Make Me Smile

|55|Γαμώτο!|

"Φτάνει" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του λαχανιασμένη, αποφεύγοντας να κοιτάξω τα μάτια του. Παρόλα αυτά καταλαβαίνω πως είναι μπερδεμένος.

"Φτάνει τι;" ρωτάει δίχως να μπορεί να καταλάβει την αντίδραση μου και οι ματιές μας ενώνονται επιτρέποντας μου να αντικρίσω την απορία στα μάτια του.

"Φτάνει Ίαν!" υψώνω τον τόνο της φωνής μου, ενώ αφήνω μια ανάσα. "Δεν αντέχω να είμαι το παιχνίδι κανενός" συνεχίζω έχοντας κλείσει τα μάτια μου σφιχτά.

"Παιχνίδι;" ψιθυρίζει γεμάτος απορία. "Μα, για ποιο πράγμα μιλάς;" προσθέτει με χαμηλό τόνο στη φωνή του, σαν να με ικετεύει να του εξηγήσω.

Ανοίγω τα μάτια μου και αμέσως συναντάω τα δικά του απέναντι μου. "Μην κάνεις το ανήξερο" απομακρύνω το βλέμμα μου και τον σπρώχνω προς τα πίσω, αλλά δεν μετακινείται καθόλου. Έτσι παραμένω εγκλωβισμένη κάτω από το σώμα του, με τα πρόσωπα μας να απέχουν μονάχα λίγα εκατοστά.

Δεν είναι καθόλου καλό αυτό.

Τα μάτια του κοιτάζουν τα δικά μου. Το χρώμα τους έχει βυθιστεί στην απορία και τα φρύδια του έχουν σμίξει. "Ελ..." προσπαθεί να μου μιλήσει, όμως τον διακόπτω.

"Μην με λες έτσι!" φωνάζω, έχοντας υψώσει ελάχιστα παραπάνω την φωνή μου και νιώθω τον λαιμό μου να υποφέρει από τον πόνο. Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του αστραπιαία, οδηγώντας το στην θέα που απλώνεται κάτω από τον γκρεμό.

"Άσε με να σου μιλήσω!" ακούω την φωνή του να υψώνεται και αυθόρμητα μεταφέρω τα μάτια μου πάνω του, ενώ αισθάνομαι το μυαλό μου να χάνει τα λογικά του όσο τα συναισθήματα αναμυγνείονται μεταξύ τους.

Είναι τόσο όμορφος. Πάντα ήταν. Και ακόμα είναι. Όμως την ίδια στιγμή είναι τόσο απαίσιος και εκνευριστικός, που θέλω να του δώσω ένα χαστούκι όλο δικό του, αλλά δεν μπορώ γιατί η ομορφιά του με προκαλεί να τον φιλήσω. Όχι. Πρέπει απλά να σηκώσω το ανάστημα μου. Δεν μου αξίζει τέτοια μεταχείριση.

"Να μου πεις τι;" τον σπρώχνω από πάνω με δύναμη και προλαβαίνω να σηκωθώ όρθια και χωρίς να χάσει χρόνο κάνει το ίδιο. "Να μου πεις πόσο ωραία πέρασες στην κοπάνα σου φιλώντας μια ξανθιά;" φωνάζω και τα δάκρυα πέφτουν στο πρόσωπο μου, μόλις η εικόνα του περνά μπροστά από τα μάτια μου και τα σφραγίζω δυνατά.

Σιωπή.

Φυσικά! Έχει μείνει άφωνος. Δεν περίμενε τέτοια απάντηση. Δεν περίμενε πως ήξερα. Ζούσε στον δικό του κόσμο όσο εγώ πονούσα και το μόνο που κάνει τώρα είναι να σωπαίνει, ενώ πριν από λίγο ήθελε να μου δώσει εξηγήσεις. Κι αν κρίνω καλά από την έκπληξη του προσώπου του, δεν ήταν αυτή η κατάσταση που ήθελε να μου διευκρινίσει.