Searching for an answer.

Chapter Two

*vanuit Sean*

"Pak haar dan!" schreeuwt David, mijn broer, tegen zijn vrienden. Ik zie hoe hij naar een meisje wijst dat ik vaag herken. Op het moment dat David en zijn vrienden beginnen te rennen draait ze zich om en zie ik haar gezicht. Het is Danee!

"Laat haar met rust verdomme!" schreeuw ik zo hard ik kan. Heel even kijken ze om. Nicolas, de snelste, gemeenste, maar tegelijkertijd ook de domste van het groepje, knalde hard tegen een boom aan. De anderen bleven even staan, waardoor Danee tijd had om een voorsprong te creeëren op de jongens die haar achtervolgden. Vlug probeerde ik iets te bedenken wat hen nog langer bij haar weg zou houden.

"David, kijk uit voor die auto!" schreeuwde ik, toen ik zag dat er een auto met minstens honderd kilometer per uur door de straat reed. David stopte net op tijd om niet geraakt te worden, en werd daardoor meteen een beetje opgehouden. Heel even keek David om, eerst met een dankbare blik, maar die veranderde al snel in een hatelijke blik. Ik zuchtte. David zou me nooit meer mogen na de dood van onze vader. Hij had mij de schuld gegeven van wat er gebeurd was, en dat zorgde ervoor dat hij me haatte met heel zijn hart.

Ik begon te rennen, zo hard ik kon. Wat er ook zou gebeuren met mij, er mocht Danee niets overkomen. Ineens viel het me op dat er een klein meisje de weg over rende, ze struikelde. En net op dat moment scheurde er een auto de bocht om. Zo hard ik kon rende ik naar het meisje toe. Het enige wat ik kon doen om haar te redden was mijn eigen lichaam voor de auto gooien zodat hij zou stoppen. Zonder na te denken sprong ik voor de auto. Piepende remmen en een harde klap klonken toen ik geraakt werd. Pijn verspreidde zich razendsnel door mijn lichaam, en toen voelde ik niets meer. Alles om me heen was in één klap zwart.

Toen ik wakker werd keek ik verbaasd om me heen. Mijn hoofd bonkte als een gek en het wit dat overal om me heen hing deed pijn aan mijn ogen. Meteen sloot ik mijn ogen weer om de felle witte kamer buiten te sluiten.

"Sean, gaat het wel?" Een stem die me vaag bekend voor komt spreekt me aan. Ik draai mijn hoofd naar links en kijk in het bezorgde gezicht van een meisje. Een meisje dat ik meteen herken als Danee.

"Danee! Wat doe jij hier?" vraag ik, mijn stem klinkt zacht en schor. Mijn keel voelt aan als schuurpapier, maar dat kan me even niet schelen.

"Nou ehh... Ik kwam kijken hoe het met je gaat. Je hebt een klein meisje gered met je eigen leven, Sean. Je bent een held!" Haar stem weergalmde in mijn oren, bij ieder woord dat ze sprak weerklonk de eerlijkheid door in haar stem. Mijn ogen lichtten op toen de betekenis van haar woorden tot me doordrong. Maar niet veel later bedacht ik me dat ik wel dood had kunnen zijn. Voorzichtig probeerde ik te gaan liggen maar pijnsteken weerhielden me van dat plan.

"Je hebt een paar ribben gebroken en gekneusd, Sean," vertelde Danee me, terwijl ik een pijnlijk gezicht trok.