Bo dla nich nie istnieje coś takiego jak " niepoprawna miłość" Każda miłość jest piękna, jeśli tworzy równie piękną historię.
Czyli gdzie pełen nadzei Jungkook, codziennie zdeterminowany szuka klucza do skamieniałego serca swojego przyrodniego brata...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Końcówkę dnia spędzili w miłej atmosferze. Jungkook miał wrażenie, że wiruje nad ziemią, cały czas będąc w skowronkach. Jego ciało ogarnęła euforia, a on nadal miał wrażenie, że śni. Był bardzo szczęśliwy z faktu, że Taehyung w końcu postanowił dać mu szansę, tą jedyną, której nie miał zamiaru zaprzepaścić.
Siedzieli właśnie na kanapie w salonie, oglądając jakąś tajlandzką dramę, która żadnego z nich za specjalnie nie zainteresowała. Obydwoje pogrążeni byli w myślach. Jeon rozmyślał o swoim nowym rozdziale w życiu i planach, które w bliskiej przyszłości chciałby zrealizować ze swoim nowym bratem, a Taehyung zastanawiał się, czy aby na pewno dobrze zrobił.
Mimo że postanowił się zmienić i przełamać w kwestii Jungkooka, nadal miał pewne wątpliwości. Nie był pewien, czy przypadkiem nie powiedział o kilka słów za dużo pod wpływem emocji. Czy aby na pewno tego chcę, czy podjęta decyzja była tylko i wyłącznie złożona z powodu wyrzutów sumienia, które przejęły kontrolę nad jego umysłem?
On sam nie miał bladego pojęcia, co chciał zrobić i uczynić na czas obecny z tym urodziwym, delikatnym chłopcem, którego mianował na stanowisko członka rodziny.
Chociaż musiał przyznać, że bardzo dobrze czuł się wśród swoich znajomych i Jungkooku, który jak się okazało nie był sztywny ani infantylny, a wręcz przeciwnie, wpasował się szybko w grupę, która polubiła młodego Jeona, wprowadzając w paczkę.
— O czym myślisz, Tae? — zapytał, od czasu do czasu, spoglądając na profil czerwonowłosego, który zawzięcie pogrążony był w myślach.
— Em, nic takiego, dzieciaku — głos bruneta wyrwał go z trasnu. Spojrzał na niego, uśmiechając się lekko.
Dlaczego on tak na mnie patrzy?
Jest taki uśmiechnięty i radosny od tamtego wieczoru. Co jak co, ale musiał przyznać, że taki widok wylewał miód na jego serce, a uśmiech sam wkradał się niepostrzeżenie na usta. Nie miał zamiaru oglądać go ze smutkiem i bólem wymalowanym na twarzy, a co najgorsze, nowymi bliznami na ciele. Nawet dla tego obrazku postanowił zawalczyć o tę relację, bo według niego było warto.
Z każdym kolejnym uśmiechem Jeona, wydawało mu się, że każda obawa i wątpienie odchodzi z podmuchem wiatru, a zimny deszcz za oknem zaprzestaje padać, ustępując miejsce dla słońca.
Sam bardzo chciał się zmienić, a za każdym razem, kiedy spojrzał na tego dzieciaka, wiedział, że idzie mu coraz lepiej, aż w końcu przyjdzie z niebywałą łatwością.
Ale nic nie od razu.
— W takim razie, zrobię czekoladę — odparł szybko, zrywając się z kanapy.
— Z bitą śmietaną i piankami? — zapytał, uśmiechając się szeroko. Dzięki Kimowi zapomniał o smutkach. Jego babcia zadzwoniła po ich rozmowie, oznajmiając, że z dziadkiem jest już coraz lepiej, więc miał okazję do szczęścia i odsunięcia od siebie pesymistycznych myśli.
