Çay Karası ♣️

45.Bölüm

Güneş arayan kişinin telefonunu açmak istemese de mecbur açtı.

"Alo"
"Güneş benim Ceylan nolur yardım et bana !"
"Ceylan ne oluyor sen nerdesin ?"
"Bilmiyorum ormanlık bir yer burası nolur kurtarın beni çok korkuyorum !"
"Ceylan neden kim kaçırdı seni anlamıyorum! "Diye bağırırken karşı hat kesildi.
İlyas ve Fidan kızın haline bakıp ne olduğunu anlamaya çalışırken Güneş'in telefonu yeniden çalmaya başladı.
Telefonu kızın elinden alıp bu sefer İlyas açtı.
"Alo "
"Evet Güneş hanımın telefonu siz kimsiniz ?"
"Hastane mi !"
"Tamam biz biz hemen geliyoruz "
Adam yeğenine bakınca Güneş kendi kendine konuşarak ağlamaya başladı.
"Ne olur beni bırakma Cemal nolur gitme !"
Hep birlikte Cemal'in kaldırıldığı hastaneye gitmek için yola çıktılar.

Güneş eniştesine onun nesi var ne olmuş niye sormadan boş gözlerle etrafı izledi.
Ne ağlıyor , ne konuşuyor hiç bir tepki vermiyordu.
Fidan ve İlyas kızın haline şaşırsalarda yaşadıkları telaştan onlarda durumu susarak atlatmayı denediler.

Acil servisin önüne gelince kapıda onları İsmail karşıladı.
Güneş aynı bomboş bakışlarla adamın yanına hızla yürüdü .
"Özür dilerim Güneş ,benim aptallığım yüzünden hem Hasret ,hemde Cemal ." deyip kendisine bakmayan kıza konuştu.
Ekrem kızının bakışlarını görünce gözünden akan yaşı sildi.
Hızlı adımlarla gelip Güneş'e sımsıkı sarıldı.
"Şist üzülme ,korkma sakın Cemal'e hiç bir şey olamayacak . Sakın korkma tamam mı ? Ameliyata alan doktor çok umutlu konuştu."
Kız yine hiç bir tepki vermeden babasına bakınca Ekrem kızını kolları ile yeniden sardı onun yerine de gözyaşı döktü.
Güneş'in elinden tutup koltuklara birlikte oturdular.
Fidan yeğeninin haline bakıp ağlarken ,İlyas Güneş'i ilk kez böyle görmenin şokunu yaşıyordu.
Ekrem'in kollarındaki kıza bakarak adama gözleri ile işaret etti.
Ekrem ise Güneş'inin solan bu halini daha önce yaşamıştı o yüzden sabırla kızının kendiliğinden konuşmasını bekledi.

Aradan saatler geçmesine rağmen ameliyat bir türlü  bitmedi  beklemek daha zor ve acıydı.
Kapıdan Zelal gözü yaşlı girince Güneş kadına bakıp başını yere eğdi.
Kadın ise kızın tepkisini o can acısıyla anlamadı . Fidan ile Zelal sarılırken Ekrem ayağa kalkıp Kadir'in yanına gitti adama olanları anlattı.
Erkekler kendi aralarında konuşurken ,Zelal ve Fidan'da birlikte konuşuyorlardı.
Kimse Güneş'in yerinden kalktığını hastaneden dahi çıktığını o an farketmedi.
Kız sessiz bir şekilde yürüyüp gitti.
Ekrem başını çevirince yerinde göremediği Güneş ile Fidan'a döndü.
"Güneş nerede !"
"Bil-bilmiyorum buradaydı. "
"Nereye gider bu kız ! Fidan nasıl bakmazsın ona !"
"Ekrem sakin ol kocaman kız Güneş ,akıllı sağ duyulu kızdır hem Cemal'i bırakıp gitmez gelir birazdan ."
"O şokta ,nereye gittiğinin bile farkında değildir şu an kimseyi duymaz . Allah'ım sen koru." Diye koşturmaya başladı.
"Ekrem ne diyorsun ne şoku nesi var Güneş'in ?"
"Anneannemi çok severdi onu kaybettiğimizde de böyle olmuştu tam üç ay tek kelime konuşmadı. Bilmiyorum belki ben yanılıyorum ama bugün sanki o Güneş vardı gözlerinde , bakıyor ama görmüyor. Allah'ım sen çocuklarımı bana bağışla "

Hastane dışında iki adam Güneş'i ararken genç kız annesinin kaldığı hastaneye geldi.
Kardeşlerinin olduğu kata çıkıp onları izlemeye başladı.
Aklına Cemal ile ilk tanıştığı anı gelince gülümsedi.
Onunla yaşadığı her an gözlerinin önünden geçince derin bir iç çekti .

Aradan ne kadar zaman geçti bilmeden öylece kardeşlerine baktı . Sanki ikizler kardeşi değilde yıllar geçmiş Cemal ile evlenip çocuk yapmışlar gibi düşünerek yüzünde gülümseme ile izledi.

Omzuna bir el dokununca irkilerek arkasını döndü.
"Güneş burada ne arıyorsun ? Senin Cemal'in yanında olman gerekmiyor mu ?"
Kendisine cevap vermeyen kıza şaşırsada üstüne gidip daha fazla konuşmadı.
Arkadaşına sımsıkı sarıldı saçlarını okşayıp gözlerindeki yaşlara rağmen gülümsedi .
"Bir gün sizin bebeğinizide böyle izleyeceğiz, ben inanıyorum sende inan" dedi tepki vermeyen kızının koluna girdi .
Ekrem'e mesaj atıp  Güneş'in  yanında olduğunun  haberini verdi.