Οι δείκτες του ρολογιού δεν σταματάνε να κινούνται, κάνοντας τον χρόνο να κυλάει χωρίς σταματημό. Πέρασαν τα λεπτά και έγιναν ώρες. Ώρες, που θύμιζαν αιώνες. Αιώνες γεμάτους αγωνία, φόβο, απόγνωση μα κυρίως αγάπη. Δυο ώρες έξω από την εντατική του νοσοκομείου, που είναι αρκετές για να νιώσεις τις ελπίδες σου να σε εγκαταλείπουν.
Να νιώσεις το χάος να κυριαρχεί στο μυαλό σου, εμποδίζοντας τις θετικές σκέψεις να πάρουν τον έλεγχο. Κάπως έτσι καταλήγεις να επαναλαμβάνεις την ίδια διαδρομή μπροστά από την πόρτα της εντατικής. Επτά βήματα αριστερά, στροφή, επτά βήματα δεξιά και η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται ασταμάτητα από την ώρα που τον μετέφεραν με το φορείο μέσα στην εντατική και κλείσανε την πόρτα μπροστά μας.
Αυτές τις δυο ώρες δεν έχω σταματήσει να διασχίζω τον διάδρομο, ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, τον ίδιο ρυθμό. Πρέπει κάπως να απασχολήσω το μυαλό μου. Οι σκέψεις μου δεν είναι η καλύτερη συντροφιά αυτή τη στιγμή. Σαφώς το χάος που επικρατεί έχει την αποκλειστική ευθύνη για αυτό. Αν αφεθώ σε εκείνο και τις σκέψεις που δημιουργεί, θα χάσω τον αγώνα που έδινα, για να μην κλάψω.
Διάφορες φωνές τρυπώνουν στα αυτιά μου κατά καιρούς. Ανήσυχες φωνές να μου μιλάνε. Να μου λένε πως πρέπει να καθίσω. Πως θα κουραστώ. Και τι θα συμβεί αν κουραστώ; Εγώ δεν πρόκειται να πάθω κάτι. Ο Στέφανος δίνει μια μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και μπορώ να υποθέσω πως η κούραση που δέχεται είναι τουλάχιστον διπλάσια από την δική μου. Οπότε, δεν υπάρχει λόγος να καθίσω, εφόσον δεν το επιθυμώ.
Προχωράω στον διάδρομο, όπως κάνω εδώ και ώρα, κοιτάζοντας το πλακόστρωτο πάτωμα, το οποίο λάμπει από καθαριότητα. Προσπαθώ να τους αγνοήσω όλους. Όλα αυτά τα πρόσωπα, συναισθήματα χαραγμένα, είναι το μόνο που δεν χρειάζομαι. Δεν χρειάζεται να δω τον πόνο στο πρόσωπα τους για να τον νιώσω κι εγώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να τον αποφύγω.
Βέβαια, αμφιβάλω αν το πρόσωπο το δικό του, κρύβει κάποιο συναίσθημα. Ήρθε ως εδώ για το τίποτα. Διόρθωση: Ήρθε ως εδώ για να αντικρίσει το αποτέλεσμα της πράξης του. Θέλει να δει τον γιο του να υποφέρει. Αυτό θέλει. Δεν ενδιαφέρεται για την υγεία του, αλλά έρχεται παίζοντας το ρόλο του καλού πατέρα. Πρέπει να είναι πολύ καλός ηθοποιός, για να μπορέσει να πείσει την μητέρα μου.
Άθελα μου ρίχνω μια ματιά πάνω του, την ώρα που καλύπτει το πρόσωπο του με τα χέρια του. Καθώς δεν μπορεί να με δει, αφαιρούμαι και τον παρατηρώ. Φαίνεται ταλαιπωρημένος, αλλά προφανώς θα είναι η ιδέα μου. Βγάζει τα χέρια από το πρόσωπο του και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο δικό μου, όμως κοιτάζω γρήγορα κάτω προσπαθώντας να το αποφύγω.
BINABASA MO ANG
Make Me Smile
Teen Fiction"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
