Sisters' Conflict {BTS Fanfic} → Triplets' Conflict (On-Going)

[22] - Going Back

Conflict Twenty-Two

~

I faked a smile on her. Ngiting malapad at masaya. Doon ko nalang ibinuhos ang kirot na naramdaman ko sa sinabi niya.

-

"Wag ka mag-aalala Christine, darating din ang swerte ng kagwapuhan ko. Hahaha!" Kunwaring biro ko pa at saka tumayo. "Teka, CR lang ako. Call of nature. Hehe." Hindi ko na hinayaang marinig pa kung anuman ang sasabihin niya dahil inilang hakbang ko lang ang patungong banyo.

Mabilis akong naghubad ng damit. I need shower. Maybe it can wash all these---yung hirap sa paghinga, yung saksak sa pagkatao ko at sakit na nararamdaman ko ngayon.

Mahirap isalaksak sa utak na hindi ka tanggap ng isang tao. Na ayawan ka niya at isiping nagdadala ng malas. Mejo hard yun ah.

Pero naisip ko rin.. maybe I can dealt with it. Nanjan naman si bunso diba? Pati si Anrielle at Ellaine. I have Ate Jess din. They can see and appreciate the existence of Vlad Senri Ford.

Alam kong mahalaga ako kay Shizumi kahit na hindi siya nakakakita. I know how much she loves me. At yun palang, malakas na ang pinanghahawakan ko. Somehow, nasisigurado kong hindi niya ko iiwan.

While, Anrielle? She good. I can see through her eyes that she likes me. And good enough dahil lagi siyang nagingiti pag magkausap kami. Maybe, she'll want me here too.

Ellaine. Hmm.. siya yung mejo may pagkapasaway kong kapatid. Kahit hindi niya ko tinatawag na kuya, nararamdaman ko naman na kinikilala ako ng mga titig niya bilang kaibigan. And for me, that's great. Mas enjoy yun.

While Ate Jess... well, she's clingy because she likes the handsome me, sweet and hot headed kung minsan. Her rants are cool for me, hindi masakit sa tenga at nakakaaliw pakinggan. Maybe.. she really likes me to be her brother. At masaya na ko dun.

Tama.. kahit sila lang apat ang tumuring sakin bilang kapatid. Okay na ko. I should be grateful..

Kinaumagahan, nagising ako dahil sa ingay sa baba. Nag-inat inat ako sa kama at nahagip ng braso ko ang tagiliran ng aking bunsong prinsesa.

Tumitig ako sa kanya dahil baka nagising ko siya pero luckily, she's in a deep sleep.

Deep sleep, huh. Umangat ang tingin ko sa kanya at sinalubong ako ng payapa niyang mukha. Her lips a bit parted pati narin ang mata niya, maliit pero mahaba ang linya. Singkit kasi.

I chuckled at saka naeexcite na tinusok tusok ang hintuturo sa pisngi niya.

"Eh? Ba't ganun?" Pinisil ko pa ang pisngi niya, pero wala rin akong napisil!

"Bunso? Wala bang pumipisil ng pisngi mo? Masyadong fixed. Wala ka bang taba sa cheeks?" Pabulong-bulong ko pang sabi pero siyempre, walang nasagot sakin.

Napagdesisyunan ko nalang na bumaba para makakakain. Maaga pa kasi ang pasok ko at naisip ko ring bumalik sa basketball team. I've been playing for five years. At ang pagkawala ng basketball sa daily routine ko ay nakakapanibago. Naghahanap talaga ako ng mapaglilibangan.

Di bale nalang kung magmakaawa ako ng kaunti kay Coach basta makabalik lang. Di bale naring may lalaking mukhang takong dun. Basta ang importante, mas gwapo ako sa kanya. PERIOD.

"Anak! Tara kain na!" Masayang sabi pa ni Nanay nang masilip niyang pababa ako sa grand staircase. Tss. Sinasabi ko na nga ba. Ang papansing hagdan na 'to ay masyadong nagbebenefit sa kagwapuhan ko. Ayan  oh! Kitang kita agad ako ng lahat! So proud YEAH!