The Marauders (one-shots)

vuurvliegjes

SIRIUS

'Waar ga jij heen?' vroeg de Dikke Dame. 'Nergens,' zei ik simpelweg. 'Ik moet er gewoon lang.' 'Je mag niet naar buiten! Het is al 2 uur S'nachts!' Zei ze. Ik zuchtte. 'Alstublieft,' smeekte ik bijna. Ze dacht even na. 'Goed dan,' zuchtte ze. 'Danku! U bent beste!' Het portret ging aan de kant en ik opende de map. Er liep gelukkig niemand in ge gangen. Ik haaste me naar de uitgang en rende naar het meertje. Daar zat Marlene al op me te wachten. Ik sloop naar haar toe en liet haar schrikken. 'Eikel!' riep ze meteen en stond geschrokken op.
'Sssttt...' zei ik lachend. Ik pakte haar hand. 'Kom mee,' zei ik en trok haar mee. Ik nam haar mee naar een open veld midden in het bos. Ik was de enige die van die plek wist. Zelfs mijn vrienden wist er niets van. 'Wat is hier?' vroeg ze me terwijl ze rond keek. 'Let op.'
Ik ging voorzichtig op mijn hurken zitten. Ze volgde mijn voorbeeld. Langzaam beweegde ik mijn hand over het gras. Duizenden lichtjes kwamen tevoorschijn. Vuurvliegjes. 'Wauw!' riep Marlene vol bewondering. De vuurvliegjes volgen in grote groepen naar boven. 'Tikkie!' zei ze toen en tikte me aan. Ik keek haar vreemd aan. 'Wat doe je?' Vroeg ik lachend. 'Ik weet niet veel van Dreuzels, maar ik weet dat ze een spel hebben dat tikkertje heet,' zei ze uitdagend. 'O! Maar dat ken ik wel,' zei ik rende op haar af. Gillend rende we door het gras waardoor er alleen nog maar meer vuurvliegjes kwamen. 'Pak me dan, als je kan!' riep ik naar haar om. Toen besprong ze me en viel ik op het gras. Ze viel over me heen en kuste me.
'Wacht kijk dit,' zei ik en beweegde me als Engels.  Miljoenen vuurvliegjes vlogen om ons heen. Marlene begon te lachen. 'Dit is prachtig,' zei ze. Ze ging naast me liggen en wr staarde naar de hemel.
Met onze handen verstrengeld.
'Ik hoop dat deze nacht nooit meer ophoudt.' Zei ze en ik keek haar aan. Ik wilde haar nooit meer kwijt