het leven van Chaimae

hoofdstuk 19 De herdenking

Ik opende mijn gsm voor het eerst in een lange tijd. Sinds de brug incident.
Bij ontgrendeling stond mijn notities open.

Ik moest je redden. Je een tweede kans geven om te zien of je echt zo hard verlangt naar de dood. Het zou zonde zijn om al zo vroeg te gaan.

Zoals één plus één twee is, had ik gelijk door wat dit was. De man. De man die me naar het ziekenhuis heeft gebracht , heeft me gered. Dit waren zijn woorden, zijn boodschap. Geen naam, geen niks. Ik wou weten wie deze man was. Hoe zou ik daar ooit achter komen? Ik moest en zou weten wie hij is.

Er werd op de deur geklopt en mijn oom kwam binnen. Hij stapte in centimeters en keek naar de grond.
Hij kwam eindelijk tot bij mij en bleef recht staan.
"Hoe gaat het benti?"
Ik forceerde een kleine lach.
"Gaat wel 3amoe"
" sorry"
Ik bleef stil en keek voor mij uit.
"Sorry benti. Ik ... ik..".
Ik zag zijn ogen zich vullen met water.
Shit, ik wil hem niet zien huilen.
"Het is oke 3amoe je wist het niet".

"Ik heb je tante dat laten doen, heeft ze je veel pijn gedaan."
Hij nam mijn arm vast en inspecteerde.
Ik trok me los.
"Nee, het gaat wolah."
Ik zag dat hij het erbij liet.
"Vergeef je mij?"
"Natuurlijk vergeef ik jou."
"Jou hart veel te puur voor dieze wereld".
Ik schonk hem een lach en omhelsde hem.

P.O.V safouane

Het was druk vandaag in de pand. Eén grote bende. We werden allemaal opgeroepen door Hassan. Een rivaal bevond zich op zijn territorium.
Dus alle mannen en de jongeren moesten scherp staan. We wisten niet wat hij hier deed, maar we moesten voorbereid zijn op alles.

In de pand zag je tafels vol wapens. Mannen die de wapens schoonmaakten en de magazijnen vulden met kogels.

"Safouane, Ayoub, kantoor nu" riep Soufian.

"Wie denkt die boizan dat hij is om zo tegen ons te praten".

Ayoub schudde zijn hoofd.
We liepen kantoor binnen en de deur ging dicht.
"Ik heb voor jullie andere opdracht" begon Hassan.

"Wil je niet dat wij helpen? We kennen alle standen en de routine. Deze jongeren zijn nog amateurs"

" ik heb voor jullie een veel belangerijkere klus. Weet je nog die dossier die ik jullie gaf"

"Van Leipo?" vroeg Ayoub.

Hassan knikte. "Ik vrees dat het ergste dat kon gebeuren is gebeurd. Al vijf jaar hou ik mijn hart vast in de hoop dat deze dag niet zou komen maar hier is het"
Ik was helemaal in de war en begreep er niks van. Ik keek naar Ayoub en zag dat hij mee was met het gesprek.

"Wat is er gebeurd Hassan?" vroeg Ayoub.

"Ze hebben haar gevonden".

"Ze? Je bedoelt je rivalen"

"Niet zomaar rivalen Ayoub"

"De grootste. De maffia van Nederland. Onze grootste vijand. De reden van het ongeluk en de reden dat ik mijn prinsesje heb moeten opgeven".

"Waar heb je het over" vroeg ik helemaal verward.

"Er is veel wat je niet weet Safouane. Heel veel. Laten we vanaf het begin beginnen" .

P.O.V chaimae

Ik deed mijn ochtendroutine en maakte me klaar voor school. Mijn hoofd stond er echt niet naar. Maar het moet wel. Dit is mijn laatste jaar. Ik moet er doorheen bijten. Knopje uit en gaan.

Ik liep de deur uit zonder te ontbijten. Ik wou mijn tante niet zien. Geen zin in gezeik.

Vandaag zouden ze een herdenking houden voor Leila. Onderweg naar school bereidde ik mij voor op al die mensen die mij zouden komen condoleren. Hun medelijden, oh wat kon ik niet tegen medelijden. Mensen die zogezegd verdrietig zouden zijn en rouwen. Rouwen voor wat? Je hebt haar nooit gekend vriend. Mensen die plots wel om haar geven. Mensen gaan pas om je geven als je in je kist ligt.
Dan hoeft het toch niet meer. Dan is het toch te laat. Al dat neppe gedoe.

Ik kwam aan en liep over het plein door naar Melanie en Lisa. Ze stonden op en sprongen in mijn armen. Ik hoorde ze snikken. Zij zijn ook een vriendin verloren.
Ik voelde tranen opkomen maar hield ze in.

