Make Me Smile

|22|Οι κυρίες προηγούνται|

Ο ήχος του ξυπνητηριού άρχισε να ηχεί σε όλο το δωμάτιο αποσπώντας μου την προσοχή. Απλώνω το χέρι μου και το κλείνω με ευκολία.Δεν κατάφερα να κλείσω μάτι. Το μυαλό μου είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Είχε χαθεί μέσα στις σκέψεις μου. Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι ξεκινώντας να ετοιμάζομαι για το σχολείο με τις σκέψεις μου να μου κρατούν συντροφιά.

Δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι. Το μυαλό μου έχει κολλήσει και δεν μπορεί να ξεφορτωθεί τις εικόνες από το όνειρο, οι οποίες παίζουν ανενόχλητες μέσα του. Δεν μπορώ να μην φοβάμαι όσο κι αν προσπαθώ για το αντίθετο.

Κατεβαίνω, έτοιμη πλέον τις σκάλες με την τσάντα μου στον ώμο και ανοίγω την βαριά πόρτα του σπιτιού βγαίνοντας στον δροσερό, πρωινό αέρα. Περπατάω αργά και φτάνω έξω από το σπίτι της Σοφίας, την οποία βλέπω να με πλησιάζει βιαστική. Την χαιρετάω και ξεκινάμε για άλλη μια φορά την διαδρομή για το σχολείο μαζί.

Η φλυαρία της Σοφίας ηχεί σαν βουητό στα αυτιά μου αδυνατώντας να καταλάβω έστω και μια της λέξη. Μου είναι αδύνατον να επικεντρωθώ σε αυτά που μου λέει. Δεν μου αρέσει να μην της δίνω σημασία αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου, οι οποίες καταβάλλουν το μυαλό με απίστευτη ευκολία.

"Έλλη μου" η γλυκιά της φωνή καταφέρνει να μου τραβήξει την προσοχή και γυρνάω για να την κοιτάξω στα μάτια "Είσαι καλά;" με ρωτάει με την ανησυχία της να διαγράφεται στην φωνή της και την καθησυχάζω.

"Ναι, απλά δεν κοιμήθηκα καλά" της απαντάω χαμογελώντας αχνά και μου ανταποδίδει. Συνεχίζουμε την λιγοστή διαδρομή που μας απέμεινε αλλά αυτή τη φορά αμίλητες.

Την παρατηρώ καθώς περπατάει σκεπτική κοιτάζοντας με, με την άκρη του ματιού της. Πρέπει να της πως τι έχει γίνει, αλλά όχι τώρα. Δεν μου αρέσει να της κρύβω πράγματα που πάντα της έλεγα χωρίς να παραλείψω λεπτομέρεια. Την έχω παραμελήσει και δεν θα την αδικούσα αν έκανε το ίδιο. Όμως δεν θέλω με τίποτα να την χάσω από κοντά μου. Όπως και τον Χρήστο.

Χρειάζομαι λίγο χρόνο για την φιλία μας.

Να κάτσω μαζί τους και να ξεχάσω τα πάντα και τους πάντες. Αφού πρώτα τους μιλήσω για όσα έχουν συμβεί. Θέλω να ξέρουν. Δεν τους κρατούσα ποτέ μυστικά και δεν θέλω να το κάνω αυτό τώρα.

Φτάνουμε στο σχολείο, με το που χτυπάει το κουδούνι και χωρίς να χάσουμε χρόνο, μπαίνουμε στην άδεια τάξη για την πρώτη ώρα. Κοιτάζω την πόρτα με αφοσίωση καθώς παρατηρώ τους μαθητές που μπαίνουν με αργό ρυθμό περιμένοντας να κάνει το ίδιο.