"Θέλω να βγω έξω!" απαιτεί σαν μικρό παιδί, χτυπώντας το πόδι του στο πάτωμα.
"Είπα όχι" επιμένω στηρίζοντας τα χέρια μου στα πλευρά μου και ξεφυσάω.
"Μα έχει περάσει μια εβδομάδα" γκρινιάζει και ρίχνει το σώμα του πάνω στο καναπέ, καθώς σταυρώνει τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.
Αφήνω μια ανάσα και κάθομαι δίπλα του. "Το ξέρω, αλλά φοβάμαι. Ο άνθρωπος αυτός φαινόταν επικίνδυνος" λέω επιφυλακτικά και τον κοιτάζω.
"Δεν κινδυνεύω από αυτόν" τονίζει επιθετικά, αποφεύγοντας να με κοιτάξει. Το βλέμμα του μεταφέρεται στο δικό μου, ενώ παίρνει το χέρι του μέσα στο δικό του. "Καταλαβαίνω, ανησυχείτε. Μια βόλτα ζήτησα όμως" κοιτάζει τα χέρια μας στιγμιαία και μετά εμένα.
Ο τρόπος που με εκλιπαρεί με αναγκάζει να απομακρύνω το βλέμμα μου και να κοιτάξω το πάτωμα. Δεν θέλω να γίνομαι αυστηρή και να συμπεριφέρομαι σαν μητέρα του, αλλά τρελαίνομαι μόλις οι εικόνες εκείνης της νύχτας επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου.
"Εντάξει" ψιθυρίζω και αισθάνομαι την λαβή του χεριού του να χαλαρώνει.
"Αλήθεια;" ρωτάει έκπληκτος, με το χαμόγελο του να αυξάνεται σταδιακά.
"Αλήθεια" επαναλαμβάνω με βεβαιότητα. "Αλλά, θα έρθω και εγώ μαζί σου" τονίζω και ένα βάρος με ρίχνει πίσω στον καναπέ.
"Σε ευχαριστώ" ψιθυρίζει στο αυτί μου και με σηκώνει όρθια, τραβώντας με από το μπράτσο ως την πόρτα.
Γελάω με την παιδικότητα του και πριν βγούμε από το σπίτι προλαβαίνω να αρπάξω το φούτερ του Ίαν από την κρεμάστρα. Συνεχίζει να με τραβάει και δυσανασχετεί, όταν του ζητάω να με περιμένει μέχρι να φορέσω το φούτερ. Μόλις τελειώνω ευχαριστεί τον Θεό, ενώ βγαίνουμε στον δρόμο.
Στα μάτια μου εμφανίζονται σκηνές από το ατύχημα. Το σώμα του πεσμένο στο κέντρο του δρόμου. Τα φώτα από το ασθενοφόρο να φωτίζουν το ματωμένο πρόσωπο του. Τα μάτια της Βιολέτας να αφήνουν τα δάκρυα της να πέσουν πάνω στο πρόσωπο του.
Κουνάω το κεφάλι μου, διώχνοντας αυτές τις σκέψεις και ακολουθώ τον Στέφανο, που φλυαρεί. Σε όλη την διαδρομή ως αυτό που εκείνος αποκάλεσε το αγαπημένο του μέρος, ο Στέφανος μιλάει για το πόσο πολύ του έχει λείψει ο καθαρός αέρας, ο ήλιος, ο αέρας και φυσικά αυτό το μέρος στο οποίο κατευθυνόμαστε.
"Φτάσαμε" ανακοινώνει ενθουσιασμένος και διαπιστώνω πως βρισκόμαστε σε ένα μικρό και έρημο πάρκο.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Make Me Smile
Genç Kurgu"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
