het leven van Chaimae

hoofdstuk 33 leeg

"Ja maar ik ik heb niets voorbereid" zei ik paniekerig. "Rustig, je kan het , je hoeft niets voor te bereiden, luister naar je hart" zei hij en met dat liep ik naar de microfoon. Ik keek op en zag alle ogen op mij. Wat moet ik nu zeggen?
______________________________________

Luister naar je hart

En dat deed ik ook.
"Halo allemaal" begon ik.

" Ik ben jullie dankbaar voor degene die hier allemaal naar voor zijn geweest en mooie woorden hebben uitgesproken. Leila zou dat erg waarderen. Voor degene die hier zijn gekomen voor de aandacht. Nou jah dat zegt veel over je.

Ja iedereen gaat wel dood maar dat betekent niet dat je gewoon vrolijk doorgaat als je iemand kwijtraakt want het besef dat je iemand nooit meer zal zien doet zo veel pijn.

Leila was één van de beste mensen. Elk persoon die haar kent kan dat bevestigen. Ze was zo liefdevol en stond altijd klaar om je te helpen al kent ze je niet."

Ik stopte even en voelde tranen opkomen. Ik stopte ze weg en ging verder.

"Ik weet dat als Leila mij nu zou zien dat ze het liefst wil dat ik haar herdenk met een glimlach van geluk dan tranen.

Jammer genoeg is ze vermoord.
Waarom wordt er gedood. Waarom zijn er mensen die zomaar onschuldige mensen doden. Waarom zijn er mensen die denken het recht te hebben om te bepalen wie er mag leven en wie er doodgaat. Niemand heeft dat recht. Dat is niet onze taak, niet onze keuze.
Deze speech is niet alleen voor leila, maar elk dierbare die we zijn verloren. We zijn allemaal iemand kwijt geraakt. Dat is het leven. Het leven is kei en kei hard en geeft geen shit of het je moeder, je broer of je beste vriendin is.
Voor nu doet het pijn en zullen we rouwen met de dierbaren die we hebben.
Ik wil even dat jullie allemaal een bloem pakken van de grond" zei ik.

Ik zag dat iedereen elkaar een beetje raar aankeek maar het toch deden.
De leerkrachten en ik zelf namen ook een bloem.
"Oke plooi het dicht tussen je handen en kreuk het"
Ik zag dat iedereen volgde.
"Oke en nu open je handen weer en probeer de bloem weer recht te zetten zoals het was"
Ze hadden er moeite mee.
"Maar dat gaat niet meer" hoorde ik iemand zeggen.

"Dit is wat er gebeurt met het hart van een persoon als het iemand kwijtraakt. Gebroken.
Doe geen mensen pijn, elk persoon is iemands dierbare. Wat voor jou niks betekent kan iemand anders hele wereld zijn"

Ik hoorde een luid applaus.
De directeur kwam naar me toe en bedankte me voor de speech. Ik glimlachte zwakjes.

Ik liep het podium af en ging terug naar mijn groepje.

"Wolah chaimae dat was mooi" zei yassine.
Na dat hielden we nog een momentje van stilte.
Als laatste kregen we nog allemaal een ballon waar we iets op mochten schrijven en lieten het de lucht in.
Zo liepen we allemaal terug naar school. We kregen vrijaf voor derest van de dag.

Perspectief yassine

Mijn hart brak toen ik het hoorde over leila. Ze is gewoon weg. Zomaar. Leila was zoals een zusje. Zij en chaimae en ik waren gewoon de gangsters van de school.
Ik heb de laatste dagen niets gedaan, buiten me afsluiten van de wereld.

Ik liep maar naar school. Op school kwamen allerlei mensen op me af terwijl ik over de schoolplein liep. De ene condoleerde me oprecht, bij de andere kon je her neppe gedoe zelfs ruiken.
Ik was hetneppe gedoe beu.
Me komen condoleren en al. Broer dat helpt niet dus blijf met je gore adem uit mijn buurt.

Ik zag van de verte chaimae op een bankje zitten met melanie en lisa.

Naast haar zat nog een jongen die ik herkenden, safouane. Iedereen kent hem.