The Marauders (one-shots)

Waarzeggerij

James

'Ik kan niet geloven dat we allemaal gaan zakken voor dit vak,' zuchtte Remus.
We zaten rond de tafel met ieder een theekopje in onze hand.
Bij iedereen ging het goed, behalve bij ons vier.

'Ach stel je niet aan. We gaan echt niet zakken! Ik ben heel goed in Waarzeggerij,' antwoordde Sirius.

'Oh ja?' vroeg Remus sarcastisch.

'Ja! Hier is het bewijs:' ging Sirius overtuigd verder.

'Toen ik mijn laatste Waarzeggerij toets had gemaakt, wist ik dat ik een onvoldoende zou halen. En raad eens? Het was een onvoldoende!' riep Sirius enthousiast.

Ik bestuurde doorgrondig mijn theekopje.
Maar niks gebeurde.

'Misschien stellen we de theekop de verkeerde vragen...' zei ik nadenkend.

'Oh ja want jij bent opeens de expert,' zei Sirius sarcastisch.

'Laat mij Padfoot,' zuchtte ik zonder hem aan te kijken.

'Ahem... oh machtige theekop...' begon ik.

'Oh man,' mompelde Remus.

''Zeg mij...welke dommerd zal ooit wat met Moony krijgen,' grinnikte ik en Remus zuchtte.

Toen verscheen er een hond in de theekop.
Een zwarte hond. Padfoot.

Met grote niet begrijpende ogen keek ik Remus aan.

Die ongemakkelijk naar de grond keek.

Er kwamen geen woorden uit mijn mond en ik kon alleen maar om de beurt van Sirius naar Remus wijzen.

Sirius was in slaap gevallen trouwens.

'Oké James, misschien moeten we dit even voor ons zelf houden..' mompelde Remus.

'Natuurlijk! We doen het waarschijnlijk toch gewoon fout,' zei ik ongemakkelijk.

Toen Sirius van de bel wakker werd, sprong ik meteen op en pakte Sirius stevig vast waardoor hij heel hard schrok.

'JE KRIJGT WAT MET REMUS!' riep ik door het hele lokaal. Iedereen barste in lachen uit en Remus en Sirius keken me beide boos aan.

Ik kuchte en besloot het nog een keer te fluisteren zodat miet iedereen het nog een keer zou horen.

'...je krijgt wat met Remus...' giegelde ik.