"Σιγά-σιγά" η φωνή της μητέρας μας ακούγεται ανήσυχη, καθώς ο Στέφανος περνάει την πόρτα του σπιτιού μας και κατευθύνεται στον καναπέ.
"Είμαι εντάξει" επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, ενώ η μητέρα μας αναστενάζει αγχωμένη και τον βοηθάει να καθίσει στο καναπέ με την βοήθεια του πατέρα μας.
Παίρνουν όλοι θέση στο καθιστικό και μόλις η πόρτα κλείνει, κάθε κίνηση και ψίθυρος εξαφανίζεται.
"Καλώς ήρθες στο σπίτι σου αγόρι μου!" από την φωνή του πατέρα μου μπορώ να καταλάβω πόσο ευτυχισμένος και ενθουσιασμένος είναι πραγματικά.
Στον χώρο απλώνεται μια φασαρία. Σαν να βρισκόμαστε σε μια μεγάλη γιορτή και όλοι να εύχονται χρόνια πολλά. Όμως, όντως είναι μια γιορτή. Ο αδερφός μου βρίσκεται εκεί που του αξίζει!
"Έλλη μου..." ακούω μια φωνή να μου απευθύνεται και κοιτάζω τον πατέρα μας.
Τα μάτια του βουρκωμένα, έτοιμα να απελευθερώσουν τα δάκρυα που φυλάνε μέσα τους με κοιτάζουν. Τον βλέπω να αφήνει μια ανάσα και στην συνέχεια να εισπνέει βαθιά.
"Συγγνώμη" η πρώτη λέξη με αφήνει άναυδη. "Συγγνώμη, που αντέδρασα τόσο άσχημα στην αρχή. Δεν δικαιολογούμαι, το γνωρίζω πολύ καλά αυτό και δεν σου ζητάω να το κάνεις. Απλά ήθελα να ξέρεις πως, έχω μετανιώσει για όλα" λέει και σηκώνεται από τον καναπέ πλησιάζοντας με.
Σηκώνομαι όρθια και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια, καθώς στέκεται μπροστά μου σαν να περιμένει για την αντίδραση μου. Χωρίς προειδοποίηση, τον αγκαλιάζω σφιχτά, αφήνοντας τα πρώτα δάκρυα να πέσουν από τα μάτια μου.
"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη" ψιθυρίζω πασχίζοντας να συγκρατήσω τους λυγμούς που απειλούν ανα ξεχυθούν. "Πρέπει να σας ευχαριστήσω" λέω και τους κοιτάζω και τους δυο, "Να σας ευχαριστήσω, που τον δεχτήκατε εκεί όπου ανήκει" η φωνή μου σπάει στο τέλος και περισσότερα δάκρυα γεμίζουν το πρόσωπο μου.
"Γλυκιά μου, μην μας ευχαριστείς" η μητέρα μας σηκώνεται και με πλησιάζει. "Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε και για τους δυο...Έχετε περάσει πολλά και χρειαζόσασταν ένα στήριγμα και η οικογένεια σας δεν ήταν εδώ. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ποτέ δεν το είδαμε...Συγγνώμη" πέφτει πάνω στην αγκαλιά μου κλαίγοντας και την αγκαλιάζω σφιχτά, καθώς δεν μπορώ να μην ξεσπάσω.
"Α-αποπειράθηκ-κες" τραυλίζει χαμηλόφωνα, "Α-αποπειράθηκες και δεν κουνήσαμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι. Είμαστε φριχτοί γονείς" λέει δίπλα στο αυτί μου, σαν να μιλάει στον εαυτό της.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Make Me Smile
Genç Kurgu"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
