Make Me Smile

|10|Ούτε εκείνη το άξιζε|

Ξυπνάω από τον θόρυβο της πόρτας που κλείνει. Ανοίγω τα μάτι μου και συναντώ τα μάτια της. Με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο και με φιλάει απαλά στο μάγουλο.

"Έλα να ντυθείς" λέει γλυκά και με βοηθάει να σηκωθώ. Ντύνομαι και κάθομαι ξανά στο κρεβάτι. Η Σοφία κάθεται απέναντι μου με το βλέμμα κολλημένο στον τοίχο.

"Πήρα εξητήριο;" την ρωτάω και με κοιτάζει χαμογελαστή καθώς νεύει θετικά. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και προχωράω προς την πόρτα με την Σοφία να με ακολουθεί. Ανοίγω λίγο την πόρτα όμως όταν βλέπω τον Ίαν από έξω σταματάω. Τι θέλει ακόμα εδώ; Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Χρήστο, ο οποίο πλησιάζει τον Ίαν και κάθεται δίπλα του.

"Της το είπατε;" ρωτάει τον Χρήστο χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το πάτωμα. Κάθεται σκυμμένος στην καρέκλα του με το κεφάλι μέσα στις παλάμες του.

"Όχι ακόμα" λέει και παίρνει μία ανάσα "Αλλά δεν θα χαρεί όταν το μάθει" συνεχίζει και τον χτυπάει απαλά στην πλάτη.

"Θα με θεωρήσει υπεύθυνο έτσι;" ρωτάει γυρνώντας το κεφάλι του προς τα δεξιά όπου κάθεται ο Χρήστος.

"Ναι. Το ίδιο είχε κάνει και με εμένα" απαντάει ο Χρήστος σκύβοντας το κεφάλι του.

"Ε-εννοείς ότι" πάει να πει όμως ο Χρήστος τον διακόπτει γνέφοντας θετικά.

"Το έχει ξανακάνει" συνεχίζει κοιτάζοντας τον Ίαν "Κάθε στιγμή εκείνης της ημέρας παίζει σαν ταινία στο μυαλό μου. Την είχα στην αγκαλιά μου" κάνει μία παύση και έπειτα συνεχίζει "ετοιμοθάνατη" λέει και ένας λυγμός ξεφεύγει από τα χείλη του. Μιλάνε για εμένα. Για εκείνη την μέρα.

"Όπως την είχα κι εγώ σήμερα" ψιθυρίζει ο Ίαν την ώρα που σηκώνεται απότομα από την καρέκλα που καθόταν. Κλείνω την πόρτα και ακουμπάω την πλάτη μου πάνω της. Αυτός. Αυτός με έσωσε. Κάθομαι στο κρεβάτι του νοσοκομείο κοιτάζοντας ανέκφραστη τον τοίχο.

Αυτός. Αυτός που το μόνο που ήθελε ήταν να με εκμεταλλευτεί. Μπορεί να έχει όποια θέλει γιατί να πλησιάσει κάποια σαν εμένα; Για να διασκεδάσει. Να με χρησιμοποιήσει και να με πετάξει όπως ακριβώς έκανε ο Στέφανος. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Με έσωσε. Μην πάει χαμένο το παιχνιδάκι του. Πως με βρήκε; Γιατί ήρθε σπίτι μου; Μου στέρησε την ελευθερία μου. Τώρα θα βρισκόμουν μακριά από όλα τα προβλήματα μου. Δεν θα με ένοιαζε τίποτα. Όμως βρίσκομαι εδώ. Είμαι "ζωντανή" εξαιτίας του. Βαράω με δύναμη το μαξιλάρι κάνοντας την Σοφία να τρομάξει. Δεν αντιδράει, έχει στρέψει το βλέμμα της προς το μέρος μου και με κοιτάει σιωπηλή. Τώρα θα περιμένει να τον ευχαριστήσω. Δε θα του κάνω την χάρη. Δεν του ζήτησα βοήθεια. Ήθελα να φύγω.