Voor ik het wist kwamen er hayeck veel mensen naar ons toe. Het was moeilijk om me in te houden. Er kwamen veel mensen langs om hun respect te betuigen.
Ik zag van de verte yassine komen.  Hij kwam dichterbij en ik zag hem beter. Hij had gehuild.
Hij trok me in een knuffel en zo stonden we een lange tijd.
"Chaimae" zei hij na een stilte.

" Ik mis haar ook Yassine"

Na een tijdje lieten we elkaar los. Ik zag zijn rode ogen van het huilen.

"Yassine toch doe jezelf dit niet aan".

"Wat moet ik dan doen, ze is weg" zei hij en er rolden nog tranen over zijn wangen.
Ik veegde het af en we gingen zitten. We keken elkaar aan zonder ook maar iets te zeggen.

Na een tijdje ging de bel en we stonden op.  De herdenking werd gehouden in het park dichtbij school. We liepen er met de hele school naartoe. 
We kwamen aan en er stonden allemaal stoelen. Van voor een soort van podium met een ding in het midden. Zie omslag
Wauw. Ze hebben dit allemaal gedaan. Zoveel moeite. Ik ging op de eerste rij zitten met yassine, lisa en melanie.

"Beste leerlingen, vandaag zijn we hier ter ere van leila*****, helaas is leila op ***** **** *** vermoord, leila was een goede student, een lieve meid en een hele goede vriendin. We vinden het zo erg haar verloren te hebben op zo een vreselijke manier" en zo ging de directrice verder.

Soms zag ik melanie of lisa nog snikken en yassine zag ik gewoon serieus naar voor kijken. Er gingen wat leerlingen en leerkrachten naar voor om iets te zeggen over leila. Ook sara ging naar voor.
" ik vind het zo erg dat ze weg is " en liet tranen vallen. Het was duidelijk dat het nep was. Maar ach ja het zal wel zijn.
Het ging een tijdje door en ik vroeg me af wanneer het zou ophouden. Ik noch Leila hebben deze mensen ooit gezien en nu komen ze praten?

En als laatste kan chaimae ****** aub naar voor komen" hoorde ik de directeur zeggen.
Ik keek op en was verbaasd. Ik stond maar op en liep naar voor.
"Chaimae, jij was de beste vriendin van leila, vind je ook niet dat je wat moet zeggen?"
"Ja maar ik ik heb niets voorbereid".

"Rustig, je kan het , luister naar je hart" zei hij en met dat liep ik naar de microfoon. Ik keek op en zag alle ogen op mij. Wat moet ik nu zeggen?

" Ik ben jullie dankbaar voor degene die hier allemaal naar voor zijn geweest en jullie mooie woorden. Leila zou dat erg waarderen. Voor degene die hier zijn gekomen voor de aandacht. Nou jah dat zegt veel over je.

Iedereen gaat dood, maar dat betekent niet dat je gewoon vrolijk doorgaat als je iemand kwijtraakt want het besef dat je iemand nooit meer zal zien doet zo veel pijn.

Leila was één van de beste. Iedereen die haar heeft gekend weet dat. Ze was zo liefdevol en stond altijd klaar om te helpen."

Ik stopte even en voelde tranen opkomen. Ik stopte ze weg en ging verder.

"Ik weet dat als Leila mij nu zou zien dat ze het liefst wil dat ik haar herdenk met een glimlach van geluk dan  tranen.

Jammer genoeg is ze  vermoord.
Waarom wordt er gedood? Waarom zijn er mensen die zomaar onschuldige mensen doden. Die denken het recht te hebben om te bepalen wie er mag leven en wie niet. Niemand heeft dat recht. Dat is niet onze taak, niet onze keuze.
Deze speech is niet alleen voor leila, maar elk dierbare die we zijn verloren. We zijn allemaal iemand kwijt geraakt. Dat is het leven. Het leven is kei en kei hard en geeft geen shit of het je moeder, je broer of je beste vriendin is.
Voor nu doet het pijn en zullen we rouwen met de dierbaren die we hebben.
Ik wil even dat jullie allemaal een bloem pakken van de grond" zei ik.

Ik zag dat iedereen elkaar een beetje raar aankeek maar het toch deden.

"Oke plooi het dicht tussen je handen en kreuk het"
Iedereen volgde.
"En nu open je handen weer en probeer de bloem weer recht te zetten zoals het was"
"Maar dat gaat niet meer" hoorde ik iemand zeggen.

"Dit is wat er gebeurt met het hart van een persoon als het iemand kwijtraakt. Gebroken.
Doe geen mensen pijn, elk persoon is iemands dierbare. Wat voor jou niks betekent kan iemand anders hele wereld zijn"

Ik hoorde een luid applaus.