het leven van Chaimae

Hoofdstuk 13 weg, voor altijd

De sirenes en blauwe lichten verlichtten de hele straat. Er stonden zeker vier politieauto's op de weg. Mensen kwamen naar buiten en er verzamelde zich een hele groep om mijn huis.

Er werd weer gebeld. Ik moest wel naar beneden. Ik opende de deur en liep zo snel mogelijk naar de voordeur.
Daar zag ik twee politieagenten voor mij staan.
"Goeie avond chaimae *********?"vroeg eentje van hun.
"Ja dat ben ik".

"Kunt u naar buiten komen" vroeg hij en stapte naar achter

"Ehm w waarom?"

"Wij hadden gezegd dat we u zouden laten weten als er wat was"begon de tweede.

"Ehm ja?"

"Wel we hebben gezien dat u vandaag weer twee oproepen binnenkreeg van het nummer".

Ik bleef hem in stilte aankijken aankijken.
"We hebben de oproepen onderzocht en we zagen dat de oproepen de hele tijd van dit huis zelf kwamen" zei hij.
Ik besefte nog niet goed wat hij zei en bleef stil.

Ik bleef hem met open ogen aankijken.
Ik kon het niet geloven. De woorden die hij zei drongen zachtjes tot me door. Al die tijd was hij gewoon in mijn huis.
Al die tijd zat hij gewoon samen met mij.
Hij stond achter mij. Ik kreeg rillingen over mijn rug.
"D dit kan toch niet" zei ik zachtjes.
Hij trok me voorzichtig naar buiten.
"Kom we brengen u hier weg, u bent veilig nu" zei een agent.
Zou hij nu in mijn kelder zijn? Ik durfde niet te kijken.
"Maar er belde daarnet iemand aan, weet u misschien wie dat was" vroeg ik.
Er kwam een vrouw naar ons toe. Het was mijn buurvrouw.

" ja chaimae daarnet keek ik uit de raam en ik zag je vriendin daar staan, euh hoe heet ze ookal weer, ahjaa leila".

"om hoe laat was dat?"

"Wel 10 minuten geleden om precies te zijn".
Dit kan niet. Ik zei nog dat ze niet moest komen.
"En is ze daarna weggegaan" vroeg ik nog.

"Welnee je hebt de deur toch opengemaakt liefje?"

Mijn ogen stonden wijd open.
"Heb ik die deur opengemaakt?" vroeg ik trillend.

"Wel ja de deur ging open en zij liep naar binnen.

Mijn hart stond stil.
Ze is naar binnen gegaan.
Ik draaide me om en deed het licht aan van de woonkamer.
Ik keek naar de kelderdeur.
Zou de man de hebben opengemaakt? Maar dan..

"NEE NEE" riep ik luid.

(Vanaf hier kun je die video in omslag starten om het extra sad te maken)

Ik rende naar de kelderdeur en hoorde dat politieagenten me volgden.
Ik deed de licht aan van de kelder en rende bibberend naar beneden.
Ik opende één van de deuren en deed het licht aan. Wat ik voor me zag zou ik nooit van mijn netvlies kunnen halen.
Ik hapte naar adem en bleef voor me uit kijken.

"NEEEEEEEE"schreeuwde ik luid.

"LEILAAA NEEEEE" huilde ik uit.

Ik zag leila voor mij tegen de muur gebonden. Haar keel was opengesneden en haar polsen ook.
De grond was vol met bloed. Tegen de muur was er een symbool in het rood getekend. Er stonden ook zwarte zakken in de kamer maar op dit moment was mijn aandacht niet daarop gevestigd.
Ik voelde mijn hart niet.
Ik kon nauwelijks op mijn benen blijven staan. Ik liep naar haar toe en probeerde haar los te maken van de muur.
Ik kreeg haar los en ze viel in mijn armen.

"LEILA ALSTUBLIEFT NIET JIJ, NIET JIJ"huilde ik luid.

Op dat moment werd mijn hart uit mijn borstkas getrokken.

"NEE NEE NEE, DIT KAN NIET WAAROM JIJ, OPEN JE OGEN LEILA IK HOU VAN JE LAAT ME NIET ALLEEN" huilde ik.

Ondertussen kwamen twee agenten naar me toe. Ze probeerden me los te trekken, maar ik stribbelde tegen.

"LAAT ME LOS, LEILAAA WORD WAKKER ALSTUBLIEFT VERLAAT ME NIET" en ik bleef maar huilen.

"Chaimae u moet hier echt weg, u kan hier niet langer blijven" zei een agent.

"NEEEE LAAT ME LOS DIT IS MIJN ZUS, HELP HAAR, BEL DE AMBULANCE" schreeuwde ik.

Ik zag dat ze me met medelijden in hun ogen aankeken.
"BEL DE AMBULANCE SNEL".

