Mirage [yoonmin]

'15

Siyah perdelere rağmen odamı aydınlatmaya çalışan güneş, tüm parlaklığı ile beni rahatsız ettiğin de zihnim ayılmaya başlamıştı ister istemez. Vücudum biraz daha uyku için kıvranırken yattığım yerde sırtımı pencereye döndüm uyumaya devam etmek adına. Fakat bir kere ayılan zihnim berraklığına kavuştuğundan geri uyuyamaz olmuştum. Pes ettiğim de derin bir nefes verip telefonumu elime aldım. Gözlerim açılmakta zorluk yaşasa da merakım beni daha bir ayıltıyordu.

Onlarca cevapsız çağrıları ve mesajları umursamadan adıma çıkan haberleri okudum saatlerce. En kötüsünden, daha ne kadar kötü olabilir diye düşündüğüm makaleye, yorumlara kadar. Gözüme takılan makale ile başlığı içimden birkaç kez okudum.

"Ünlü idol Park Jimin ve Taemin'in şok ayrılık haberi!"

"Mükemmel çiftin ayrılığı herkesi derinden üzerken buna neden olarak tüm parmaklar ünlü şarkıcı Min Yoongi'yi göstermişti. "

İsmimin geçtiği habere karşı sıkıntıyla bir nefes verirken durumun daha da kötüye gittiğini altına gelen yorumlarla anladım. Bunun gibi birkaç daha makale okuduğum sırada telefonuma gelen Namjoon'un çağrısıyla gerçek dünyaya dönmüş, onun aramasını umursamadan telefonu yatağa fırlatıp yataktan kalkmıştım.

Kariyerimin son noktasına geldiğime emindim. Bundan öncede birçok kez hakkımda kötü yorumlarda, iftiralarda bulunulan makaleler yayınlanmıştı fakat hepsi yalanlanarak doğruluğa kavuşturulmuş, insanlar bu konuda yanımda olmuştu. Şimdiyse tüm dünya sırtını bana dönmüş gibi hissediyordum.

Herkes benden nefret ediyor, ölmemi istiyordu.

Kendime gelmek adına aldığım soğuk duş sonrasında birkaç uyku hapı atarak haftalardır yaptığım gibi uykuya bıraktım kendimi. Barda yaşanan olayın üstünden birkaç gün geçmiş o zamandan beri kimseyle konuşmamış, ne stüdyoya ne şirkete uğramış sadece evde ilaçlar sayesinde uyumuştum.

Eğer uyumazsam düşüncelerimin beni ele geçireceğini biliyordum ve henüz onun için fazla ayıktım.

•••

Hissettiğim ağrılarla uyandığımda bir süre yatakta boş boş dönsem de en sonunda dayanamamış uyanmıştım, şu sıralar artık uyku ilaçlarının bedenime yetmediğini hissediyordum belki de gördüğüm kabuslar yüzündendir fakat uyumama yeterli değildi. Şarjı biten telefonumu şarja takıp açtığım sırada yağan bir çok mesaj ve cevapsız aramaları görmezden gelip günlerdir yaptığım gibi adıma çıkan haberleri okudum saatlerce.

Bir çoğunun konusu hala aynıydı. Çok sevilen ikilinin benim yüzümden ayrılması ve insanların benden nefret etmesi.

Birçok ölüm yorumuyla birlikte aklıma Seokjin hyung geldiğinde bu düşünce döngüsünden çıkamayacağımı biliyordum.

Zaman geçtikçe haklı geliyordu, bana karşı söylediği sözleri ve davranışlarını anlamaya başlamıştım. Annemin ölümüne, Seokjin hyungu ise neredeyse ölüme terk etmiş, babamınsa bizi terk etmesine neden olmuştum.

Bütün ailesi benim yüzümden parçalanmışken neden beni sevsin ki? Beni öldürmeye çalışmasını anlayabiliyordum çünkü ona acı veriyordum. Değer verdiği iki insan da benim yüzümden hayatında değildi ve sinirliydi bana. Bir şey yapmasam da varlığım yetmişti her şeyin mahvolmasına. Ona kızmaya, sinirlenmeye hakkım yokmuş gibi hissediyordum.

Belki de en başında bu kadar insanın sevgisin alıp normal bir hayat yaşamaya çalışmam hataydı, ben bir katilken, ellerimde bu kadar kan ve sırtımda gözler varken nasıl normal bir hayat yaşayıp mutlu olmayı hak ederdim ki?