Make Me Smile

|33|Πρέπει|

"Χάνω τον έλεγχο του ποδηλάτου και πέφτω πάνω σε μια πορτοκαλιά" λέει δείχνοντας με τα χέρια του την αναπαράσταση του σκηνικού, ενώ εγώ γελάω ασταμάτητα, μέσα στην αγκαλιά του.

"Το αποτέλεσμα;" συνεχίζει στρέφοντας την προσοχή του πάνω μου "Δυο μεγάλες γρατζουνιές στόλιζαν το πρόσωπο μου τις υπόλοιπες μέρες" λέει δραματικά και χαϊδεύει το μάγουλο του.

"Αυτό πρέπει να πόνεσε" λέω με δυσκολία, καθώς δεν έχω σταματήσει να γελάω.

Με κοιτάζει με το ένα φρύδι σηκωμένο και το στραβό χαμόγελο εμφανίζεται, μαγικά στα χείλη του "Μπα, δεν ήταν τίποτα" δηλώνει αδιάφορα.

"Ψεύτη" λέω κοροϊδευτικά και ανοίγει το στόμα του προσβεβλημένος.

"Δεν είμαι" λέει σοβαρά σταυρώνοντας τα χέρια του στο στήθος του.

"Είσαι" σιγοτραγουδάω και αντιδράει.

"Δεν είμαι"

"Είσαι"

"Δεν είμαι"

"Είσαι"

"Δεν είμαι" λέει, καθώς με έχει ρίξει πάνω στον καναπέ, ενώ βρίσκεται από πάνω μου.

"Είχα πάθει το ίδιο, όταν ήμουν μικρή" λέω και χαμογελάει αχνά πριν φέρει τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

Τα χέρια μου μεταφέρονται γύρω από τον αυχένα του, καθώς τα δικά του τυλίγουν τη μέση μου, μέσα στην αγκαλιά του.

Οι πεταλούδες πεταρίζουν ευτυχισμένες τα φτερά τους, προκαλώντας ένα σφίξιμο στο στομάχι μου.

Το άρωμα του, που πλημμυρίζει τον χώρο έχει καταλάβει τις αισθήσεις μου κάνοντας το μυαλό μου να σταματήσει να λειτουργεί.

Το άγγιγμα του προκαλεί ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί, καθώς το κύμα ηλεκτρισμού που δημιουργείται σε κάθε μας επαφή διαπερνά το κορμί μου.

Όλες αυτές οι μέρες που ήταν μακριά μου, το κάνουν αδιανόητο να πιστέψω πως βρίσκεται πλέον κοντά μου.

Μου είχε λείψει περισσότερο από ότι πίστευα.

Το καταλαβαίνω τώρα. Τώρα που βρισκόμαστε μαζί στο σπίτι μου, εδώ και μια ώρα. Μια ώρα και ακόμα να συνειδητοποιήσω πως είναι εδώ.

Πως δεν θα φύγει από την ζωή μου ξανά.

Απομακρύνει το χείλη του και στέκεται ακριβώς από πάνω μου, χαμογελώντας. Το στήθος του κινείται έντονα, καθώς η άρρυθμη αναπνοή του χτυπάει το πρόσωπο μου.