het leven van Chaimae

hoofdstuk 18 Vergeving

Ik opende mijn ogen langzaam en gaapte. Ik keek om mij heen en liet mijn ogen wennen aan de omgeving. Ik hoorde een piepende geluid.
Wat doe ik in het ziekenhuis?

"Hey, je bent wakker. Ik ben Naomi je verpleegster. Ik ga even de dokter halen. Alles is oke, je bent oké meid" zei de verpleegster die mijn bloeddruk aan het meten was.
Ze liep weg en ik was nog in de war. De herinerringen kwamen weer terug. Wacht, wat? Ik stond op de brug. Ik hing daar, over de brug. Ik verloor mijn bewustzijn, maar mijn handen lieten los. Waarom leef ik nog?
Nog belangerijker wat the fuck heb ik bijna gedaan. Het was op het nippertje of ik had mijn eigen leven genomen.

De deur ging open en de dokter kwam binnen.

"Hey chaimae, hoe voel je je?"

Ik bleef stil, duidelijk in de war en keek om mij heen. Ik schudde lichtjes mijn hoofd.

"Het is oke. Je hoeft niet gelijk te antwoorden. Zoals ik zie is je bloeddruk en hartslag stabiel dus dat is al goed".

" w wat is er gebeurd?" Fluisterde ik schor.

"Je bent binnengebracht door een man. Toen je hier aankwam bevond je je in onstabiele toestand. Je hartslag was heel zwak en we moesten je gelijk reanimeren. Kan je je iets herrineren van daarvoor?"

Ik haalde diep adem en liet het tot me door dringen, en of ik het me kan herinneren.

"Het is oke chaimae. Weet je wat. Ik laat je even bijkomen en ik kom straks of morgen weer even checken hoe het gaat?"

Ik knikte en hij liep weg.

Ik moest in slaap zijn gevallen toen ik wakker werd gemaakt door een geklop op de deur.
De deur ging open en daar verscheen Ayoub.

P.O.V Ayoub

Ik liep binnen en zag haar daar liggen. Er waren draden bevestigd aan haar en ik hoorde telkens het gepiep van haar hartslag. Het deed mij pijn haar daar zo te zien liggen.

Zachtjes boog ik over haar en omhelste haar. Ik liet niet los tot ik haar piepstem hoorde.

"Ayoub."

Ze probeerde op te staan maar ik hield haar tegen." Blijf liggen chaimae" zei ik bezorgd.
Ze keek naar mij en haar ogen werden groter.
"a ayoub?" vroeg ze verbaasd.

"Ja ik ben het chaimae".

"W wat doe je hier , je h haat me...".

"Wat?"
"Nee natuurlijk niet."
Ik nam haar handen vast. Hoe kon ze dat denken.

"Sorry chaimae, ik had eerst naar je verhaal moeten luisteren. Sorry dat ik je niet steunde toen iedereen tegen je was".

Ze was stil. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht.

"Ik weet dat je het nu moeilijk hebt nichtje, maar ik wil jou kant horen?"

Omdat ik weet dat het niet haar schuld is en we dan met een gerust hart verder kunnen gaan kijken wat te doen.
Ik zag dat ze even adem haalde.

"Het zit zo" begon ze.

P.O.V Chaimae

Ik legde het uit. Hoe dat als ik haar niets vertelde ze niet was gekomen en ze nog leefde. Als ik naar beneden was gegaan toen de bel ging ze nog leefde.
Een traan rolde over mijn wang. Het is zo pijnlijk wanneer je de schuld draagt van de dood van degene van wie je houdt.

Ayoub zuchtte en bleef stil.

"Nichtje, dit is niet jou schuld. Ik weet dat het hard. Dat het makkelijker is om de schuld aan iets te geven, maar dit is mektab. Je kon hier niets aandoen".