Vampire Revenge√

#2

"Reken waar op?" Vroeg een stem. Yoongi keek op van de foto naar de persoon. Een jong meisje stond voor hem. "Sins wanneer ben jij terug?" Vroeg Yoongi glimlachend en keek het jong meisje aan.

"Ik zie dat je weer glimlacht, dat heeft ook eeuwen geduurt." Lachte het jong meisje. "Bemoei met je eigen." Glimlachte Yoongi. Yoongi miste het jong meisje. "Yoongi ik heb je gemist." Zei het jong meisje en rende op hem af. Yoongi sprong snel van de sofa om het jong meisje in zijn armen te ontvangen. Het jong meisje omhelsde Yoongi met een glimlach. "Het spijt me, ik heb overal op de wereld gezocht naar Woozi. Maar ik heb niks van hem gevonden." Zei het jong meisje. Yoongi liet haar los en keek haar aan. "Ik geef niet op, ik weet heel zeker dat hij een Vampier is nu." Zei Yoongi. "En wat als hij een mens is dat zal hij nu al 100 jaar zijn." Zei het jongen meisje.

"Ik geef de moed niet op, ik weet zeker mijn zoon leeft nog, ik stel Wendy nu al teleur met alles wat er is gebeurt de afgelopen 100 jaar. En ik kan het me nog altijd zelf niet vergeven." Zei Yoongi en keek het jong meisje aan. "Yoongi Wendy vergeeft het je wel, ik weet het heel zeker." Zei het jongen meisje. Ze wist alles van Yoongi. Yoongi zuchte en glimlachte naar haar. "Kamsahamnida." Zei Yoongi. Het jong meisje glimlachte alleen. "Zo wat zijn de plannen nu, is het tijd voor wraak te nemen?" Vroeg het jong meisje aan Yoongi. "Het is tijd ja, ik laat hun voelen, hoe het voelt iemand te verliezen. Geen zorgen, ik vergeet jouw ook niet Jeon Jungkook. Wat hij deed met Joani." Zei Yoongi serieus en keek het jong meisje aan. "Wat moet ik doen?" Vroeg het jong meisje en keek Yoongi aan.

"Ik wil dat jij informatie haalt over Taehyung en mijn neefje Jimin, en daarvoor ga jij naar de zelfde school. Geen zorgen ik heb verzorgd dat je niet in de zelfde klas zit als hun, over Jungkook kan je ook infomatie zoeken als je wild." Zei Yoongi en kreeg een gemene glimlach op zijn gezicht. "Ik laat ze voelen wie hun nachtmerie is nu." lachte Yoongi op een gemene manier. Het jong meisje lachte ook gemeen. "Geen zorgen Yoongi, ik zal die informatie krijgen, en zien wie het dichste bij hun is." Zei het jong meisje gemeen.

"Ik wist dat ik op je kon rekenen." Zei Yoongi. Het jong meisje Glimlachte. "Zal ik de flessen bloed bij vullen, ik heb van alle landen dat ik ben geweest wat mee genomen, zo nu kan je elk land proefen." Zei het jong meisje. "Je bent de beste, maar jij heb het zeker al lang alles geproeft." Zei Yoongi. "Tuurlijk ik heb het beste bloed voor jouw mee genomen, maar ik ga nu het in flessen doen en het land er op schrijven." Zei het jongen meisje en liep naar de keuken. Yoongi zette zich terug in de sofa. Yoongi nam de foto terug in zijn handen en keek er weer naar.

"Binnen kort is het over Wendy, ik hoop dat je me steunt daar boven." Zei Yoongi. Hij zette de foto terug op zijn plaats en liep dan de keuken in. Hij zag hoe het jongen meisje al 20 flessen gevult had en al de landen er op geschreven. Yoongi nam een van de flessen en las het. "Spanje." Zei Yoongi en zette de fless neer. "Deze komt uit Belgium." Zei het jong meisje en gaf het aan Yoongi. "Amai ik zal genoeg hebben nu." Zei Yoongi blij en glimlachte. Hij zette de fles neer. "Is niet voor jouw alleen." Zei het jong meisje en keek op naar Yoongi.

Het jong meisje begon te lachen. "Begin ze maar in de kelder te zetten." Lachte het jong meisje. Yoongi draaide met zijn ogen en nam paar flessen en liep naar de kelder. In de kelder zette hij de flessen in de rekken en liep dan naar boven. Zo ging het nog 10 minuten. "Waren dat de laaste flessen?" Vroeg Yoongi aan het jongen meisje. "Dat waren de laste." Zei het jongen meisje als ze de laaste lessen in de rek zette. "Goed, ik ben moe van op en af te lopen." Zei Yoongi als hij naar boven liep. "Hoe kan jij moe zijn, ik heb dat nooit gesnapt dat jij slaap." Zei het jong meisje als ze achter Yoongi liep. "Dat is allemaal nep." Zei Yoongi. "Ah ja nep ja, waarom doe je het nu dan nog." Zei het meisje. "Dat zijn mijn zaken niet die van jouw." Zei Yoongi. Hij liep rechtstreeks naar zijn kamer. "Jij veranderd ook nooit Min Yoongi." Begon het meisje te lachen.

Yoongi deed de deur van zijn kamer dicht. Hij had het gehoord wat het jong meisje zei. Het was waar de afgelopen 100 jaar was hij het zelfde. Niks was aan hem verandert. Zelf het jong meisje weg was, Wist ze dat Yoongi geen spat veranderd. Hij was de zelfde persoon toen het jong meisje hem ontmoet had. Yoongi dacht aan zijn zoon Woozi. Zal hij ook zo als Yoongi zijn. Of zal hij zijn als de persoon dat hem weg nam van Yoongi. Yoongi wist niet waar hij hem moest vinden. Maar Yoongi hoop dat zijn zoon hem ooit zal vinden. "God laat mijn zoon me ontmoeten op een dag, ik smeek het u. Dat is het enigste dat ik vraag van je, laat mijn zoon me ontmoeten." Zei Yoongi smekend.

Opeens was er geklop op zijn deur. "Binnen." Zei Yoongi. Het jong meisje kwam binnen. Yoongi stond op en liep naar het jong meisje toe. "Wanneer moet ik naar die school gaan?" Vroeg het jong meisje. "Morgen als dat gaat, ik heb hun gezegd als ze terug is dat ze snel komt." Zei Yoongi. "Oke alles begint morgen, geen zorgen ik laat je niet vallen zoals je neefje het heeft gedaan. Ik zorg dat ik genoeg informatie krijg over hun." Zei het jong meisje. "Dankje Flower." Zei Yoongi en omhelsde het jong meisje en glimlachte.