The Marauders (one-shots)

Reflexen

Remus

'Moony, je kunt niet zomaar weglopen!' riep James naar me toen ik boos weg wilde lopen.

We hadden net een ruzie gehad en als ik ruzie heb moet ik meestal gewoon even weg gaan om af te koelen.

Precies het tegenovergestelde van James.

'Je weet dat ik er niet tegen kan als je zomaar weg loopt!' riep James en hij pakte mijn boek af.

'James geef mn boek terug,' zei ik lichtelijk geërgerd.

'Nee! Je mag niet weg tot deze ruzie goed is afgesloten!' James verstopte het boek achter zijn rug.

'James geef gewoon terug,' zei ik terwijl ik het boek probeerde af te pakken.

Maar James deinsde achteruit.

'Je moet nog naar me schreeuwen,of schelden...of me slaan!' zei James enthousiast.

'James ik ga je niet slaan,' zei ik zuchtend.

'Waarom niet? Jij voelt je beter, ik voel me beter. En ik zie in je ogen dat je het wil.'

'Nee ik wil het niet.'

'Jawel.'

'Nee.'

'Een beetje wel.'

Ik zuchtte diep. Ik werd echt gek van hem.

Ik haalde diep adem en zei weer: 'nee.'

'Een beetje meer,' zei James.

'Geef me mijn boek!' zei ik weer.

'Alleen als je me slaat.'

'James!'

'Sla me dan!'

'JAMES GEEF ME MIJN BOEK!'

'SLA ME, SLA ME, SLA ME...'

En toen haalde ik vol uit. Mijn woede werd te groot en mijn een harde klap sloeg ik richting James.

Maar James dook weg.

Waardoor ik met mijn vuist vol tegen de ijzeren paal achter hem sloeg.

Mijn hand deed ontzettend veel pijn.

Piepend van de pijn liep ik van de muur vandaan en keek geschrokken naar mijn nu al blauwe hand.

'JE DOOK WEG!' riep ik kwaad naar James,

'SORRY, DAT WAS EEN REFLEX!' riep James schuldig terug.

'AH!! Dit doet echt pijn!' riep ik.

'Ik kan er niks aan doen! Als er een vuist op je af komt buk je!' Zei James.

'Kijk maar!'

En voor ik het wist had James zijn vuist tegen mijn linkeroog aan geslagen.

Weer schreeuwde ik en weer had ik super veel pijn.

'WAT IS MIS MET JOU!?' riep ik zo hard dat bijna iedereen kon meegenieten.

'JE MOEST BUKKEN!' riep James paniekerig.

'Oké...' begon ik toen ik iets rustiger was.

'Waarom praten we hier niet over onderweg naar het ziekenhuis.'

'Goed idee,' zei James en pakte mijn boek op.

'Misschien kunnen ze dan meteen je reflexen controleren!' Terwijl James dat zei, trok hij ook nog eens de deur te vroeg open waardoor deze vol tegen mijn ribbenkast aan kwam.

Boos keek ik hem aan.

'Whoepsie.'

Maar toen we buiten kwamen, kwam Sirius aanlopen.

En ik wist dat het dus nog wel even zou duren tot we bij het ziekenhuis waren.

'Waar hebben jullie het over?' vroeg hij aan ons.

'Oké, wat zou je doen als ik dit doe,' zei James en wilde hem slaan.

Maar in een reflex dook Sirius natuurlijk weg waardoor James' vuist weer tegen mijn gezicht aan kwam.

Dit keer tegen mijn kaak.

'Whoepsie...'