Make Me Smile

|45|Ζήλεψα|

"Τι είπες;" η φωνή του επαναλαμβάνεται και περιμένω πότε θα ξυπνήσω από το όνειρο που ζω αυτήν τη στιγμή. Τα μάτια του είναι πλέον ανοιχτά και κοιτάζει προς το μέρος μας, με ένα έντονο συνοφρίωμα, ενώ εμείς έχουμε παγώσει στην θέση μας έκπληκτες.

Ευχάριστα έκπληκτες.

"Στέφανε;" η φωνή μου ίσα που ακούγεται, καθώς καταφέρνω να ισορροπήσω στα πόδια μου και να τον πλησιάσω, ώστε να χωθώ μέσα στη ζεστή του αγκαλιά. "Ήξερα πως θα τα καταφέρεις" ψιθυρίζω ξεσπώντας σε λυγμούς σφίγγοντας τα χέρια μου γύρω του.

"Πάω να φωνάξω τον γιατρό" ακούω την Βιολέτα να ψελλίζει δακρυσμένη και στην συνέχεια την πόρτα να κλείνει δυνατά. Το μόνο που μπορώ να ακούσω τώρα είναι τα αναφιλητά μου και οι παρακλήσεις του αδερφού μου, να σταματήσω.

"Φοβήθηκα" τον κοιτάζω και βλέπω τα μάτια του να χύνουν δάκρυα "Δεν θέλω να σε χάσω. Μου έλειψες" του λέω και τρυπώνω ξανά στην αγκαλιά του, καθώς φέρνει τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

"Μου έλειψες αδερφούλα" ψιθυρίζει στο αυτί μου τρίβοντας την πλάτη μου απαλά "Μου έλειψες πολύ" επαναλαμβάνει "Σε άκουγα κάθε μέρα στο πλευρό μου και δεν μπορούσα να αντιδράσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όμως ήθελα τόσο πολύ να σου πω πως δεν χρειάζεται να κλαις άλλο. Πως είμαι καλά και πως θα επιστρέψω" σφίγγει τα χέρια του περισσότερο γύρω μου και σπρώχνω το σώμα μου όσο πιο κοντά του μπορώ.

Είναι ζωντανός!

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πριν μόλις λίγα λεπτά δεν...δεν..."Μην το κάνεις ξανά αυτό" λέω αφήνοντας περισσότερα δάκρυα ελεύθερα και τον κοιτάζω "Μην μας τρομάξεις έτσι ξανά" τον ικετεύω με την φωνή μου να ταλαντεύεται, πριν σπάσει και ξετυλιχτεί σε λυγμούς.

"Δεν πρόκειται" ψιθυρίζει σηκώνοντας το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω "Δεν θα το άντεχα κάτι τέτοιο" προσπαθεί να χαμογελάσει, αλλά τα δάκρυα του μουσκεύουν το πρόσωπο του και το χαμόγελο χάνεται "Δεν θα άντεχα να σας ακούω να υποφέρετε και να μην μπορώ να πάρω την ευθύνη, να διορθώσω τα λάθη μου..." λέει και τον διακόπτω σφίγγοντας τον περισσότερο.

"Η ευθύνη δεν είναι δικιά σου" η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία από τις φωνητικές μου χορδές, που μετα βίας ακούγεται "Άλλος ευθύνεται για τον πόνο που βιώσαμε" τα δάκρυα συνεχίζουν να ρέουν στο πρόσωπο μου με μεγαλύτερη ταχύτητα "Ο πατριός σου ευθύνεται για αυτό" κλείνω τα μάτια μου δυνατά και περιμένω την αντίδραση του.