"Έφυγε." Ρίγος διαπερνά το κορμί μου, όταν παίρνω την απάντηση που δεν ήθελα να πάρω, αλλά ήξερα πως είναι σχεδόν αναπόφευκτη.
"Πού πήγε;" Η φωνή μου παραμένει σταθερή, παρόλο που αισθάνομαι πως από στιγμή σε στιγμή θα ραγίσει, όπως έκανε ήδη η καρδιά μου, αλλά κανείς δεν άκουσε.
"Δεν ξέρω." Απαντάει ειλικρινά ανασηκώνοντας τους ώμους της. "Σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να τρέχει, αγνοώντας τις φωνές μας." Προσθέτει και η εικόνα περνάει μπροστά από τα μάτια μου.
"Πότε;" Είναι το μόνο που καταφέρνω να ρωτήσω, εφόσον δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα παραπάνω.
Το κεφάλι της γυρνάει αριστερά και το βλέμμα της συναντά τη γλυκιά ματιά του Χρήστου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, στρέφουν την προσοχή τους πάνω μου και η σιωπή ανάμεσα μας σπάει.
"Λίγο πριν έρθεις. Φαινόταν αρκετά αναστατωμένος." Η βαριά φωνή του Χρήστου ακούγεται πάνω από την σχεδόν εκωφαντική μουσική, η οποία δεν είναι η κατάλληλη λύση στον πονοκέφαλο μου.
"Μήπως άκουσε;" ρωτάω διστακτικά, προσπαθώντας να δικαιολογήσω την ξαφνική φυγή του, έτσι ώστε να ελαττώσω τον πόνο που βασανίζει το στήθος μου.
"Αποκλείεται να άκουσε. Βγήκα έξω για να μπορείς να με ακούς καλύτερα και εκτός αυτού δεν ανέφερες ποτέ πως ήσουν εδώ, οπότε δεν βρίσκω τον λόγο να φύγει μόνο επειδή μιλούσαμε μαζί." Λέει με μια ανάσα και η απάντηση της φαίνεται λογική, η φυγή του όμως όχι.
Αναστενάζω κοιτάζοντας έναν τυχαίο τοίχο μπροστά μου. Δεν πρόλαβα να τον δω. Δεν πρόλαβα να νιώσω την καρδιά μου να σκιρτά στην όψη του. Μου λείπει τόσο πολύ. Μου λείπει εκείνος. Ο τρόπος που με κάνει να αισθάνομαι. Ο τρόπος που είμαι κάθε δευτερόλεπτο δική του και θα είμαι δική του μέχρι η ζωή μου σταματήσει να μετρά τα δευτερόλεπτα.
Τα μάτια μου συναντάνε τα πρόσωπα των αγαπημένων μου ανθρώπων, οι οποίοι χαμογελάνε συμπονετικά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, κουνώντας το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά.
"Πάω να τον βρω." Ανακοινώνω, αν και πιστεύω πως κατά κάποιο τρόπο γνώριζαν πως αυτό θα κάνω.
Τους αποχαιρετώ και μετακινώ το σώμα μου, μακριά από την φασαρία του νυχτερινού μαγαζιού, το οποίο όσο περνάνε οι ώρες τόσο περισσότερες επισκέψεις δέχεται.
Σταματάω τα γρήγορα βήματα μόλις λίγα μέτρα μακριά από το κτήριο όπου βρισκόμουν. Χρειάζομαι μόνο ένα δευτερόλεπτο για να σκεφτώ που μπορεί να βρίσκεται.
YOU ARE READING
Make Me Smile
Teen Fiction"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
