Οι μέρες περνάνε με τον ίδιο ρυθμό και ρουτίνα, ολοκληρώνοντας έναν μήνα μακριά από το σπίτι μου, τον αδερφό μου, τους φίλους μου, δυο πανέμορφα πράσινα μάτια και ένα γραφικό δασάκι γεμάτο ιστορία.
Μια ιστορία που θα μείνει για πάντα στο μυαλό μου.
Η αλήθεια είναι πως μου λείπει η ζωή μου στην Αθήνα. Ήρθα εδώ για να ξεχάσω, ή τουλάχιστον να μην θυμάμαι για κάποιο διάστημα όσα συνέβησαν. Όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Δεν έχει περάσει βράδυ που να μην έχω νοσταλγήσει το άγγιγμα του πάνω μου. Το άρωμα του περιβάλλει τον χώρο μέρα νύχτα, όμως η παρουσία του δεν είναι εφικτή. Και πονάει. Γιατί ξέρω πως δεν θα είναι ποτέ πια εφικτή. Μπορεί να ελπίζω για το αντίθετο, αλλά δεν θέλω να ζω μέσα στο ψέμα ξανά.
Πίστευα πως θα μπορέσω να ξεφύγω από το παρελθόν, αυτό όμως φαίνεται να με κυνηγάει. Σαν τον μοναχικό λύκο που εντοπίζει το φοβισμένο θήραμα του. Οι διακοπές αποδεικνύονται περισσότερο κουραστικές παρά χαλαρωτικές και αυτό οφείλεται στην ψυχική μου οδύνη.
Από εκείνη την ημέρα, όλα μοιάζουν διαφορετικά. Στην εταιρεία τα πράγματα κυλάνε ήρεμα. Ο Γιάννης κι εγώ περιοριζόμαστε στις συζητήσεις περί επαγγελματικών και αυτό με χαροποιεί. Δεν θα ήθελα άλλες αναδρομές στο παρελθόν εν ώρα εργασίας. Έχω ήδη αρκετές...
Η δουλειά αρχίζει να γίνεται όλο και πιο απαιτητική, καθώς παίρνω τον έλεγχο και η βοήθεια του Γιάννη είναι ελάχιστη. Δεν παραπονιέμαι όμως. Μου δίνεται η δυνατότητα να απασχολήσω το μυαλό μου και να το αποτρέψω από το να τρέχει στο αντίθετο ρεύμα. Αξίζει τον κόπο η κούραση.
Την οποία κούραση, όμως διαλύουν μ' ευκολία δύο πολύ αγαπημένα πρόσωπα που δεν ξεχνάνε να μου υπενθυμίζουν καθημερινά πόσο τους λείπω. Κάθε φορά που το όνομα του Χρήστου ή της Σοφίας εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού μου ένα χαμόγελο καταλαμβάνει τα χείλη μου.
Μου λείπουν. Δηλαδή, ναι τους μιλάω και δεν έχουμε χάσει επαφή, αλλά αισθάνομαι τόσο πολύ την ανάγκη να τους αγκαλιάσω, που η κοιλιά μου σφίγγεται. Θα ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω πίσω...
Βέβαια, το τηλέφωνο μου βομβαρδίζεται και από τις κλήσεις του μπαμπουίνου που αποκαλώ αδερφό, ο οποίος δεν παίρνει τηλέφωνο μόνο μια φορά αλλά δέκα! Και κάθε στιγμή της ημέρας το χαμόγελο μου πλαταίνει χάρη σε αυτό το ηλίθιο άτομο, που γκρινιάζει για τους τσακωμούς του με την Βιολέτα. Ξανά.
YOU ARE READING
Make Me Smile
Teen Fiction"Γιατί δεν χαμογελάς;" με ρωτάει, ενώ το βλέμμα του με καρφώνει στα μάτια. "Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω" λέω και παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Πιάνει το πηγούνι μου και σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι μου ώστε να τον κοιτώ στα μάτια. "Εγώ θα σου...
