het leven van Chaimae

hoofdstuk 30 leeg

En waarom zei hij niet dat hij me vond op de brug? Eerlijk gezegd ben ik blij dat hij dat niet heeft verteld. Anders zou ik nu een hoop moeten uitleggen. Maar wie is hij en hoe kom ik er ooit achter? Vol vragen viel ik stilletjes aan in slaap...
______________________________________

Ik werd wakker door zachte stemmetjes. Ik opende één oog en zag ayoub naast mijn bed zitten. Hij was aan het fluisteren. Zowiezo zat marouane aan de andere kant van mijn bed. Ik deed alsof ik sliep.
"Broer hoe zou ze aan die blauwe plekken komen denk je" hoorde ik ayoub fluisteren.
"Eerlijk, wolah ma ik weet, maar zowiezo heeft iemand dit gedaan" fluisterde marouane.
"Denk je dat ze is mis.." hij kon zijn zin niet afmaken. Ik moest nu wel wakker worden
Dus ik opende zachtjes mijn ogen en deed alsof ik net wakker ben geworden. "ayoub, oh marouane , wat doen jullie hier" vroeg ik verbaasd.
"De bezoeksuren zijn al begonnen en we zijn je komen ophalen" zei ayoub met een lach.

" hoe laat is het" schrok ik terwijl ik opstond.
"Hahah rustig, het is al 12uur maar ma3lisch " zei marouane om me gerust te stellen. Ik ging terug liggen.
"Wjw 12 uur en jullie komen hier nog praten in plaats van me wakker te maken" zei ik zachtjes.
"Iwa je sliep zo schattig" zei ayoub terwijl hij zijn wenkbrauwen omhoog deed.( jullie weten wel zo wenkbrauwen omhoog en omlaag)
Ik barstte uit in het lachen.
We bleven nog een beetje praten en ondertussen werd mijn ontbijt gebracht. Het was een yoghurt en een boterham. Ik at het lekker op en we praatte een beetje verder tot de dokter binnekwam. "Goeiemorgen chaimae" zei hij vrolijk.
"Goeiemorgen"zei ik zachtjes.
"En hoe voel je je" vroeg hij.
"Goed" loog ik. Want ik had zo een pijn. Ik had bonzende hoofdpijn, een gedeelte in mijn buik deed pijn en ook mijn hart deed pijn. En gewoon mijn hele lichaam deed pijn.
"Hier zijn je ontslagpapieren, kun je hier tekenen" zei hij dan.
Ik tekende waar het moest.
"Oke goedzo, we willen u nog wel eens zien voor een controle dus zou je ergens deze week nog eens langs kunnen komen" vroeg hij.
"Ja natuurlijk" zei ik weer zachtjes.
Hij wenste me nog beterschap en liep weg.
"Zo" begon marouane.
"Jallah chaimae hier wat kleren, ik ben gewoon snel naar je huis gegaan en heb dit gepakt" zei hij.
Want ik had enkel zo een ziekenhuiskleedje aan. En mijn vorige kleren waren vuil.
Maar plots schoot me iets te binnen. Hij was naar mijn huis gegaan?
"Euh was er iemand thuis" vroeg ik snel.
"Ja je tante, ze was bezorgd meskiena ik heb gezegd dat je in het ziekenhuis bent" zei hij.
Bezorgd?
Ik stond op.
Ik liep voorbij ayoub en spante mijn gezicht samen. Want het deed zo een pijn om te stappen maar dat mogen ze natuurlijk niet weten. Dus beet ik op mijn lip en stapte zo normaal mogelijk. Ik liep snel de badkamer binnen en deed de deur op slot. Oeff eindelijk.
Ik bekwam een beetje van de pijn en ging kijken in de spiegel. Ik zag er echt niet uit. Maar dat was niet het belangerijkste nu.
Ik haalde de kleren uit de zak.
Het was dit.

