Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και κάθομαι στο κρεβάτι μου, προσφέροντας στην Σοφία το ποτήρι νερό που μου ζήτησε. Το σχολείο έχει τελειώσει και αυτό σημαίνει πως το καλοκαίρι έχει επισήμως ξεκινήσει.
"Βλέπω έχεις βγάλει ήδη την βαλίτσα" λέει παρατηρώντας τον χώρο του δωματίου μου, ενώ πίνει μια γουλιά από το νερό της.
"Ναι. Αύριο φεύγω" την κοιτάζω, καθώς γουρλώνει τα μάτια της και καταπίνει γρήγορα το νερό πριν το φτύσει πάνω στον Χρήστο.
"Κι εμάς πότε θα μας ενημέρωνες;" ρωτάει ο Χρήστος δήθεν παρεξηγημένος, βοηθώντας την Σοφία να βρει τις αναπνοές της.
"Γι' αυτό είστε εδώ" απαντάω στην ερώτηση του και στιφογυρίζω τα μάτια μου, όταν με κοιτάζει με το δολοφονικό του ύφος.
Ακούω την Σοφία να αναστενάζει και στην συνέχεια η φωνή της ηχεί στα αυτιά μου. "Δεν είχαμε πει πως θα το συζητήσουμε αυτό;" ρωτάει όσο πιο γλυκά μπορεί, προσπαθώντας να κρύψει την ενόχληση της.
"Έχω πάρει την απόφαση μου" λέω αποφασιστικά κοιτάζοντας τους. "Έχω μιλήσει ήδη στους γονείς μου και τα εισιτήρια είναι έτοιμα" προσθέτω μεταφέροντας το βλέμμα μου από τον έναν στον άλλο.
Επικρατεί σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου η φωνή του Χρήστου την διαταράσσει. "Ο Στέφανος θα έρθει μαζί σας;" διστάζει, καθώς θέτει την ερώτηση του και αμέσως κερδίζει την προσοχή μου.
"Όχι" απαντάω μονολεκτικά, όμως βλέποντας τον να ετοιμάζει την επόμενη ερώτηση του, συνεχίζω. "Πρέπει να μείνει εδώ για μερικές δουλειές" λέω, ενώ κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
"Και με το αμόρε σου;" ρωτάει αμέσως και αυτή τη φορά εγώ πνίγομαι με τον αέρα που εισέπνευσα.
Τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια από τον έντονο βήχα που μου προκάλεσε και μόλις καταφέρνω να αναπνεύσω φυσιολογικά του απαντάω. "Πρώτον, δεν είναι μου" τονίζω επιθετικά και ανακόθομαι.
Ποτέ δεν ήταν.
"Δεύτερον, δεν με νοιάζει" λέω απόλυτα και κατεβάζω το βλέμμα μου στα δάχτυλα μου, τα οποία χτυπάνε νευρικά το στρώμα του κρεβατιού μου.
Σιωπή ξεσπά στον χώρο και το μυαλό μου επιστρέφει στην ημέρα που χτυπούσε την πόρτα μου για να μου πει να μείνω. Έπρεπε να του τα πει όλα ο Στέφανος! Αισθάνομαι τα μάτια μου να γεμίζουν δάκρυα, καθώς το σώμα μου ανατριχιάζει στην θύμηση του αγγίγματος του, όταν ένας ψίθυρος με βγάζει από τις σκέψεις μου.
ESTÁS LEYENDO
Make Me Smile
Novela Juvenil"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
