zei hij nog. "Ja benti, sory dat we je niet zijn komen bezoeken laychafik" zei de moeder.
"Als ik mag vragen wat heb je" vroeg de neef van leila plots. Ik zag dat marouane wou praten maar ik kneep hem snel en hij zweeg meteen.
"Ehm niks ze zeiden dat ik in orde ben" loog ik. We bleven nog een beetje en na een tijdje stonden ik en ayoub terug op.
"Wacht benti" zei de moeder en rende naar boven. Ze kwam terug naar beneden met een armband en een gsm."hier"zei ze en legde het in mijn handen.
"De armband is van leila, het was haar persoonlijke"zei ze en dat klopt want deze droeg ze letterlijk elke dag. "Ik vind dat jij het mag hebben, dan heb je haar dicht bij je, en die gsm is ook van haar, wij weten de wachtwoord niet en ik ben zeker dat jij het wel weet, hou het maar, misschien dat je er nog wat in vind dat belangerijk zou zijn en ook de foto's zou je kunnen gebruiken" zei ze nog.
Ik was haar dankbaar. Ik deed de armband meteen aan en stopte de gsm in mijn zak. "Dankje khalti" zei ik en omhelsde haar.
Ayoub had al afscheid genomen dus nu moest ik nog afscheid nemen van iedereen. Bij ilhem stond ik stil, misschien is het beter als ik haar even laat. Maar dat hoefde blijkbaar niet. Want ze trok me in een knuffel en zei "sory voor hoe ik over je praatte ik heb zoveel verdriet en ik ik.."
"Het is je vergeven schat" zei ik snel. Ik zag haar glimlachen met betraande ogen. "Als je iets nodig hebt of je wilt praten kom naar mij oke" zei ik nog. Ze knikte blij. En we liepen naar buiten. Marouane kwam met ons mee tot de auto. Hij gaf ayoub een mannelijke knuffel en ayoub stapte al in.
"Dankje voor vandaag, je hebt me echt geholpen en verdedigd voor iedereen" zei ik.
"Is niks, je verdient het" zei hij.
Ik gaf hem een knuffel. Hij hield me ook stevig vast. Na een tijdje lieten we elkaar los. Ik keek hem nog dankbaar aan en stapte in. We reden weg.

We kwamen aan bij mijn thuis. Ik nam afscheid van ayoub en liep naar binnen. Ohnee nu pas herrinerde ik me dat het weer zou beginnen.
Ik liep verder en zag mij tante op de zetel.
"Ah kom binnen mevrouwtje blijft zo laat buiten" hoorde ik haar zeggen.
Ik liep met pijn naar binnen.
Voor de duidelijkheid, het was nu 22 uur.
Ze stond op.
"Weet je ik moest nog van je oom zeggen dat het hem spijt dat hij niet heeft geluisterd naar je verhaal".
Ze lachte even.
"hij heeft nog gezegd dat hij even dringend weg moest maar zodra hij thuis kwam het goed zou maken met je" zei ze nog.
Dat betekent dus alleen thuis met haar. Ze kwam naar me toe en laat me de details besparen. Kort samengevat, ze heeft me mishandeld.
Ze liep weg naar boven. En ik stond met pijn op. Ik liep wankelend de trap op. Eerlijk ik heb geen traantje gelaten deze keer. Alsof het me niets meer kan schelen. Ja ik ga niet elke keer huilen als ze me slaagt, klaar ik ben dit gewoon en ik moet minder gevoelig zijn. Ik deed mijn kleren uit en liep onder de douche en genoot echt van de warme stralen. Ik keek naar beneden en zag bloed vloeien naar het douche putje toe.
Ik deed ook de wassing en kwam uit de douche. Ik keek in de spiegel en zag heel wat blauwe plekken op mijn lichaam. Ik liet het gewoon zo.
Ik haalde al mijn gemiste gebeden in en deed nog dua's en stond dan op.
Ik plofte neer op mijn bed en staarde naar het plafond. Ik kan niet meer huilen, mijn tranen zijn op.
Ik weet dat als mensen hierover zouden horen dat ze zouden zeggen, "wjw ren weg" of " slaag haar terug" of "ga naar de politie en meld haar" maar zo makkelijk is het niet. En dat kan je enkel begrijpen als je ook in zo een situatie zit of zat. Als je dit ook hebt gezien. Gezien hoe het is, hoe het voelt. Want het is gewoon accepteren. Soms zit er een reden achter, en dan kan je erachter zoeken en zorgen dat het stopt, het beter maken.
Maar soms zit er geen reden achter of zit de reden veel verder en moet je het gewoon laten. Het laten en het accepteren.

quote of the day by marouane
We horen zoveel maar luisteren nooit naar het verhaal daarachter