het leven van Chaimae

hoofdstuk 32 leeg

Want het is gewoon accepteren. Soms zit er een reden achter, en dan kan je erachter zoeken en zorgen dat het stopt, het beter maken.
Maar soms zit er geen reden achter of zit de reden veel verder en moet je het gewoon laten. Het laten en het accepteren.
______________________________________

Ik stond terug op van mijn bed en liep naar mijn kast.
Ik opende die en zocht onderin.
Na lang zoeken vond ik het.
De doos die ik onder heb verstuopt. Ik pakte die en opende het. En daar lag alles. De gouden ketting met de letter c, van mijn vader gekregen.
De ring van mijn moeder. Nog armbandjes van mijn broers en heel wat foto's van mijn gezin.
Mijn voormalige gezin. May they rest in peace.
Ik heb deze spulletjes en foto's en al hier altijd gehouden. De ring en ketting doe ik nooit aan. Omdat ik te bang ben het kwijt te raken.
Dit is eenmaal het enige aandenken dat ik nog heb aan mijn ouders.
En ik was bang als mijn tante deze doos zou vinden dat ze het zou weggooien omdat ze weet dat ze me hiermee veel pijn zou doen. Daarom dat ik de doos goed heb verstopt achter een plank in de kast.

Ik ontdekte die ruimte een keer toen ik de kast was aan het opruimen. Het is een klein ruimte maar. Zo een geheime ruimte.
Ik pakte de armband van leila en stopte het in de doos. Ik stopte de doos terug en ging terug liggen in bed. *zucht*
Het was ondertussen 23u30.
Morgen is het terug school. Ohnee.
Ik kijk er echt niet naar uit om terug te gaan. Iedereen terug te zien.
Zonder leila. Een traan verliet mijn oog. Ik mis leila. Zo hard. En elke keer als ik besef dat dit echt voor altijd is doet het meer pijn. Zij kon me altijd laten lachen. Weeral zuchtte ik. Ik keek naast me en zag de gsm van leila. Zou ik erin kijken?
Ik pakte het en het was vergrendeld. Natuurlijk was ik haar beste vriendin niet als ik haar wachtwoord niet wist.
Cl25102011
En het was juist.
Leila had altijd haar gekke ideeën dat iemand haar gsm zou hacken en koos daarvoor altijd voor lange wachtwoorden.
Ik lachtte.
C is van chaimae, l is van leila en de getallen vormen de datum van de eerste dag van onze vriendschap. Op die dag precies hadden we elkaar ontmoet. Onbewust rolde er een traan over mijn wang. Ik keek terug naar de gsm. Ik zag dat het open stond op berichten. Er stond een bericht getypt. Blijkbaar had ze die bericht getypt maar nooit verzonden en is het dus daarop gebleven omdat ze het nooit heeft gesloten. Ik keek naar wie ze de bericht wou sturen tot mijn verbazing stond er mijn naam. Huhh? Ik besloot het te lezen.

Ewaa skattie patatie
Soryyyy
Jajaaa ik weet je wou niet dat ik kwam maar denk je echt ik laat me best friend alleen terwijl ze bang is en vol verdriet . Neenee anders heet ik geen leila*****.
Ik blijf lekker bij jou en dan gaan we beetje lachen en terug plassen in onze broek en make over en alles en ook beetje praten over safouane ik heb je zoveel te vertellen omgg
Een tip over wat ik je wil vertellen is, "voor mijn deur". Klaar als ik er ben en ik vergeet het zeg gewoon voor je deur met safouane en ik ga het al weten.
Love you so muchhh zinaa
Jallah ik ben al bij de deur dus kom open maken stinkkopp❤

Tranen rolden over mijn wangen bij het lezen. Voor even was het alsof ze er weer was. Haar typische berichtjes. Ik moest even glimlachen tijdens het lezen. Zo een schat.
Ik hield me sterk.
Als ze het had verstuurd zou ik weten dat ze voor de deur stond en zou dit niet zijn gebeurd.

Het was echt mektab(= het voorbestemde) anders zou ze op de knop drukken van verzenden en zou alles anders zijn verlopen.
Ik keek nog wat rond op haar gsm alleen qua gesprekken. Dus whatsapp, snapchat en berichten en het was eigenlijk niet nodig want ik wist alles al. Leila vertelde me altijd letterlijk alles. Wat er ook gebeurt.
Ik stopte de gsm onder mijn kussen en ging liggen. Morgen is het school. Ik probeerde alles uit mijn gedachten te zetten en gewoon te slapen. Na een tijdje lukte het ook en viel ik in slaap.

Bzzt bzzzt

Ik opende zachtjes mijn ogen. Ik zette de alarm uit en stond zachtjes op. Ik had echt geen zin in school.
Vandaag zouden ze een herdenking houden voor leila en ik heb er geen zin in. Om te gaan naar mensen die met verdriet zitten, die om haar rouwen terwijl ze nog nooit met haar hebben gepraat. Mensen die plots wel om haar geven. Ik had hier geen zin in.
Mensen gaan pas om je geven en aan je denken als je in je kist ligt.
Dan hoeft het toch niet meer. Dan is het toch te laat. Al dat neppe gedoe.