Sinomous University

Chapter 24

R-18

Akira's POV

Hila-hila niya ako at dinala sa isang parte ng Sinomous University kung saan wala na masiyadong dumadaan dahil hindi na 'rin naman sakop ng mga cctv ang parteng ito. What the hell is wrong with this one?! At bakit ko siya hinahayaan na hilahin ako??!!! Waaahh!! Ako na ata ang hindi normal dito! Hindi ko dapat siya hinahayaan na ganituhin ako!!!

"T-teka, who the hell are you?! Sino ka ba, ha?! Saan mo ako dadalhin???" Tanong ko sa hindi kilalang tao na nakahawak sa akin ngayon. Instead of answering my question, he remained silent! Wala man lang siyang sinabi na kahit ano!! Hindi din siya lumingon sa akin!

WHAT THE HELL???

And because of that? Kung ano-ano na ang pumasok sa utak ko! Mamamatay na ba ako?! Ito ba ang papatay sa akin??? Siya na ba??? Bakit ngayon pa kung kelan may hinahanap ako??? Dapat ko bang hindi hanapin 'yun?? Ito na ba ang warning ko???

Nakaramdam ako ng saya nang may makita akong lalaki na papalapit sa pwesto namin kaya agad na napabitaw sa akin 'yung lalaki na humihila sa akin ngayon!

Finally!

Pero nang ma-realize ko kung gaano ka-pamilyar ang itsura ng taong papalapit sa akin ngayon, parang gusto ko nalang ulit ma-kidnap!

"What did I tell you? Follow what your heart wants, Akira." napalingon ako sa likuran ko at nakita ko si Lance. S-si Lance ang nagdala sa akin sa lugar na 'to??? Bakit?? Bakit niya ginagawa 'to??? "Be happy, alright?" Sinsero niyang sabi habang nakatingin ng diretso sa akin. Mas lalo ko lang nakita ang mga mata niya.

He's hurting...

"L-lance, why are you doing this? Tell me."

Bahagya pa siyang ngumiti sa akin bago nagsalita. Nasasaktan ako sa ginagawa niya. Akala ko ba susubukan niya? Akala ko ba lalaban pa 'rin siya? Why is he giving up now?? Hindi naman ako tanga para hindi malaman na sumusuko na siya. But why?? "I also don't know why. Funny, right?"

"Lance,"

"To be honest, I am very happy when I met you, Akira. You made me realized many things in life. It was the best moment of my life. Literally. But yeah, I thought it would be good if I tried to be with you. But, I was wrong. I was wrong because you're not happy. You looked empty inside." Napamaang ako sa sinabi niya. Saan doon ang hindi ako masaya? Paano niya napansin ang bagay na 'yun? Sinubukan ko namang itago.

"L-lance....come on." Pinilit ko talagang itigil niya 'to dahil hindi ako ready na mawala si Lance sa buhay ko. Not him. Lance is a very great friend.

"And I want you to be happy, Akira. Don't worry about me. I'll be fine. You know, I'll be okay." Nakangiti niyang sabi bago naglakad papalapit sa akin at bahagyang ginulo ang buhok ko. "So, I'll go now. When we met, I want to see those smile. I'm not gonna say goodbye because this is not a goodbye for us. Let's just be friends." Sabi niya at tumalikod na sa akin.

Ramdam ko ang pagpatak ng luha sa mga mata ko matapos marinig 'yung mga sinabi niya.

He's sincere and that makes me hurt more.

Hindi talaga ako nagkamali nung sinabi kong si Lance ang pinaka-mature sa lugar na 'to. He is so selfish. He wanted people around him to be happy kahit hindi na siya. Hindi ko tuloy maiwasang hindi mapaisip. 'Yung susunod na magugustuhan ni Lance, sobrang swerte. Because he find a good guy.