The Marauders (one-shots)

de ruzie

Lily POV

Met twee boeken in mijn handen en met mn tas over mijn schouder gehangen, liep ik de bibliotheek in. Ik had afgesproken met Marlene om voor een toets te leren. Maar ik plaats van Marlene, trof ik iemand anders aan. James en Severus. Ik verstopte me achter een kast en luisterde hun gesprek af.

'Praat niet zo over haar!' riep James.

'Oh! Kun je niet tegen een beetje competie?!' kaatste Severus terug. Ze hadden het over mij. Dit was niet bestemd voor mijn oren. Ik moest weg gaan. Maar ik deed het niet. Ik blee staan en luisterde naar hun ruzie.

'Hou toch op, Secreetje. ik zie jou echt niet als competie!'

'Dat zou je wel moeten!'

Ik hoorde een harde stap. Ik kon me voorstellen hoe James keek. Boos, terwijl op Severus afliep.

'In welke wereld?! Jij hebt je kans verkeken toen je haar modderbloedje noemde. Jij betekend niks voor haar. Niet meer.'

Ik hoorde dat iemand ging vertrekken. Voetstappen kwamen mijn kant op. Ik draaide weg. Tot Severus weer begon te schreeuwen.

'Jij verdrient haar ook niet, en dat weet je!'

De voetstappen stopte. Ik hield mijn adem in.

James draaide zich om. Mijn hart brak een beetje toen ik hoorde wat James toen zei.

'Dat klopt. ik verdient haar niet,' James' stem was gekalmeerd.

Ik wilde mezelf zo graag laten zien. James omhelzen en roepen dat hij mij zeker wel verdiende. Dat ik van hem hield. Maar dat deed ik niet.

'Jij bent niet goed genoeg!' riep Severus weer.

'Alweer gelijk, Secreetje,' James' stem was zo kalm. ze voelde medelijden in zijn stem. Medelijden voor Severus.

'Maar dat wil ik wel zijn,' zei James met een zachte stem. 'Dat is alles wat ik wil. Haar gelukkig maken. En ik zál haar gelukkig maken. Dat is meer dan jij ooit zal kunnen doen,' zei hij.

'Ik wil dat ze gelukkig is.'

Weer voetstappen. Maar nu de andere kant uit. Severus vertrok.

Ik wachtte geen seconde langer en rende om de hoek om James zo stevig mogelijk te omhelzen.