Arkadaşlar merhabaa! Bu ilk hikayem değil. Başka bir hikaye daha yazmıştım ama sildim. Hiçbiryerden çalıntı yapılmış bir hikaye değil. Umarım beğenirsiniz...
“KİMSE YOK MU?!” Boş sokakta bağırarak yürüyordum. Gecenin bir yarısı sokakta kaybolmayı becermiştim. Korkudan deli gibi ağlıyordum.
“YARDIM EDİN!” diye bağırdım hıçkırıklarımın arasından. Ara sokaklara girmeden yürüyordum. Kahretsin. Neden sokaklara lamba koyup da yakmazlar ki?! Olduğum yerde çöküp bağırarak ağlamaya başladım.
“Neden ağlıyorsun?” Ne? Kafamı kaldırıp yanıma çömelmiş olan çocuğa baktım. Karanlıktan suratı görünmüyordu.
“B ben galiba k kayboldum.”
“Keşke sana yardım edebilsem.” Ayağa kalktı ve elini uzattı. Tuttum ve ayağa kalktım.
“Nasıl yani?” Filmlerde ve ya hikayelerde olur ya kız kaybolur. Bir çocuk gelir süper bir arabası vardır kızı alır evine götürür aşık olurlar falan…
“Bende kayboldum. Yani aslında kız kardeşim için ilaç almaya gelmiştim. Eczaneye girecekken anahtarı kontakta unuttuğum aklıma geldi. Döndüğümde araba yoktu ben de etrafa bakınıyordum ve kayboldum sonra hıçkırıklar duydum ve buraya geldim.” En azından arabası varmış. İç sesime hak verdim ve konuşmaya başladım. Konuşmak herzaman gerginliğimi azaltmıştı.
“Ne yapacağız?”
“Bilmiyorum. Adın ne?” Hangi birini söylesem ki...
“Damla. Sen?”
“Mert.” Gülümsedim. Tam bir şey söylemek için ağzımı açtığımda bir havlama sesi geldi. Çığlık atarak koşmaya başladım. Sokak köpeklerinden hep korkmuşumdur.
“Ne oldu?” diye bağırdı arkamdan.
“K KÖPEK!” Gülmeye başladı.
“Sen köpekten mi korkuyorsun?” dedi kahkahalarının arasından. Olduğum yerde durdum.
“Sokak Köpekleri! Gülmesene ya! Gülme!”
“Kızgınken daha tatlı oluyosun. Bu yüzden daha çok gülücem.”
“Gülme dedim. Bir dakika. NE?!” Bana tatlı mı dedi? Yok canım demedi. Demedi. Cık. Gülmesini zar zor durdurdu. Kenardaki bir banka oturduk.
“Tamam. Nerede yaşıyorsun ve neden buradasın?”
“Sana güvenebilir miyim?”
“Bence evet. Sana zarar vermek istemiyorum.”
“Bir adam vardı. Babam sanıyordum ama beni kötülük için kullanmaya başlamıştı ondan kaçtım.”
“Gidecek bir yerin var mı? Arkadaş?”
“Hayır. Onun yüzünden sokağa bile çıkamadım. Okula bile göndermedi.”
“İstersen sana bir otel ayarlayalım.”
“Sana yük olmak istemiyorum.”
“Ne yapacaksın?” Konuşmadım. Ne yapacağımı bilmiyorum.
“Bana yük olmak istemiyorsan yardım et.”
“Nasıl yani?”
“Kız kardeşim biraz utangaç ona yardım edebilir misin? Arkadaşlık edersin. Kalıcak bir yerinde olur böylece.”
“Şaka mı bu? Teşekkür ederim. Teşekkür ederim. TEŞEKKÜR EDERİM!” Boynuna atlayıp sıkıca sarıldım. Biraz sonra utanarak geri çekildim. Kızarmıştım ama etraf karanlıktı. Görmemesini umuyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Just Imagine
Random'Hep mutlu ol.' demişlerdi bana. Oysa hayatta hep mutlu olursam hayal kuracak neyim kalırdı ki? YAZAR: Arkadaşlar ilk hikayem olduğundan çok saçma ve rastgele bir kurgusu var uyarılır :d okumayın bence yani
