YALNIZ MELEZ (TAMAMLAMDI)

21-Sergi /44

Gözlerim yavaşça açıldı. Işık gözümü almıştı. Gözlerimi kısarak etrafa baktım. Sonunda kendime tamamen gelince hızla doğruldum. Önce vücudumu kontrol ettim. Hiçbir sorun yoktu. Üzerimdeki erkek tşörtüne bakarken kaşlarım çatıldı.

Boranın olmasını diledim bir an. Beni o kazadan kurtaranın Bora olmasını.

Ama bu koku Boranın değildi.
Gözlerim sinirle etrafta gezindi. Bana sakin olmak yasaktı. Nasıl sakin olabilirdim son olanlardan sonra.

Boranın Aleve karşı olan tutumu.
Yarattığım felaket.
Korayın beni öpmesi
Ve geçirdiğim berbat kaza.
Bunlar kolay şeyler değildi. Ve sinirimi körüklüyordu. Aklıma geldikçe daha da deliridiğimi fark ettim.

Bu nedenle düşünmeyi bıraktım. Etrafıma baktım. Büyük bir oda. Beyaz bir yatak. Üzerimde battaniye vardı. Onu kenara ittim.
Yanda komdin vardı ve üzeri ilk yardım malzemeriyle donanmıştı.

Baya kan vardı. Benim kanım.

Odadan çıkarken hala etrafı inceliyordum. Üzerimde sadece bir tişört vardı. Bunu önemsemedim.

Biraz ilerleyince salon gibi biryere çıktım. Kokudan herkesin burada olduğunu anlamıştım.

Salonda oturmuş hepsi düşünceliydi. Dahası Berki bile ilk kez böyle görüyordum. Neler olmuştu öyle.

Boranın olmaması dikkatimi çekmişti. Bu beni daha da üzdü. Ama düşünmemeye çalıştım. Koray ve Mert de oturuyordu. Onları sonradan fark etmiştim. Gözüm bir saniyeliğine Koraya kaydı. Sinirle ona bakıp önüme döndüm.

'Hey! Neler oluyor?"
Bilmediğim birşey vardı. Bunun ağırlığını taşıyordu herkes.

Tüm gözler bana döndü. Berk oturduğu yerde biraz kaydı ve benim için yer açtı.

"Gel"
Yanına oturdum
Sessizlik hakim oldu. Bir süre bekledim. Belki biri anlatır diye. Ama kimseden ses çıkmıyordu.

"Neler oluyor? Buraya nasıl geldim ben. Hem en son.."
Diyip sustum. Biraz düşündüm.

Benim orada olduğumu kimse bilmiyordu. Yoldan geçen bir insan bulsa direk ambulansı arardı hastanede kendime gelirdim.

Gözlerim tekrar Koraya kaydı. O getirmişti beni. Koray anlamış gibi konuşmaya başladı.

" evet. Evet. Ben buldum. Bardan çıktığında çok sinirliydin ve bende kenine zarar verme diye seni takip ettim.
Kaza olduktan sonra yanına geldim. Çarptığın tır şöförü hiç durmadan devam etti ama merak etme hallettim o adamı.
Neyse arabaya bindirdim hastaneye götürmek için. Biryandan da Dünyayı arıyordum. Haberi alınca hastaneye götürmememi söyledi. Bende en iyisi benim evim diye düşündüm. "

Mert ve Koray o kazadan nasıl bu kadar iyi çıktığımı sorguluyordu. Yaralarım yoktu ama benim yaralı halimi bi o görmüştü. Bunu sorgulaması çok normaldi.

Ufak bir büyüyle bunu halledecegimi düşündüm.

'Ne yapmayı planlıyorsun?"

Dünya düşünceli halimi görünce bunu sormuştu.

"Ufak. Ufacık bir büyü "
Koray yerinde dikleşmiş
"Ne büyüsü? "
Diye dehşetle sordu.

"Hiiç!!"
Dedim. Ve ardından olanları unutmalarını sağladım. Bu kadar basitti.

Korayın evinde yemeğe kalmıştık. Koray yemeğe kadar kalmamız konusunda bayağı ısrar etmişti.
Önümdeki tabaktan yemek yerken biryandan da merak ettiğim soruyu sordum.