Make Me Smile

|63|Την έσπασε|

"Έλλη;" ένας ψίθυρος διακόπτει την σιωπή που εξαπλώθηκε στον χώρο ανάμεσα μας. Απομακρύνω τα μάτια μου από τα κλαδιά των δέντρων και το σταματάω πάνω του.

Μόλις οι ματιές μας συναντούνται, φαίνεται να ξεροκαταπίνει. Το χέρι του σφίγγει την άκρη της μπλούζας του και την τραβάει ελάχιστα προσπαθώντας να αφήσει λίγο αέρα να δροσίσει το κορμί του.

"Δεν θέλω να φανώ αδιάκριτος" αρχίζει διστακτικά κοιτάζοντας τα δάχτυλα του, που παίζουν με την άκρη του υφάσματος, το οποίο καλύπτει τον κορμό του.

Αν κρίνω από τον τρόπο εισαγωγής, η ερώτηση που θα ακολουθήσει δεν θα μου αρέσει καθόλου.

"Ποιός είναι ο Ίαν;" ρωτάει σιγανά κι αισθάνομαι τους χτύπους της καρδιάς μου να χάνονται στο άκουσμα του ονόματος του.

Τα δάκρυα που είχαν στεγνώσει στα μάτια μου εμφανίζονται, δίνοντας στα μάτια μου την θολή εικόνα της πραγματικότητας. Τα χείλη μου ανοίγουν, επιτρέποντας σε ένα ποσοστό οξυγόνου να γεμίσει τα άδεια μου πνευμόνια.

Τι λέω τώρα;

Α, ο Ίαν! Είναι ένα παιδί που σου μοιάζει πολύ εξωτερικά και τον αγάπησα, αλλά εκείνος δεν με αγάπησε ποτέ και αφού έκανε 'έρωτα' μαζί μου πήγε με την πρώτη γκόμενα που βρήκε μπροστά του.

Ακούγεται όσο άσχημο είναι στην πραγματικότητα.

Όμως δεν μπορώ να του το πω αυτό. Δηλαδή, δεν θέλω να του το πω. Γιατί ξέρω, πως αφήνοντας τις λέξεις να ακουστούν θα πονέσω. Θα ακούσω τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μου να συνθλίβονται. Θα αισθανθώ την ψυχή μου να αναζητά την διαφυγή της.

Τι θα του πω;

"Αν δεν θες να το συζητήσουμε το καταλαβαίνω" το πρόσωπο του εμφανίζεται μπροστά στο δικό μου και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω το πόσο γλυκός είναι.

"Όχι, είναι εντάξει" τον καθησυχάζω χαμηλόφωνα αφήνοντας τα χείλη μου να σχηματίσουν μια μικρή καμπύλη. "Απλά..." αφήνω την πρόταση μου μετέωρη για να επιτρέψω τον αέρα να διαπεράσει τα πνευμόνια μου. "Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω" ομολογώ γελώντας σιγανά, για να κρύψω τον πόνο.

"Με δικά σου λόγια" χαμογελάει, όμως εμένα η ανάσα μου κόβεται λόγω της απάντησης του. Είμαι σίγουρη, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που την ακούω.

Την όραση μου καταβάλει η όψη του. Η έκφραση του προσώπου του, όταν άφηνε τις λέξεις αυτές να βγουν από τα ζουμερά του χείλη. Η ειρωνεία που γέμιζε την φωνή του, αλλά την διατηρούσε γλυκιά και ξεχωριστή.