Ο χρόνος σταματά να κυλά, μόλις αντικρίζω τον Στέφανο με αίματα στο πρόσωπο, να στηρίζεται πάνω στην κοπέλα που τον φώναζε μπαμπουίνο.
Έχω παγώσει μπροστά στην εικόνα του, παρατηρώντας τις πληγές του, καθώς ο ίδιος παραπατάει ψιθυρίζοντας σκόρπιες λέξεις.
Ακούω βήματα από πίσω μου, τα οποία σταματάνε να ηχούν πριν αισθανθώ τα χέρια του πάνω στους ώμους μου.
"Αφού σου είπα ότι μπορώ να περπατήσω ρε Βιολέτα. Δεν χρειάζεται να με κουβαλάς" η φωνή του ίσα που ακούγεται, βραχνή και τρεμάμενη.
Ο Ίαν πλησιάζει τον Στέφανο και τον σέρνει ως το καθιστικό, όπου τον ξαπλώνει σε έναν από τους μεγάλους καναπέδες.
"Πρέπει να καθαρίσουμε τις πληγές του" η απαλή φωνή της με βγάζει από τον λήθαργο μου, ενώ στέκομαι μπροστά στην πόρτα"Να περάσω;" η φωνή της σπάει, καθώς προσπαθεί να την διατηρήσει σταθερή.
"Ναι, πάω να φέρω τα απαραίτητα" λέω χαμένη και ανεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας.
Μπαίνω στο μπάνιο του δωματίου μου και αρχίζω να ανοίγω ντουλάπια και συρτάρια ανακατεύοντας τα πάντα μέσα τους ψάχνοντας τα απαραίτητα.
Ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Τα χέρια μου τρέμουν και τρέχω από την μια πλευρά του μπάνιου στην άλλη, προσπαθώντας να βρω ότι χρειάζεται.
Πλέον τα δάκρυα που απειλούσαν να βρέξουν το πρόσωπο μου, έχουν κυλήσει και έχοντας χάσει την ψυχραιμία μου συνεχίζω να ρίχνω πράγματα κάτω από τον πανικό μου.
Η πόρτα ανοίγει, όμως δεν προσέχω ποιος βρίσκεται πίσω της, καθώς έχω αφήσει τον πανικό να καταλάβει το μυαλό μου.
Ένα ζευγάρι χέρια εγκλωβίζουν τους καρπούς μου ανάμεσα τους και με τραβάνε πάνω του. Σηκώνω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω, ενώ με το χέρι του σκουπίζει τα δάκρυα μου.
"Όλα θα πάνε καλά, θα δεις" ψιθυρίζει και με τραβάει για να μπω στην αγκαλιά του, αλλά αντιστέκομαι.
"Κι αν δεν πάνε καλά; Τι θα γίνει;" φωνάζω και τα δάκρυα βρέχουν το πρόσωπο μου ξανά "Φοβάμαι" ψιθυρίζω, καθώς απομακρύνω τα χέρια μου από την λαβή του.
"Μην φοβάσαι. Θα είμαι δίπλα σου ό,τι κι αν γίνει" ψιθυρίζει βάζοντας με στην αγκαλιά του.
Τα δάκρυα συνεχίζουν να ρέουν στο πρόσωπο μου, με την συνοδεία των αναφιλητών που πάσχιζαν να ελευθερωθούν.
ESTÁS LEYENDO
Make Me Smile
Novela Juvenil"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
