Sisters' Conflict {BTS Fanfic} → Triplets' Conflict (On-Going)

[28] - Emergency

Conflict Twenty-Eight

~

Hehehe.. I love this day!

-

[ Vlad ]

                ##Present##

Okay. Uulitin ko mga Vladmirers. I LOVE THIS DAY!

Hindi niyo na kailangang tanungin dahil sobrang obvious naman. Diba? Diba?! Hehehe.

Pero dahil masaya talaga ako ay ipamamalita ko pa rin 'to. Congratulations to the handsome me na mas pinalakas pa ng pingas ko sa pisngi hanggang leeg.

HEAVENS! Nakabalik na ko sa basketball team AT------ Ako na ulit ang team captain!

And most of all-----

*smirk*

Araw-araw ko nang mapapahirapan si Takong! Yay! Oh diba? This day is great. Kaya nga heto, all smile akong pauwi.

Suddenly, my phone rang. Red Velvet's Happiness yung ringtone ko kaya nakisabay muna ko with matching kawag kawag ng kamay! ^___^

"Lala lalala lala lala~ lala lalala lala lala~ HAPPINESS! Lalala---" Sasayaw pa sana ako pero naramdaman kong may tumitingin sakin kaya tumigil ako sabay hawi sa orange hair ko.

"Yes?" Sabi ko sa babaeng may blonde hair.

"V-Vlad.. Uhmm.." I saw her hand tremble kaya nilapitan ko siya at pinigilan sa pangingnig yung kamay  niya.

"Oh, wag kang kabahan. Ako lang naman 'to eh. Tsaka, ano nga palang kailangan mo... Yanel?" Tanong ko sa kanya. Tiningala niya ako at kitang kita ko yung pamumula ng mata niya. Nang pagmasdan ko sya ay nakita kong mukhang kakagaling niya lang sa pag-iyak.

"Bakit Yanel? Anong nangyari? Bakit ka umiyak?"

Napapikit siya at nang magmulat siya ng mata ay bakas na ang muling pagtulo ng luha mula roon. She blnked once again para pigilan yun kahit kitang kita ko na rin naman.

"Vlad.. wala na sila. V-Vlad.. patay na sila.." Humahulgol siya ng iyak sa harap ko. At kahit hindi ko maintindihan yung sinasabi niya ay kusa ko nalang siyang niyakap. Hindi ko alam kung sino yung tinutukoy niya pero nararamdaman kong mahalaga yun sa kanya.

Mahalaga.

My heart raced.

Kinabahan ako agad sa unang sumagi sa isip ko pero tinatagan ko ang aking loob. I mentally erased those thoughts pero nadadala parin ako sa iyak ni Yanel.

"Sino? Sinong wala na? Sabihin mo sakin Yanel. Bakit ka umiiyak? At sino ang wala na?" Umiyak lang siya roon kaya mas lalong kumabog ang dibdib ko. Marahas ko siyang inilayo sakin at hinawakan sa magkabilang balikat. "Tell me Yanel.. Sinong wala na? Are they your sisters?!"

"N-No.. Pero, wala na sila. Wala na ang D3! Wala na lahat ng miyembro ng Mafia namin! Lahat sila... They all died. I saw them. I saw them awhile ago nung bumisita ako sa HQ! That place was a total wreck. And their flesh... sht! They're brutally killed! Vlad! Nanganganib tayo! Papatayin din nila tayo! K-Kailangan nating umalis. Please. Please.. we need to do something." Gulong gulo ang ekspresyon niya at kitang kita ang takot para sa kung anumang mangyayari. Pero wala pang nagssisink in sa isip ko. I want her to repeat those but I refuse to. Parang ayokong intindihin ang sinasabi niya. But still... I heard it well.

"What?" Yun lang ang nasabi ko. I can't believe it! Bakit parang sobrang bilis naman ng mga nangyayari? Parang noong nakaraan lang ay nakarating ako sa lugar na yun. Tapos ngayon sasabihin niyang... wasak na? Na inambush ang mga nandun? What the heck?! Could that be possible?