Κατεβάζω το πόμολο στην πόρτα του γραφείου μου και την σπρώχνω απαλά προς τα μέσα. Ακουμπάω την τσάντα μου πάνω στο γραφείο και στην συνέχεια κλείνω την πόρτα με άνεση. Τραβάω την καρέκλα του γραφείου και κάθομαι, πιέζοντας το κουμπί που ανοίγει τον υπολογιστή.
Ο χώρος μοιάζει πολύ άδειος. Ο Γιάννης δεν είναι εδώ ή τουλάχιστον δεν τον συνάντησα, καθώς ανέβαινα που σημαίνει ότι ήρθα αρκετά νωρίς. Σε αντίθεση με την προηγούμενη μέρα, την οποία παρεμπιπτόντως θα πρέπει να ξεχάσω και να μην αναφέρω.
Ένας χτύπος της πόρτας αναγκάζει το βλέμμα μου να πέσει πάνω της, καθώς δίνω την άδεια σε όποιον χτύπησε να περάσει. Η πόρτα ανοίγει κι ένα γνώριμο πρόσωπο εμφανίζεται από πίσω της.
"Καλημέρα" λέει απαλά, πλησιάζοντας στο γραφείο με μερικά χαρτιά στα χέρια του. "Πώς είσαι;" ρωτάει αφήνοντας τα χαρτιά μπροστά μου.
"Πολύ καλά" απαντάω στον συνεργάτη μου κοιτάζοντας τον σορό από χαρτιά που άφησε στην επιφάνεια του γραφείου και τείνω τα χέρια μου προς το μέρος τους. "Απ'ότι βλέπω έχουμε αρκετή δουλειά να κάνουμε" χαμογελάω ρίχνοντας την ματιά μου πάνω του.
"Ακριβώς" λέει τραγουδιστά αφήνοντας ένα μικρό χαμόγελο να φυτρώσει στα χείλη του και παίρνει τα χαρτιά από τα χέρια μου. "Έχουμε και λέμε..." αρχίζει να μου δίνει πληροφορίες για το τι πρόκειται να ακολουθήσει κατά την διάρκεια του οκτάωρου που μας περιμένει.
[...]
Κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου και μόνο τότε διαπιστώνω πως η ώρα είναι περασμένες τρεις. Κλείνω το έγγραφο στον υπολογιστή αφού πρώτα το αποθηκεύσω και στην συνέχεια τον απενεργοποιώ. Το κεφάλι μου φαντάζει βαρύ, καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα μετά από οκτώ ώρες συνεχούς εργασίας.
"Αυτά για σήμερα" λέω παίρνοντας την τσάντα στο χέρι μου και κοιτάζω τον Γιάννη στην καρέκλα απέναντι μου. "Καιρός να ξεκουραστείς κι εσύ" χαμογελάω, αλλά μόλις τον βλέπω να γνέφει αρνητικά το χαμόγελο χάνεται.
"Καλά είμαι" λέει απόλυτος συνεχίζοντας την δουλειά στον φορητό υπολογιστή που φέρνει μαζί του. "Εσύ μπορείς να φύγεις" ανασηκώνει τους ώμους του αδιάφορα δίνοντας μου την άδεια να φύγω.
Γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάζω έχοντας σμίξει τα φρύδια μου μεταξύ τους. Κάνω ένα βήμα προς τα πίσω και αφήνω το σώμα μου να καθίσει στην καρέκλα δίπλα του. Τον περιεργάζομαι για λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου η σιωπή καταντάει ανυπόφορη.
ESTÁS LEYENDO
Make Me Smile
Novela Juvenil"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
