Kelebek Büyüsü

' Aradığım çiçeği buldum '

İyi hissettiğimizde " İyiyim " diyebiliyoruz .
Belki kızgın belki sevgi dolu anımızda bile " Nasılsın ? " diye yöneltilen soruya , " İyiyim " diyebiliyoruz.
Peki neden ?

Başka cümle mi yok ya da....gerçek düşünceleri saklamak daha mı olgun geliyor bize ?

Yoksa kötü olduğunuz zaman konuyu uzatmadan üzerini kapamak istediğimizden mi ?

Bence hiçbiri bu sorunun cevabı değil. Bu sorunun asıl cevabı bizim gerçekten nasıl olduğumuz konusunda bir fikrimizin olmaması.
Ve bu duruma en yakışan kılıf olarak seçtiğimiz, belirli kalıp cümleleri kullanmamız.

Ahjummanın anlattığı her şey bir bir zihnime işlemişti. Beynimin bütün detayları tıka basa dolmuştu sanki.
Yani artık gerçek anlamda "İyiyim" diye asla diyemezdim.

- İn Ha...iyisin değil mi ?

+ İyiyim...yani sanırım. Şimdi bir....dakika ahjumma...

- O ağzını hiç açmayacaksın sanmıştım.
Bu şaşırmandan anlıyorum ki sana bunu zaten söylememiş.

+ Benim haberim olsaydı eğer...ondan bunu yapmasını istemezdim .

- Ama o seni dinler miydi ?

+...

- Onu sende iyi tanıyorsun .

+ Tanımıyormuşum...
Ben onu sanırım hiç böyle tanımıyormuşum .

- Sen ona uzaktan bakmayı istiyorsun , ürküp kaçıyorsun . Birde yakından bakmayı denesen daha özel şeyler göreceksin onda....hemde sana ait.

+ ...Tamam başta nefret vardı ikimizin arasında ama sonra...biz son zamanlarda iyiydik .
Anlıyorduk birbirimizi yani yeni yeni başlamıştık anlaşmaya. Ama şimdi öğrendim ki...biz çok önceden zaten birbirimizi anlıyormuşuz.

- Bana kalırsa sizin aranızda nefret denen şey hiç olmamış.

+ Nasıl yani ?
Bizim ilk zamanlarda ki hallerimizin karşısında sen dahi gerilirdin eminim. İyi de madem düşünüyordu ,neden sürekli azar yedim ben ondan ?
Sana gelip beni korumaktan bahsediyor .Ama bana o zamanlarda en büyük zararı o vermişti. Canımın bir başka yandığını unutmuyorum.

- Kalp en çok...kendine benzeyen birini sevmek istemez.
O da bu konuda çok zorlanmış anlaşılan. Belki de bu zorlanmasının sorumlusu sensin diye sana patlamıştır.

+ Biz benziyor muyuz ?

- Hemde aynaya her baktığınızda birbirinizi yansımanız olarak görecek kadar..

Sanki her inkar edip o sandalyeden kalkmayı düşündüğüm sırada ahjummanın sözleriyle oraya sabitleniyordum.
Her sözüyle , her bakışındaki ,dilinden dökülenleri destekleyen bakış sayesinde kalmıştım o sandalyede kalkamazdım artık .
En çok da düşüncelerimi dize getirmek için yapıyordu bunu biliyordum. Doğruları yüzüme vuruyordu ki kendime geleyim.
O kadar istiyordu ki mutlu olmamı...olmamızı...
Tek bir bakışından belliydi bu.

İçimden " Her şey iyi hoş .Tamam belki sevgim karşılıklı .Belki o da bana ilgili. Ama şimdi sorsam sana sen onu soyunda yarı insan yarı vampirlik bulunan bu ' şeyle ' mutlu olacağına inanıyor musun ? " diye..
Eminim cevap derin bir sessizlik olurdu. Derin böyle kuytudan gelen bir sessizlik..
Çünkü ne dese boş kalırdı. O da istemez birinden birine zarar verecek bir ilişkiye destekçi olmayı .Bildiği şeyler arasında bizi birbirimize imkansız kılan birşey yok. O yüzden zaten bu çabası. Peki ya bilmediklerin ahjumma ? 
Keşke bu kısmı da bilsen ve bana yol göstersen. Çünkü ben ne yapmamam ya da ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.
Kimseye anlatamıyorum .Beni anlayacak birine çok ihtiyacım var .Zihnimi az da olsa boşaltacağım biri olsan ya bana ahjumma .Yoksa herkes ve aklım sayesinde hep bir koldan delireceğim.