"Ο ασθενής μπορεί να πάρει εξιτήριο σε δύο μέρες" εξηγεί ο γιατρός, ενώ όλοι έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στα λόγια του. "Θα χρειαστεί να μείνει στο κρεβάτι για μια εβδομάδα, γι'αυτό θα πρέπει να βρίσκεται κοντά σας για να μπορείτε να τον βοηθήσετε όποτε χρειαστεί. Τις λεπτομέρειες θα τις συζητήσουμε αργότερα" τελειώνει και αποχωρεί από το δωμάτιο.
Επικρατεί μια περίεργη ησυχία στον χώρο, καθώς εγώ προσπαθώ να βρω τον κατάλληλο τρόπο να παρουσιάσω την άποψη μου, χωρίς να αιφνιδιάσω κανέναν.
"Θα έρθεις σπίτι μας!" ακούγεται μια φωνή και το βλέμμα μου αποχωρίζεται το λείο, πλακόστρωτο πάτωμα και συναντά το πρόσωπο του πατέρα μου.
Τα μάτια μου κοντεύουν να βγουν από την θέση τους εξαιτίας της απρόβλεπτης αυτής ανακοίνωσης. Δηλώνω έκπληκτη και κατά την γνώμη μου, είναι απολύτως φυσικό. Όμως, αυτό που πραγματικά με εξέπληξε δεν ήταν η ανακοίνωση της πρότασης, αλλά η ίδια η πρόταση.
Άραγε η μητέρα θα νιώθει άνετα με τον Στέφανο μέσα στο ίδιο σπίτι;
Δηλαδή, δεν είναι δικό της παιδί. Δεν είναι υποχρεωμένη να το προσέχει ή οτιδήποτε σχετικό. Δεν είναι υποχρεωμένη να συγχωρήσει τον πατέρα μου για τις απιστίες του. Δεν μπορούμε να την αναγκάσουμε μα συγκατοικήσει με κάποιοννπου δεν γνωρίζει είτε είναι αδερδός μου είτε όχι. Αν αρνηθεί;
"Έχεις δίκιο Κώστα" ακούγεται η φωνή της και για ακόμα μια φορά μένω έκπληκτη. "Δεν έχει κανένα να τον προσέχει και εκτός αυτού μένει μόνος του" συμπληρώνει.
Η οικογένεια μου μόλις δέχτηκε τον Στέφανο;
"Μα δεν..." ο Στέφανος παίρνει τον λόγο, αλλά ο πατέρας μου τον διακόπτει. "Είσαι μέλος της οικογένειας, γιε μου" λέει σύντομα και περιεκτικά.
Κοιτάζω τον Στέφανο, ο οποίος έχει την ίδια ακριβώς αντίδραση με εμένα. Τα μάτια του έχουν ανοίξει διάπλατα και το σαγόνι του είναι έτοιμο να συναντήσει το πάτωμα. Μια λάμψη στολίζει το μάγουλο του, ένα δάκρυ.
Ο πατέρας μου χαμογελάει στην προσπάθεια του να κρύψει τα δάκρυα που βρίσκονται στα μάτια του. Η μητέρα μου από την άλλη σκουπίζει τις άκρες των ματιών της με ένα χαρτομάντιλο. Αισθάνομαι τα δάκρυα μου να ακολουθούν την διαδρομή για την κορυφή και κλείνω τα μάτια μου. Δεν είναι μέρα για κλάματα.
Αποχωρώ από το δωμάτιο σιωπηλά και κάθομαι σε μια από τις πολλές καρέκλες του διαδρόμου. Κρύβω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου, καθώς προσπαθώ να μην κλάψω. Βαρέθηκα να κλαίω τόσο καιρό, εξάλλου δεν χρειάζεται.
DU LIEST GERADE
Make Me Smile
Jugendliteratur"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
