Αισθάνομαι τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν πάνω στα μάτια μου και αναγκαστικά τα ανοίγω. Μόλις συνιθίζω το φως σηκώνομαι από το κρεβάτι. Μπαίνω στο μπάνιο και βλέπω την αντανάκλαση μου στον καθρέφτη.
Χαοτηκή!
Τα μάτια μου πρησμένα και κόκκινα από το κλάμα. Τα μαλλιά μου ανακατεμένα. Τα μάγουλα μου υγρά και κόκκινα. Δυο χρόνια πριν είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναβρεθώ σ'αυτήν την κατάστηση.
Όμως δεν μπορώ να την αποφύγω.
Πλένω το πρόσωπο μου και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Αρπάζω την τσάντα μου και βγαίνω από το σπίτι. Με γρήγορα βήματα ξεκινάω για το σχολείο χωρίς να περιμένω την Σοφία. Περνάω την καγκελόπορτα και ένας κόμπος δένεται στον λαιμό μου όταν βλέπω τα γαλανά του μάτια. Όταν συνειδητοποιώ πως έχω καρφώσει το βλέμμα μου πάνω του για αρκετή ώρα ξεκινάω να περπατάω έχοντας στρέψει το βλέμμα μου στο κενό. Το υποσχέθηκα.
Το κουδούνι χτυπάει και μπαίνω πρώτη στην τάξη. Η τάξη γεμίζει αργά με τους μαθητές. Ανάμεσα τους και η Σοφία η οποία μόλις με βλέπει με πλησιάζει τρέχοντας. Κάθεται γρήγορα στην διπλανή καρέκλα και πετάει την τσάντα της στον πάτωμα. Στηρίζει τους αγκώνες της στο θρανίο και τοποθετεί τις παλάμες της μπροστά στο πρόσωπο της. Κάθεται για λίγο ακίνητη καθώς βλέπω το στήθος της να ανασηκώνεται με γρήγορο ρυθμό. Ξεφυσάει έντονα και βάζει μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της πριν γυρίσει προς το μέρος μου.
"Γιατί δεν με ενημέρωσες; Ξέρεις πόσο τρόμαξα;" με ρωτάει με μία ανάσα την ώρα που παρατηρώ το πρόσωπο της. Τα μάτια της γυαλίζουν και μέσα τους καθρεφτίζεται η αγωνία.
"Δ-δεν ξέρω. Απλά δεν ήμουν καλά" της απαντάω μετά από λίγο χωρίς να ξέρω τι να πω.
Πάει να μου απαντήσει όμως τότε μπαίνει στην τάξη ο καθηγητής. Μου κάνει νόημα πως θα μου μιλήσει αργότερα και σηκώνει την τσάντα της από το πάτωμα για να βγάλει τα βιβλία της. Το μάθημα ξεκίνησε αλλά η προσοχή μου είχε στραφεί αλλού. Στο μυαλό μου τριγύριζαν εικόνες από εχθές.
Τότε που τον είδα.
Μετά από δύο χρόνια.
Βρισκόταν εδώ και δεν το είχα καταλάβει.
Όμως μπόρεσα να καταλάβω πως έχει αλλάξει.
Δεν είναι αυτός που αγαπούσα.
Ή μάλλον αυτός ήταν.
Απλά εγώ ήμουν αφελής και έβλεπα τα πράγματα όπως θα ήθελα να είναι.
BẠN ĐANG ĐỌC
Make Me Smile
Teen Fiction"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