Een agent kwam naar me en legde zijn vingers tegen haar keel. Hij keek naar de andere en schudde zijn hoofd.

"Het spijt ons chaimae maar,..." ik liet hem niet uitspreken.

"LEILAA NEEE NEEE AUB LAAT ME NIET ACHTER JE WEET DAT IK HET NIET ZAL KUNNEN, WE MOETEN NOG ZOVEEL MEEMAKEN, w weet je nog wat we elkaar hebben beloofd, dat we samen gaan wonen en onze kinderen zullen ook beste vrienden worden" huilde ik verder.

Ik keek op en zag 1 vrouwelijke agent snel wat tranen wegvegen.
Ze kwamen terug naar me toe.

"LEILA WAAROM BEN JE GEKOMEN WAAROM IK ZEI TOCH NIET KOMEN, LAAT ME NIET ACHTER" schreeuwde ik terug.
"LEILAA nee LEILAA NEEE BLIJF BIJ ME WORD WAKKER".
Tranen vloeiden als watervallen over mijn gezicht en ik voelde steken in mijn hart.

Uiteindelijk lukte het hun om me los te krijgen. Ze sleurden me mee naar boven en liepen met mij naar buiten.
"Het spijt ons heel erg dat u dat heeft moeten zien" zei een agent en liep terug naar binnen.
Ik bleef huilen en huilen. Ik was mijn beste vriendin kwijtgeraakt. Ze was weg, mijn zus.
De beelden bleven door mijn hoofd spoken. Leila dood, vastgebonden tegen de muur. Al die bloed.
"Leilaa waarom jij, waarom, waarom leilaa " bleef ik huilen.
Er kwamen ondertussen ook ambulances en ayoub was er ook.
Ik bleef zitten op de treed voor de deur. Ayoub zag me en kwam naar me toe. Ik keek voor me uit terwijl de tranen bleven rollen. Het was alsof ik het allemaal nog niet geloofde.
"Chaimae wat is er, waarom is de politie hier" zei hij en omhelsde me.
Ik was verstijfd en bleef voor me uitkijken.
"Het is l lei..." en ik werd onderbroken door marouane. De broer van leila.

"Chaimae wat is dit, waar is leila, Ze zei een uur geleden dat ze even bij je langsging maar ze is nog steeds niet terug".

Ik kon hem niet aankijken. Hoe zou ik zeggen dat zijn bloedeigen zus dood is.
Ik keek hem aan." Ze is d d dood" zei ik trillend. Zijn ogen werden groter.

"WAT?"

"Leila is d d.." ik stopte omdat ik een brandcard uit mijn huis zag komen.
Er lag een groot zwarte zak op, de lijkzak.
Ik wist dat leila erin zat. Ik rende er naar toe.
"LEILAA WAAROM HEB JE ME HIER GELATEN, WAAROM BEN JE GEKOMEN" schreeuwde ik.

Het besef dat ze echt weg is begon door te dringen. Ik zou haar nooit meer zien of spreken.

"LEILAA IK KAN NIET JOU OOK VERLIEZEN, LAAT ME NIET, IK KAN DIT NIET" huilde ik luid.

Ik voelde twee armen om me heen. Het was ayoub.

"Shht chaimae, shht " probeerde hij mij te sussen.
De ambulance reed ondertussen al weg. Ik lag met mijn hoofd op ayoub zijn schouder. De pijn van binnen was te hard. Ik kon niet meer schreeuwen.
Ik zag marouane staan verderop staan. Ik vond het zo erg voor hem. Hij is zijn kleine zusje verloren.

Ik liep naar hem toe en stond voor hem. Hij keek me aan. Ik wist niet wat ik moest zeggen en trok hem in een knuffel. Ik voelde tranen vallen op mijn schouder.

Na een tijdje kwam een politieagent naar me toe.
"Bent u familie van leila******" vroeg hij aan marouane.
"Ja haar broer" zei hij schor.
"Chaimae ******** het spijt ons heel erg, er was niets wat we nog konden doen om haar te redden".
Ik keek op naar marouane en zag dat hij zich inhield.
"Blijkbaar was degene die dit heeft gedaan nog niet klaar met haar maar vluchtte hij toen hij ons hoorde" zei de agent.
"Hoezo nog niet klaar" vroeg ik.
"Euhm er stonden zakken in de kamer met verschillende ledematen in stukken, en zoals het leek wou hij u vriendin ook....".
Als ik eraan dacht moest ik overgeven.
In die zakken zaten dus armen en benen en...

"We verwachten morgen om 10u nog de familie van leila****** in het ziekenhuis, en nog gecondoleerd" zei hij en liep weg.

Vanaf dat moment wist ik dat leila nu echt weg is. Het meisje waar ik mee opgroeide en waar ik nog zoveel mee zou meemaken is plots weg.
Voor altijd.