Bo dla nich nie istnieje coś takiego jak " niepoprawna miłość" Każda miłość jest piękna, jeśli tworzy równie piękną historię.
Czyli gdzie pełen nadzei Jungkook, codziennie zdeterminowany szuka klucza do skamieniałego serca swojego przyrodniego brata...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Martwił się, tak cholernie się martwił. Taehyung nie zjawił się w domu nawet na chwilkę od trzech dni, kiedy uciekł pod wpływem emocji i nerwów z domu. Wyrzuty sumienia przejęły jego umysł. To jego wina, że jego ojciec tak okrutnie potraktował Kima. Gdyby nie upił się i okaleczył wszystko byłoby w normie, a teraz? Niewiadomo gdzie podziewa się starszy, co robi, czy ma coś do jedzenia, gdzie śpi i czy w ogóle wróci z powrotem do domu.
Nie wybaczyłby sobie nigdy, gdyby coś stało się Taehyungowi, nawet jeśli przyniesie malutkie zadrapanie, bo w końcu on był temu winny. Tyle się słyszy o nocnych napastnikach i czyhającym na ludzi niebezpieczeństwie, a on nawet nie daje znaku życiu.
— Jungkookie, nie przejmuj się. Dziś są twoje osiemnaste urodziny, musisz się w końcu uśmiechnąć — odparł mężczyzna, zajmując się przygotowaniami do urodzin syna. — Zaprosiłeś już przyjaciół? — zapytał, wieszając na ścianie ogromny napis "Wszystkiego najlepszego Jungkookie"
— Nikt tu nie przyjdzie, odwołałem imprezę - odparł obojętnie, wzruszając ramionami, jakby była to normalna rzecz. Nie chciał się bawić, z resztą, co to za zabawa, kiedy siedział cały w nerwach? Jego myśli i tak przejmowałby Kim. Nie byłby w stanie udawać, że wszystko jest w porządku.
— Jak to odwołałeś? Jungkook, nie wkurzaj mnie, tyle jedzenia i przygotowań na marne? — uniósł się, spoglądając wściekłym spojrzeniem na syna, któremu cała impreza była zupełnie obojętna. Rozumiał, że martwił się o przyrodniego brata, lecz w dzisiejszym, tak ważnym dla niego dniu, powinien pomyśleć o sobie poraz pierwszy, a nie o innych. W końcu młody Kim był osobą pełnoletnią i mógł robić ze swoim życiem co tylko chciał.
— To tylko i wyłącznie twoja wina, tatku — odrzekł śmiało, specjalnie akcentując ostatni zwrot, mimowolnie, odwracając się do ojca przodem.
— Niby dlaczego? — zapytał jakby zupełnie nie rozumiał oskarżeń syna, które zostały mu zarzucone. Jeon parsknął szydzącym śmiechem, spoglądając z politowaniem na rodzica.
On naparwdę nie widzi w tym swojej winy? Egoista.
— Bez Taehyunga nic tu nie będzie — zapewnił ostro, zasiadając oburzony na krześle, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej.
— Nie zachowaj się jak gówniarz, Kook. Dziś kończysz osiemnaście lat, nie jesteś już dzieciakiem — oznajmił poważnie, nie zwracając uwagi na humorki potomka. Nie po to wydał tyle pieniędzy i włożył tyle starań, by zwykły humorek syna zaprzepaścił tak dużo.
— Robcie co chcecie, ja nie świętuje — odparł, wstając od razu z krzesła, by zaraz odejść i zaszyć się w swoim pokoju. Już od dawna planował wspaniałą imprezę wśród znajomych, lecz cały entuzjazm minął wraz z odejściem czerwonowłosego chłopaka.
— Kochanie, co zrobimy z tym wszystkim? — zapytała czarnowłosa, dekorując bitą śmietaną tort, który specjalnie na tę okazję upiekła.