Ayoub toch, altijd extra bedekkend. Ik lachte even in mezelf. Oke nu moet ik dit aandoen. Maar ik ben vuil. Missschien even douchen? Maar dat gaat niet ik heb echt pijn.
Er werd geklopt op de deur."chaimae iwa daghya (snel)" zei ayoub. "Jaa jaa" Ik deed mijn kleren gewoon aan. Ik deed mijn haar in een dot en liep naar buiten.
Ze stonden op. " eindelijk" zei ayoub. Ik rolde met mijn ogen. " a grapje" zei hij en kwam naar me toe en deed zijn arm om me heen. Zo liepen we naar buiten met marouane achter ons. We liepen voorbij de balie en de vrouw achter de balie zei nog:" beterschap chaimae en doe het rustig aan." Ik glimlachte en bedankte haar.
"Ken je haar" vroeg ayoub.
"Nee, gewoon van ziekenhuis" zei ik.
We kwamen aan op de parking en stapten in de auto. Ayoub achter het stuur,marouane van voor en ik achter.
"Safi nu naar je huis" zei ayoub tegen marouane.
"Nee wacht chaimae heeft niets gegeten kom eerst resto ofzo" zei marouane.
"Aight, ziekenhuis heeft haar ook weinig gegeven man " zei ayoub en reed weg.
"Naar waar gaan we" vroeg ayoub.
"Er is zo een plaats waar je kan ontbijten "stelde ik voor.
En ze stemden toe. Ik wees ze de weg. We kwamen aan en liepen naar binnen. We bestelden een ontbijtmenu, dat bestond uit een gezonde milkshake, croissantjes, mini broodjes met beleg, potje met fruitsalade en nog veel meer.
We smulden en toen we klaar waren zaten we vol.
"Wjw dit was echt lekker" zei ik zachtjes. "Hahah ya schattige" lachtte marouane. Ik bloosde maar ik keek snel weg en ik zag ayoub en marouane lachen. "Jhup ze heeft gebloosd" zei ayoub lachend. Ik keek hem met een dodelijke blik aan dat hij moet zwijgen en ze lachten nog harder.
We betaalden of eigenlijk vochten ayoub en marouane om wie er mocht betalen.
Uiteindelijk betaalde marouane snel en was ayoub boos. We liepen naar buiten.
"Iwa broer" zei marouane om ayoub te irriteren want ayoub negeerde hem zehma.
"Iwa bradda" zei hij nog eens terwijl hij ayoub de heletijd aantikte. Na een tijdje werd ayoub natuurlijk geïrriteerd en rende achter marouane. En zo renden ze een hele toer en ik bleef voor de auto. Ik kreeg gewoon buikpijn van het lachen.
Het leken twee kleuters. Uiteindelijk kwamen ze terug. Ze waren allebei uitgeput en ik stond nog steeds te lachen. "Ja lach maar" zei ayoub zehma boos tegen mij.
Ik keek naar marouane en zag hem ook lachen. Ayoub stapte al in.
Toen ik en marouane eindelijk klaar waren met lachen stapten we ook in. Deze keer stapten we allebei van achter in en we reden weg.

We kwamen aan voor het huis van marouane. Mijn hart begon al sneller te kloppen. "En ben je er klaar voor" vroeg marouane die naast me zat zachtjes. Ik schudde mijn hoofd.
"Jawel je kan dit en je hebt niets gedaan" zei hij. "Kom stap uit" zei hij nog.
Ik stapte met moeite uit.
Ayoub liep al naar de deur en ik liep achter hem. Marouane was nog bij de auto. Ayoub belde aan en meteen werd de deur opengedaan. Het was die jongen. De neef. Weten jullie nog die mij buiten zette.

Flashback

Meteen werd ik aan mijn arm getrokken naar buiten. "A weldi hchouma hadchi(schaamtelijk dit)" hoorde ik de moeder nog zeggen.
Het was de neef, ik weet eerlijk gezegd nog altijd niet wat hij van leila is, die me trok. Hij was woedend. Hij trok me en zette me voor de deur.
"JIJ BENT SCHEINHEILIG, ZEHMA MEEHUILEN TERWIJL ZE DOOD IS DOOR JOU" schreeuwde hij woedend.
"M maar.." ik kreeg niet de kans om nog iets te zeggen.
"DURF NOG OOIT HIER TE KOMEN, EN IK ZAL ERVOOR ZORGEN DAT IK DE SCHULD BEN VAN JOU DOOD" schreeuwde hij nog boos en sloeg de deur dicht.

Ik was bang voor zijn reactie.
Maar ayoub stond voor mij. Hij zag ayoub en glimlachtte" iwa broer" zei hij en gaf hem een mannelijke knuffel.
"Heeft marouane jou ook uitgenodigd" vroeg hij aan ayoub. "Eigenlijk hebben ik en marouane dit geregeld" zei ayoub. "Ah hoezo" vroeg hij. " dat zal je nog zien" zei ayoub en liep naar binnen.
De neef keek nog naar ayoub die ondertussen de woonkamer inging. En draaide zich toen weer om naar mij. We keken elkaar recht in de ogen aan. En zijn lach verdween meteen. Woede dat is alles wat je zag.
"Wat doe je hier" zei hij met een stem van woede. Ookal schreeuwde hij niet, de woede was zo hard...