Make Me Smile

|44|Θα πονέσω|

Ανοίγω την πόρτα του δωματίου του αργά. Ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα του ατυχήματος και η κατάσταση του παραμένει σταθερή. Ακόμα βρίσκεται στο ίδιο κρεβάτι, με τα καλώδια να τον κρατάνε στην ζωή. Οι ελπίδες μου σβήνουν μέρα με τη μέρα. Οι γιατροί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και μας ζητάνε να κάνουμε υπομονή.

Δεν κάνουμε και τίποτα άλλο ένα μήνα τώρα. Υπομονή και προσευχές. Κάθε μέρα τον επισκέπτομαι. Δεν θέλω να νιώσει μόνος. Του υποσχέθηκα πως θα κερδίσουμε μαζί και δεν υπάρχει περίπτωση να αθετήσω την υπόσχεση μου. Μαζί μου έρχεται και η Βιολέτα. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον έχει επισκεφτεί.

Κάθε μέρα έρχεται για να τον βλέπει. Τελειώνει το σχολείο και μένει εδώ μέχρι αργά το βράδυ. Εδώ μελετάει. Ο χώρος του νοσοκομείου έχει γίνει το δεύτερο σπίτι της. Δεν μπορεί να τον αποχωριστεί. Όποτε είχα την ευκαιρία της κρατούσα συντροφιά μέχρι το βράδυ. Όπως έκανα και τις πρώτες μέρες, τότε που περίμενα πως από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσει.

Το μόνο πράγμα που απασχολεί τα κεφάλια όλων μας αυτές τις μέρες είναι ο Στέφανος. Ακόμα και οι γονείς μας. Ακόμα και αυτοί προσπαθούν να τον επισκέπτονται τακτικά. Χαίρομαι πολύ που ενδιαφέρονται. Μπορεί για μένα να μην ενδιαφέρθηκαν ποτέ, αλλά τουλάχιστον ενδιαφέρονται για κάποιον. Ενδιαφέρονται για τον αδερφό μου.

Ο Χρήστος και η Σοφία έχουν αρχίσει να ανησυχούν και για μένα. Αν και δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν. Είμαι καλά. Αυτός που δεν είναι καλά και χρειάζεται να ανησυχούμε είναι ο Στέφανος. Αυτός μας έχει πραγματικά ανάγκη. Αυτόν έχω εγώ ανάγκη.

Ο Ίαν κάνει ό,τι μπορεί για να μου τονώσει το ηθικό. Δύσκολο πράγμα... Δεν φημίζομαι για την ευχάριστη διάθεση μου άλλωστε. Τα πρώτα βράδυα μετά το ατύχημα ήταν αυτός που έδιωχνε τους εφιάλτες μου. Το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ. Η ίδια εικόνα. Ο ίδιος πόνος, να μοιάζει πραγματικός. Όχι μόνο να τον βλέπω, αλλά και να τον νιώθω.

Έκλαιγα στον ύπνο μου. Και όσο έκλαιγα αυτός ήταν εκεί για να μου σκουπίζει τα δάκρυα. Αυτός ήταν εκεί για να με βάζει στην αγκαλιά του και να βρίσκω ξανά την αναπνοή μου. Αυτός ήταν εκεί για μένα. Να υποφέρει την θλίψη μου. Μπορούσα να νιώσω την δική του θλίψη. Του την μετέδιδα σιγά-σιγά. Αλλά από εμένα δεν έχει φύγει ίχνος της.

Βλέπω την Βιολέτα να κάθεται δίπλα του, με ένα βιβλίο στα χέρια της. Βλέπω το στυλό που κρατάει ανάμεσα στα δάχτυλα της να κινείται, όμως το βλέμμα της εστιάζει στο πρόσωπο του. Το απομακρύνει για λίγο ρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο και το επιστρέφει πίσω σε εκείνον. Δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία μου ακόμα και δεν μπορώ να σταματήσω να την κοιτάζω. Ο τρόπος που το βλέμμα της δεν απομακρύνεται από πάνω του. Ο τρόπος που μελετάει για το σχολείο καθισμένη στα πόδια του κρεβατιού του όλες αυτές τις ημέρες, κοιτάζοντας τον διαρκώς μου προκαλεί θαυμασμό. Θαυμασμό για την αγάπη της.