Opowieści z Narnii~ Piotr Pevensie

18- Ale oni się szczypią!

*Pov Ava*

Minął rok, a my nadal nie wróciliśmy do Narni. Oraz nadal nikt nie wie dlaczego trafiłam do Narni.

Edek, Zuza i Łusia dowiedzieli się o tym, że chodzę z Piotrem, a dlaczego? To długa historia.

Stoję z Zuzanną przy stoisku z gazetami, gdy nagle podchodzi do nas jakiś chłopak i zaczyna podrywać Zuzkę. Nie dało się go pozbyć, on był nie do zniesienia i chyba naprawdę nie rozumie co się do niego mówi. Jak zaraz nie odejdzie przysięgam, że oberwie.

- Zuzia! Ava! - z opresji wyrwała nas Łucja. - Lepiej chodźcie, szybko! - krzyknęła. Odłorzyłam szybko gazetę i pobiegłam za dziewczynką.

Wbiegliśmy do szkoły. Na głównym korytarzu zebrał się tłum ludzi. Każdy krzyczał prowokujące zdania. Na samym środku był Piotr bijący się z dwoma chłopakami. Wymieniłem z nim spojrzenia. Patrzył na mnie przepraszającym wzrokiem. Na dole tłumu stał Ed. Spojrzał na mnie i nic nie mówiąc rzucił się na pomoc bratu.

Nagle po korytarzu rozległy się gwizdy. Żołnierze. Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Ochrona zaczęła rozdzielać chłopaków od siebie.

- Zachowuj się! - warknął jeden i popłynął Piotra w naszą stronę.

Odeszliśmy kawałek i usiedliśmy na ławce Łucja pogładziła ramię Piotra.

- Nie ma za co. - powiedział Edek i usiadł koło brata.

- Radziłem sobie. - Piotr nie dawał za wygraną i gwałtownie wstał.

- A o co poszło tym razem?- zapytała Zuzanna.

- Potrącił mnie. - powiedział.

- Więc to walnąłeś? - zapytała Łusia.

- Nie, najpierw mnie popchnął, a potem powiedział że jeśli Ava zasługuje na kogoś lepszego. Wtedy do walnąłem. - powiedział.

-Masz wysokie ego. - powiedziałam podchodząc.

-Chodziło mi o to, że on chyba ma rację... - odwrócił wzrok by tylko na mnie nie patrzeć.

-Nawet tak nie myśl. - wspiełam się na palce całując go w policzek.

*Pov Piotr*

-A teraz obiecaj, że to był ostatni raz. - powiedziała unosząc palec w górę.

-Obiecuje. - przyciągnąłem ją do siebie.

- Naprawdę nie możecie sobie darować przy nas?- zapytała Zuzia.

- Nie widzę powodu. - powiedziałem i pociągnąłem Avę w kierunku ławki. Usiadłem, a dziewczynę posadziłem sobie na kolana.- Dlaczego traktują nas jak dzieci?

- Bo Nie jesteśmy dorośli?!- zaśmiał się Edek.

- Ale przecież byliśmy. -zbulwersowałem się.- To już prawie rok. Długo mamy na niego jeszcze czekać? - zapytałem nie oczekując od nikogo odpowiedzi, ale nie Zuzanna oczywiście musi udzielić swojej jakże mądrej odpowiedzi.

- Nie możemy się oszukiwać! TO jest NASZ świat! Już czas, żeby się z tym pogodzić. - O matko. - szepnęła, a Ava spojrzała za Zuze. - Udawajcie, że ze mną rozmiawiacie. - szepnęła.

- Przecież rozmawiamy. - zadrwił Ed. Zuza zgromiła chłopaka wzrokiem.

-Wiesz, że nie o to chodzi...

- Ał! - krzyknęła Łucja i jak poparzona wstała z ławki.

- Nie wydzieraj się. - pouczyła ją siostra.

- Ale oni się szczypią! - wskazała na nas, a po chwili z moich kolan zeszła Ava również krzycząc.

- Musisz?! Śmieszy cię to?- zapytała mnie.

- O co Ci...ej zostaw mnie!- wstałem i spojrzałem na Edmudna.

- Odbiło wam czy co?- zapytał.

- Słuchajcie...co to jest?- tym razem wstała reszta.

- Coś jakby magia!- ucieszyła się najmłodsza.

- Złapmy się za ręce. - powiedziała Zuzia.

- Zabieraj te łabska!- krzyknął Edmund, żeby uniknąć kolejnej kłótni, Ava stanęła między nami. Co ja bym bez niej zrobi? No, nie podobało mi się tylko to, że trzymała za rękę mojego brata, ale...