Przeciwna Granger (Rok 2)

Rozdział 4 - Chochliki Kornwalijskie, Nowy Szukający, Legenda Magii

Dotarłam na OPCM. Myślałam, że byłam spóźniona. Ale nie byłam. On po prostu przygotowywał się do przedstawienia się. Ech. Nic nie przegapiłam, tak jak miałam nadzieję. Ale zobaczył mnie.
- Ach, Aurora Granger. Ostatnia uczennica wchodząca do klasy. Dlaczego jesteś spóźniona o kilka sekund?
Och czyli jednak się spóźniłam, ale ledwo.
- Byłam w łazience - powiedziałam szybko.
- Usiądź - uśmiechnął się do mnie.
Skrzywiłam się na jego uśmiech.

Westchnęłam i usiadłam obok Draco, bo było to jedyne wolne miejsce.
- Dzisiaj żadnych podwładnych ani Parkinson? - wyszeptałam.
Draco tylko na mnie spojrzał i nic nie powiedział. Uniosłam brew.
- Ciche dni? Fajnie.
On tylko wzruszył ramionami i się nie odezwał. Zmarszczyłam brwi. Czy on się dobrze czuje? Dlaczego mnie to obchodzi? Pozwoliłam, żeby tak zostało, zanim Lockhart zaczął mówić.
- Ciekawi was zapewne kto w tym roku będzie was uczył Obrony Przed Czarną Magią? Ja. Gilderoy Lockhart, kawaler Orderu Merlina. Trzeciej klasy. Honorowy członek Ligi Obrony Przed Czarną Magią i zdobywca nagrody Tygodnika Czarownica...

- Okej, ale czy on kiedykolwiek się zamyka? - wymamrotałam do siebie.
Usłyszałam parsknięcie Dracona i zerknęłam na niego kątem oka, a on lekko się uśmiechał.
- ... za najbardziej czarujący uśmiech świata - wtedy uśmiechnął się, a ja rozejrzałam się po sali, widząc, jak moja siostra posyła mu rozmarzone spojrzenie.
- Ech fu - zmarszczyłam nos.
- Ale to drobnostka. Nie zwyciężyłem zjawy z Bandonu śmiejąc się do niej. - rzekł i uśmiechnął się, chichocząc przez zęby.
Zakrztusiłam się i odwróciłam głowę, chowając twarz w ramieniu Draco, żeby ukryć chichoty. Wtedy zorientowałam się, co robię i wyprostowałam się, czując na sobie jego wzrok. Nie spojrzałam na niego. Tylko poprawiłam włosy, żeby ukryć rumieniące się policzki.

Wtedy zrobił się 'poważny'.
- Dobra... uważajcie. Zadaniem moim jest uzbroić was przeciwko najbardziej odrażającym potworom znanym czarodziejom - wtedy stuknął w klatkę, która zagrzechotała - Staniecie tu oko w oko z własnymi lękami, ja jestem z wami, a więc nic złego stać się nie może. Uprzedzam tylko, żeby nie krzyczeć. Bo to je drażni! - powiedział i zdarł materiał z klatki.
- Chochliki kornwalijskie? - Seamus się zaśmiał.
- Świeżo schwytane chochliki kornwalijskie - poprawił go Lockhart.
Wtedy i ja się zaśmiałam.
- To jakiś żart, Lockhart?
Lockhart mnie zignorował, więc tylko zaśmiałam się głośniej, razem z Seamusem.
- Możecie się śmiać, panno Granger i panie Finnegan, wypuszczę je i zobaczycie co one potrafią. Ciekawe, co zrobicie teraz! - wtedy otworzył klatkę - Jazda!
Natychmiast wyleciały i skierowały się w naszą stronę.

Wrzasnęłam i uderzyłam jednego moją książką.
- No łapcie je, łapcie! To tylko chochliki! - powiedział Lockhart.
Posłałam mu groźne spojrzenie. Kontynuowałam odpędzanie ich moją książką. Spojrzałam w bok i Draco zniknął. Dostrzegłam jego przebłysk, gdy wybiegał z pokoju. Co za mięczak.

- Proszę zdejmijcie mnie! - usłyszałam Neville'a. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że był bardzo wysoko. Głośno się zaśmiałam. Wtedy usłyszałam Lockharta:
- Peskipiksi Pesternomi!
Zaklęcie nie zadziałało, ponieważ jeden z chochlików wziął mu różdżkę, przez co dekoracyjna kość dinozaura spadła z dużej wysokości. Prawie mnie uderzyła, ale udało mi się zejść jej z drogi.
- Może wy czworo zapędzicie resztę z powrotem do klatki?
Jęknęłam w frustracji.
- No i co teraz? - spytał Ron, gdy Harry nadal trzaskał w nie książką, razem z Hermioną. Hermiona wtedy wyjęła swoją różdżkę i krzyknęła,
- Immobilus!
Chochliki zwolniły, a ja się rozejrzałam.
- Dlaczego zawsze ja? - westchnął Neville.
Westchnęłam ciężko i rozejrzałam się po chochlikach.
- Jakim cudem on w ogóle nas uczy? - spytałam.
- Dobre pytanie, Granger - powiedział Harry.
Przewróciłam oczami i wyszłam z klasy, pozwalając im sprzątnąć chochliki.