Searching for an answer.

Chapter Twenty-One

*vanuit Liam*

Eenmaal in het vliegtuig was ik in slaap gevallen door het huilen. Nooit had ik geweten dat je zo moe werd van huilen.

Maar toen ik wakker werd doordat we aan de landing begonnen waren, kon ik aan niemand anders denken dan Danee.

Ik voelde me enorm schuldig over het feit dat ik haar had moeten achterlaten in Venetië.

Toen ik me realiseerde dat ze nog altijd doodsbang was, voelde ik me nog schuldiger, en wenste ik dat het allemaal maar een droom was. Natuurlijk was het dat niet, en er rolde een traan over mijn wang.

Zodra ik het vliegtuig uit stapte, stond de paparazzi al klaar met hun eeuwige vragen. Camera's flitsten aan alle kanten, en ik ergerde me dood aan deze mensen.

"Gun me alsjeblieft nog één dagje rust," smeekte ik hen. Een aantal van hen leek het te begrijpen, ze stopten met foto's maken en vragen stellen.

Ik wist me langs de overige paparazzi te wringen en pakte mijn mobiel om Danee te sms'en.

-Ik ben veilig geland, hoe gaat het nu met je? Xx Liam-

Mijn handen trilden toen ik het sms'je typte, waardoor ik het verschillende keren opnieuw moest typen. Ik verzond het sms'je, en liep toen verder.

Nog geen minuut later kreeg ik een sms'je terug.

-Gelukkig maar. Gaat wel, ik mis je ontzettend, en met jou? Xx Danee-

-Hetzelfde, ik mis je zo erg! Xx - stuurde ik terug.

Toen ik uiteindelijk thuis aangekomen was, was het al donker, en ik was nog steeds ontzettend moe.

-Lieve schat, vind je het erg als ik ga slapen? Ik ben ontzettend moe- stuurde ik via Whatsapp.

-Nee joh, lekker gaan slapen jij! Slaaplekker lieve schat, droom zacht! Xx- kreeg ik meteen terug. Heel even glimlachte ik.

-Jij ook alvast! Xx- Zodra ik het bericht verstuurd had, viel ik in slaap.

Het viel me direct op dat ik lang niet zo lekker, rustig en zorgeloos sliep als afgelopen week.