het leven van Chaimae

hoofdstuk 14 laatste Afscheid

Ik opende mijn ogen en zag dat ik in mijn bed lag.
De herrineringen kwamen langzaam terug en alle beelden ook.
Ik voelde gelijk de pijn in mijn hart weer. Ik was zo verdoofd dat ik geen traan liet vallen.
Je zou denken dat iemand die haar hele gezin is kwijt geraakt de pijn van verlies wel gewend is.

"Waarom heb je me verlaten, je wist dat als ik nog iemand zou verliezen dat ik kapot zou gaan" fluisterde ik schor.

Door leila kwijt te raken is de pijn van het verlies van mijn ouders en broers ook naar boven gekomen. Dat was hoeveel pijn ik van binnen voelde, en het verdoofde mij helemaal.
Ik kan dit niet meer aan.
Waarom verlies ik telkens de mensen die me dierbaar zijn?

Ik liep naar de badkamer en stapte onder de douche. Ik had pijn, veel pijn.
Ik zette de kraan aan nam een lange douche. Ik deed de kraan dicht, stapte uit en liep terug.
Er werd op mijn deur geklopt.
"Ehm chaimae kan ik naar binnen komen" zei de schorre stem van ayoub.

"Ik ben bezig."

"Safi als je klaar bent kom naar beneden" zei hij en ik hoorde hem de trap afgaan.

Ik zocht in mijn kast naar een outfit en nam het eerste wat ik zag.Ik liep naar de spiegel. Mijn ogen waren rood.
Het was nu 09:30.
Ik liep naar beneden en zag ayoub zitten op de zetel. Ik keek naar de keukentafel en zag dat hij ontbijt had gemaakt.
" kom wat eten.." ik liet hem niet uitspreken en zei:" om 10 uur moeten we in het ziekenhuis zijn".

"Oke maar kom gewoon iets eten."

"Ik heb geen honger" zei ik en deed mijn nike schoenen aan.
Ik hoorde hem nog zuchten en liep al naar buiten. Meteen stond hij achter mij. Hij liep naar zijn auto en stapte in en ik stapte ook van voor in.
"Kijk chaimae ik weet dat dit pijn doet, maar je moet jezelf niet kapot maken" zei hij.
"Alsjeblieft rijd gewoon of ik ga te voet" zei ik.
Ik zag dat het hem kwetste, maar ik heb geen zin in zulke praatjes.
Ik weet dat ik door moet gaan, en dat dit eenmaal gebeurd is. Dat hoef ik niet meer te horen. Maar ik ga er wel aan blijven denken, en ik kan niet door gaan.

We kwamen aan bij het ziekenhuis en liepen naar binnen. We werden doorverwezen naar beneden. We gingen een deur door en ik voelde de koude.
We kwamen in een gang en zagen mensen voor ons aan het wachten. Het was de familie van leila. Haar ouders, haar broer, haar zusje en nog een jongen die ik niet kende.
Ik durfde niet verder te gaan. Ik kon hun niet onder ogen komen. Hoe zou ik hun kunnen zien. Het was mijn schuld dat ze dood is.
"Kom chaimae ooit moet je hun wel zien" zei ayoub en trok me mee.
Ik kwam dichterbij en zag ze allemaal vol verdriet. Haar moeder was er kapot van. Ik dacht dat ze tegen me zou schreeuwen, maar integendeel. Ze zag me en gaf me een knuffel.

"Salam benti".

"Salam" zei ik terug.
Ik begroette de rest van de familie. Ik deed mijn best om mijn tranen in te houden.
"Oke de familie van leila******* mag binnenkomen" zei een dokter die naar buiten kwam.
We liepen allemaal naar binnen, en daar stond een tafel met een lichaam erop en een witte kleed erover.

Als eerst liep haar moeder er naar toe ze hief die kleed en zei wat tegen haar dochter. Ze huilde en huilde.
"Benti ik hou van je en insha allah zie ik je terug in jannah" zei ze terwijl ze huilde. Ze deed nog wat dua's.  De dokters zeiden dat het genoeg was, maar ze wou niet weg. Uiteindelijk trokken ze haar weg.  Dit was hard om te zien. Ze was mijn beste vriendin en ik was kapot. En zij? Het was haar dochter, die ze 9 maanden lang heeft gedragen. En nu is ze gewoon weg.

Iedereen ging één voor één. Toen haar vader ging raakte het me ook. Hij was een man en deed zich daarom misschien sterk voor, maar toen hij naar voor ging stortte hij ineen.
"Sorry benti dat ik niet de vader heb kunnen zijn die ik moest zijn, sorry dat ik je niet heb kunnen beschermen" huilde hij.

Bij marouane hoorde ik hem zeggen:" wacht maar zusje inou de persoon die dit heeft gedaan zal ervoor boeten, ik zal je trots maken zusje."

Uiteindelijk was het mijn beurt. Met betraande ogen liep ik naar het ijzeren tafeltje. Ik dacht dat ik sterk genoeg was om mijn tranen in te houden, maar dat was ik niet. Zodra ik haar zag begonnen de tranen te stromen. Diep vanbinnen hoopte ik dat ze plots wakker was geworden in het ziekehuis. Dat ze het toch had gehaald, en dat er een wonder was gebeurd. Maar toen ik haar hier zo zag, zo wit.
Het was echt, en ze was voorgoed weg. "Waarom leila waarom jij" huilde ik.
"Je moest niet komen, waarom ben je gekomen."
Nadat ik mijn ouders kwijtraakte verloor ik iets in mij. Toen was zij er altijd voor mij. We hadden een hele toekomst gepland. Ik had nooit gedacht dat we zo vroeg zouden worden gescheiden.
We zeiden altijd tot de dood ons scheidt. Alleen wist ik niet dat de dood zo dichtbij lag.
Ik huilde en bleef huilen.
" Dit is allemaal mijn schuld, jou dood is mijn schuld en ik zal het moeten dragen voor de rest van mijn leven".